• Andrzejewski Roman Michał
• Arentowicz Józef
• Arentowicz Zdzisław
• Barthel de Weydenthal Przemysław
• Baurski Janusz
• Degórski Marek
• Fryszkowski Andrzej
• Gostyński Adam
• Ks. Grzymała Edward
• Insadowski Henryk
• Jarnuszkiewicz Czesław
• Kasperkiewicz Kazimierz
• Korwin - Piotrowski Czesław
• Kozłowski Roman Stanisław
• Lewandowski Andrzej
• Małecki Maciej
• Matuszkiewicz Irena
• Mazierski Stanisław
• Mrożewski Zdzisław
• Nagórski Jan
• Nejman Andrzej
• Nowakowska Dorota
• Ossowski Stanisław
• Piasecki Zygmunt
• Płoszay Leon
• Rodowicz Maryla
• Skarżyński Stanisław
• Staszewski Jacek
• Ściślak Roman
• Szpoper Dariusz
• Szulc Kazimierz
• Tretyn Andrzej
• Waniek Danuta
• Woy-Wojciechowski Jerzy
• Żbikowski Piotr

prof. dr hab. Andrzejewski Roman Michał

Ekolog polski

Roman Andrzejewski urodził się w 1930 r. w Niegibalicach na Kujawach w majątku swoich rodziców. Na początku II wojny światowej został wyrzucony z majątku i przebywał w Grójeckim i w Warszawie. Uczył się w tajnym Gimnazjum im. Mikołaja Reja. Powstanie warszawskie przeżył na Mokotowie. W 1949 r. ukończył Liceum Ziemi Kujawskiej we Włocławku i rozpoczął studia na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu, następnie Uniwersytecie Warszawskim, gdzie uzyskał magisterium. W latach 1954-1974 pracował w Instytucie Ekologii PAN, w którym się doktoryzował i habilitował. Odbył półroczny staż naukowy na uniwersytecie w Moskwie. W 1974 r. wyrzucony z pracy, znalazł zatrudnienie w Instytucie Kształtowania Środowiska, a w 1978 r. objął Katedrę Leśnictwa Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego. W 1989 r. został wiceministrem Ochrony Środowiska, a po trzech latach objął Katedrę Ekologii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. W czasie swojej pracy naukowej badał problemy ekologii populacji drobnych gryzoni, zajęcy i dzików, funkcjonowanie środowiska przyrodniczego i zajmował się planowaniem przestrzennym pod kątem zagadnień ekologicznych. W roku 2005 przeszedł na emeryturę. Jest autorem 300 publikacji naukowych i popularno-naukowych, doktoryzował 17 osób. W 2010 r. opublikował wspomnienia „Zapiski myszołapa”

Arentowicz Józef

Współtwórca polskiej metrologii, europejski autorytet w dziedzinie metrologii, historyk, społecznik, kolekcjoner miar i wag Pracownik Urzędu Miar w Lublinie, Piotrkowie Trybunalskim i Włocławku, w latach 1927-1961 naczelnik Obwodowego Urzędu Miar; działacz społeczny PCK,PTTK, Ligi Morskiej, LOP, Polskiego Towarzystwa Historycznego, współorganizator Muzeum Miar w Warszawie; autor książek „Miary Polskie” i „Z przeszłości uzdrowiska Wieniec”.
Przez całe życie kolekcjonował wszelkie przedmioty związane z dawnymi miarami. We własnym mieszkaniu zorganizował prywatne muzeum metrologiczne. W swych zbiorach wyróżnił cztery działy: odważniki, miary pojemności, miary długości i narzędzia pomiarowe. Po jego śmierci w 1972 r. eksponaty zostały przekazane do Muzeum Ziemi Kujawskiej i Dobrzyńskiej we Włocławku, Muzeum Miar w Warszawie i Muzeum Dawnego Kupiectwa w Świdnicy.
Odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi, Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Arentowicz Zdzisław

Literat, księgarz, bibliofil, działacz społeczny, krajoznawca, miłośnik Włocławka i Kujaw, uczestnik strajku szkolnego 1905 r., współorganizator Oddziału Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego, założyciel Księgarni Kujawskiej, w latach 1918-1919 redaktor „Gazety Kujawskiej”, współredaktor „Życia Włocławka i Okolicy”, w latach 1929-1933 redaktor pisma „Cyrulik Włocławski”, w latach 1945-1956 prezes Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego, inicjator i prezes Klubu Literacko-Artystycznego we Włocławku, twórca Stowarzyszenia Teatru Ziemi Kujawskiej, od 1951 r. członek Związku Literatów Polskich, autor sztuk scenicznych, książek historycznych, słuchowisk radiowych, artykułów, odczytów.
Największe z nich to monografia „Włocławek” (1937), utwory sceniczne : „Płowce” (1931), „Skarb w jeziorze” (1935), „Betlejem Kujawskie” (1945).

Barthel de Weydenthal Przemysław

Urodził się 13 VI 1893 r. w Bądkowie. W 1908 r. rozpoczął naukę we Włocławskiej Szkole Handlowej, gdzie współtworzył tajną niepodległościową Organizację Młodzieży Narodowej. Był współorganizatorem strajku szkolnego w obronie Wacława Gulińskiego – nauczyciela języka polskiego. Pisał artykuły do konspiracyjnego miesięcznika „Pobudka”, wydawanego przez uczniów WSH.
W 1910 r. zdał maturę. W 1911 r. wstąpił jako ochotnik do pułku artylerii konnej stacjonującego w Suwałkach, gdzie w 1912 r. uzyskał stopień chorążego rezerwy. W 1913 r. rozpoczął studia w Cesarsko-Królewskiej Akademii Wojskowo-Technicznej w Modling pod Wiedniem.
Z chwilą wybuchu I wojny światowej Barthel de Weydenthal porzucił studia i zameldował się w Komendzie głównej Legionów. Jesienią 1914 r. uczestniczył w bojach pod Krzywopłotami, Marcinkowicami i Pisarzową, następnie pod Nidą i Styrem. W kwietniu 1916 r. mianowany został dowódcą dywizjonu haubic, a następnie szefem sztabu III Brygady Legionów.
Na Ukrainie tworzył nowe jednostki regularnej armii polskiej. Objął stanowisko dowódcze w korpusie gen. Dowbór – Muśnickiego. Wkrótce awansował do stopnia podpułkownika. Organizował artylerię dywizji gen. Żeligowskiego, szkolił przyszłych oficerów Wojska Polskiego. Został ciężko ranny w kwietniu 1919 r. w trakcie natarcia na Odessę.
Zmarł 7 IV 1919 r. Został pochowany na miejscowym cmentarzu. W 1932 r. jego prochy przewieziono do Polski i złożono na cmentarzu parafialnym w Bądkowie.
28 V 1939 r. podczas Zjazdu Wychowanków GZK w gmachu szkolnym odsłonięta została pamiątkowa tablica dla uczczenia pamięci wychowanka płk. Przeemysława Barthla de Weydenthala.
Pułkownik Przemysław Barthel de Wedenthal był odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari, Krzyżem Niepodległości z Mieczami, Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, czterokrotnie Krzyżem Walecznych, francuskim Croix de Guerre, Croix Decoration III kl. oraz Militarverdienstkreutz III kl. i Krzyżem Żelaznym I Brygady.

Baurski Janusz

mgr inż. mechanik, wybitny organizator przemysłu maszynowego i zbrojeniowego, jeden z najwybitniejszych inżynierów II Rzeczypospolitej i okresu odbudowy Polski po II wojnie światowej, działacz społeczny.
Już w latach szkolnych prowadził działalność patriotyczną. W 1918 r. jako ochotnik wstąpił do powstającego Wojska Polskiego, brał udział w wojnie bolszewickiej.
Studiował na Wydziale Budowy Maszyn Politechniki Warszawskiej. Po ukończeniu uczelni w 1925 r. pozostał na stanowisku asystenta Zakładu Obróbki Metali Politechniki Warszawskiej.
W 1927 r. rozpoczął pracę w Głównych Warsztatach Kolejowych w Nowym Sączu. W latach 1933-1936 podjął pracę w Warszawskiej Spółce Akcyjnej Budowy Parowozów. W 1936 r. został powołany na inspektora odpowiedzialnego za rozbudowę przemysłu zbrojeniowego w ramach tworzenia Centralnego Okręgu Przemysłowego. Wybudował od podstaw fabrykę obrabiarek w Rzeszowie będącą filią Zakładów H. Cegielski z Poznania. Dokonał tego w 1 rok i 3 tygodnie. O sukcesie inż. Baurskiego świadczy rozwinięcie eksportu działek przeciwpancernych do Anglii, Holandii i Rumunii oraz fakt realizowania przez zakłady w Rzeszowie 58,4 % całej produkcji zakładów H. Cegielski w Poznaniu i Rzeszowie.
W okresie II wojny światowej pomagał w technicznej służbie cywilnej. W 1941 r. został dyrektorem Fabryki Marmolady „Społem” w Częstochowie. Ryzykując życiem podjął decyzję o zaniżaniu receptur wytwarzanych produktów. Wygospodarowane nadwyżki marmolady i cukru przeznaczał na paczki żywnościowe dla więźniów obozów koncentracyjnych.
Po wojnie został dyrektorem Pierwszej Fabryki Lokomotyw „Fablok – Chrzanów” . Po roku „Fablok” produkował już 40 parowozów miesięcznie.
W latach 1950-1951 był dyrektorem technicznym Zakładów Mechanicznych w Elblągu. W latach 1951-1956 naczelny inżynier w Centralnym Zarządzie Budowy Maszyn Górniczych w Bytomiu. Był członkiem Zarządu Głównego Stowarzyszenia Inżynierów Mechaników Polskich, rzeczoznawcą w Wydziale Ekspertów Przemysłowych w Banku Gospodarki Krajowej w Łodzi, członkiem Instytutu Nauki Organizacji i Kierownictwa w Warszawie.
Odznaczony odznaka honorową Stowarzyszenia Uczestników Walki o Szkołę Polską, dwoma Krzyżami Walecznych, Krzyżem Legionowym, Orderem Odrodzenia Polski.

Degórski Marek

Jest absolwentem Liceum Ziemi Kujawskiej we Włocławku (matura 1975). W latach 1975-1979 studiował geografię na Wydziale Biologii i Nauk o Ziemi UMK. W 1988 r. uzyskał stopień doktora nauk przyrodniczych w zakresie geografii, w 2002 r. – tytuł doktora habilitowanego, a w 2009 r. – profesora nauk o Ziemi.
Od 1979 r. jest zatrudniony w Instytucie Geografii i Przestrzennego Zagospodarowania PAN, gdzie pełnił funkcje : kierownika Działu Współpracy Naukowej z Zagranicą, zastępcy dyrektora Instytutu ds. naukowych, kierownika Zakładu Geoekologii i Klimatologii, a od 2010 r. dyrektora naczelnego Instytutu.
Profesor Marek Degórski to naukowiec o szerokich zainteresowaniach dotyczących funkcjonowania systemu środowiska przyrodniczego oraz jego współzależności ze sferą społeczno-gospodarczą oraz zróżnicowania w różnych skalach przestrzennych.
W swojej karierze naukowej odbył wiele zagranicznych staży m. in. Stypendium Fulbright’a w USA, staże w Belgii, Finlandii, Włoszech, Szwajcarii. Występował na międzynarodowych konferencjach i sympozjach . Prowadził wykłady i seminaria na uczelniach zagranicznych ( Uniwersytet Rzymski, Królewski Uniwersytet Ghant w Belgii, Uniwersytet Harwardzki, Stanu Michigan, Washington, Connecticut, Uniwersytet w Helsinkach, Barcelonie, Ljubljanie i in.) i polskich (Wyższa Szkoła Ekologii i Zarządzania w Warszawie, Wyższa Szkoła Turystyki i Rekreacji, Wyższa Szkoła Handlu i Finansów Międzynarodowych, Wyższa Szkoła Finansów i Zarządzania w Warszawie).
Prowadził liczne badania terenowe w Europie oraz Stanach Zjednoczonych, Rosji, Australii i Indiach. Jest członkiem wielu organizacji i towarzystw naukowych, ekspertem zewnętrznym Narodowego programu FORESIGHT POLSKA 2020, członkiem Państwowej Rady Ochrony Przyrody kadencji 2014-2019. Brał udział w opracowaniu Koncepcji Przestrzennego Zagospodarowania Kraju do roku 2033. Jest autorem ponad 340 prac naukowych, redaktorem czasopism naukowych ( Przegląd Geograficzny, Geographia Polonica i in.). Odznaczony Złotą Odznaką Polskiego Towarzystwa Geograficznego. W 2005 r. otrzymał Nagrodę im. Stanisława Staszica Wydziału VII PAN, w 1989 r. Nagrodę Prezesa PAN i w 1988 r. Nagrodę Sekretarza Wydziału VII PAN.

Fryszkowski Andrzej

prof. dr hab. nauk matematycznych
członek Komitetu Głównego Olimpiady Matematycznej
Urodził się 6 kwietnia 1949 r. W roku 1967 ukończył Liceum Ziemi Kujawskiej. Naukę kontynuował na Wydziale Matematyki i Mechaniki Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie w roku 1973 uzyskał tytuł magistra. W 1982 r. otrzymał tytuł doktora, w 1993 doktora habilitowanego a w 2007 r. tytuł profesora nauk matematycznych.
Od 1978 r. pracuje na Politechnice Warszawskiej. Prowadzi badania nad własnościami multifunkcji, własnościami zbioru rozwiązań inkluzji różniczkowych oraz własnościami operatorów różniczkowych wyższego rzędu. W latach 1991-1994 był kierownikiem grantu KBN „Inkluzja”. Od 1995 r. jest kierownikiem grantu statutowego PW „Badanie zrelaksowanych układów sterowań i prawa zachowania”. W pracach wykorzystuje metody analizy funkcjonalnej, w szczególności twierdzenia o ciągłych selekcjach. Największym osiągnięciem prof. A. Fryszkowskiego jest twierdzenie o istnieniu ciągłej selekcji dla półciągłej z dołu multifunkcji o wartościach rozkładalnych.
Za swoją pracę był wielokrotnie nagradzany : Nagroda Ministra III-go stopnia za pracę doktorską – 1982, Nagroda zespołowa Rektora PW za pracę dydaktyczną – 1989, Nagroda Rektora PW I-go stopnia za monografię – 2005 i Nagroda zespołowa Rektora PW III-go stopnia za pracę naukową – 2012.

Gostyński Adam

Urodził się 17.11.1922 r. we Włocławku. Do 1939 r. ukończył 7 klas szkoły powszechnej i 3 klasy Gimnazjum Ziemi Kujawskiej. Był w tym czasie członkiem Związku Harcerstwa Polskiego i Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży Męskiej. W 1946 r. ukończył w trybie przyspieszonym Liceum Ziemi Kujawskiej – typ matematyczno-fizyczny.
W 1940 r. został wywieziony na roboty przymusowe do Bremen. W 1941 r. udało mu się powrócić do Włocławka, gdzie został wprowadzony przez swojego ojca w działalność konspiracyjną w ugrupowaniach Komendy Obrońców Polski, Narodowej Organizacji Wojskowej, Kujawskiego Związku Polityczno-Literackiego, Komendy Powiatu Włocławskiego „Miecza i Pługa”. W sierpniu 1944 r. po dekonspiracji Adamowi Gostyńskiemu udało się uniknąć aresztowania. Od połowy sierpnia był członkiem oddziału leśnego AK Sierpc. Po wyzwoleniu Sierpca powrócił do Włocławka. Został zatrzymany i jako żołnierz AK aresztowany, szykanowany i wielokrotnie wzywany na przesłuchania.
W 1946 r. rozpoczął studia na kierunku chemii Wydziału Przyrodniczo-Matematycznego Uniwersytetu Łódzkiego. Po obronie pracy magisterskiej w 1952 r. został skierowany do pracy w Technikum Celulozowo-Papierniczym we Włocławku. Pracował tu do emerytury w 1982 r. Adam Gostyński był współorganizatorem Komendy Włocławskiej Związku Harcerstwa Polskiego, działał w miejskich i szkolnych strukturach Związku Nauczycielstwa Polskiego. W latach 1945-1966 rozwijał swoje pasje aktorskie w szkolnym teatrze GZK oraz Teatrze Ludzi Upartych. W latach 1964-1984 poświęcił się harcerstwu i żeglarstwu. Ostatnie lata życia poświęcił działalności we włocławskim Kole Światowego Związku Żołnierzy AK i w kręgu Szarych Szeregów. Zmarł 3.10.1996 r. we Włocławku. Został pochowany na miejscowym cmentarzu komunalnym.
Wyróżnienia i odznaczenia Adama Gostyńskiego:
Złoty Krzyż Zasługi dla ZHP, Krzyż Armii Krajowej, Krzyż Partyzancki, Złoty Krzyż Zasługi, Złota Odznaka ZNP, Złota Odznaka „Za zasługi dla województwa włocławskiego”

Ks. Grzymała Edward

Doktor prawa kanonicznego, obrońca węzła małżeńskiego, drugi sekretarz kurii diecezjalnej, w okresie okupacji wikariusz generalny północnych rejonów diecezji, aresztowany w 1940 r. i uwięziony w Sachsenhausen, a następnie wywieziony do obozu w Dachau, gdzie w 1942 r. poniósł śmierć przez zagazowanie; zaliczony do grona 108 Męczenników II wojny światowej i beatyfikowany 13 czerwca 1999 r. w Warszawie przez papieża Jana Pawła II

Insadowski Henryk

Urodził się 13 stycznia 1888 r. w Karnkowie, koło Lipna. W 1906 r. ukończył Włocławską Szkołę Handlową i rozpoczął studia filozoficzno-teologiczne w Seminarium Duchownym we Włocławku. W 1912 r. otrzymał święcenia kapłańskie. W latach 1912-1914 studiował w Rzymie na Wydziale Prawa Kanonicznego Papieskiego Uniwersytetu Gregoriańskiego, gdzie uzyskał stopień doktora. Od 1922 r. wykładał prawo rzymskie na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W 1932 r. habilitował się i otrzymał stanowisko profesora nadzwyczajnego. W latach 1924-1939 był dyrektorem Biblioteki Uniwersyteckiej, od 1934 r. członkiem Towarzystwa Naukowego KUL. W czasie II wojny światowej włączył się do tajnego nauczania – zorganizował i prowadził w warunkach konspiracyjnych studia prawa kanonicznego w ramach Wydziału Teologicznego Ziem Zachodnich w Warszawie. Po zakończeniu II wojny światowej został profesorem zwyczajnym na Wydziale Prawa Kanonicznego KUL. Był postrzegany jako profesor wybitnie elokwentny, wymagający i odznaczający się wysoką kulturą. Jego dorobek naukowy był pokaźny, oryginalny i nieszablonowy. Zmarł 14 marca 1946 r. i został pochowany w Lublinie.

Jarnuszkiewicz Czesław

Urodził się 27.08.1888 r. w majątku Kochoń, gmina Dobrzyń. W latach 1900-1906 uczęszczał do Włocławskiej Szkoły Handlowej, w której wraz z kolegami zorganizował tajne koła historyczne, na których wzajemnie uczyli się dziejów ojczystych. W 1905 r. uczestniczył w strajku szkolnym, za co został aresztowany i uwięziony na jeden dzień w miejscowym więzieniu. W 1905 r. wstąpił do Polskiej Partii Socjalistycznej. Za działalność konspiracyjną został skazany na czteroletnią katorgę i dożywotnie osiedlenie na Syberii.
W 1910 r. udało mu się przedostać na teren zaboru austriackiego, gdzie rozpoczął studia na Wydziale Malarstwa krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Równocześnie działał w Związku Walki Czynnej, Związku Strzeleckim. W 1913 r. otrzymał stopień oficerski. Po wybuchu I wojny światowej wyruszył na front jako dowódca 2. kompanii 1. pułku piechoty I Brygady Legionów. Brał udział w wielu bitwach. Walczył w wojnie polsko-bolszewickiej 1920 r. W 1930 r. został mianowany na stopień generała brygady. W 1939 r. internowany i uwięziony w Starobielsku i na łubiance w Moskwie.
Po wojnie osiedlił się w Londynie. Tam oddał się swojej pasji – malarstwu pejzaży i portretów, kolekcjonerstwu militariów i prowadzeniu badań nad białą bronią wschodnią. W 1973 r. wydał książkę „Szabla wschodnia i jej typy narodowe”.
Współpracował z Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie – wzbogacał je wieloma cennymi darami. Zmarł 19.06.1988 r. w Londynie. Zgodnie z ostatnią wolą , urna z prochami została przewieziona do Polski i złożona w grobowcu rodzinnym na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
Generał Czesław Jarnuszkiewicz był wielokrotnie odznaczany : Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari, Krzyż Komandorski i Krzyż Oficerski Orderu Polonia Restituta, Krzyż Niepodległości z Mieczami, Krzyż Walecznych ( czterokrotnie) i in.

Kasperkiewicz Kazimierz

(matura 1926 r.)
Pionier włocławskiej lekkiej atletyki, inżynier chemik, nauczyciel, działacz społeczny.
Urodził się 5 sierpnia 1908 r. w Jędrzejowie, ówczesne woj. kieleckie. W latach 1918 – 1926 był uczniem Państwowego Gimnazjum Ziemi Kujawskiej we Włocławku i zawodnikiem szkolnej sekcji lekkoatletycznej.
W okresie 1924 - 1926 zdobył 9 medali w biegach sprinterskich (100 m, 200 m), skoku w dal, trójskoku i pchnięciu kulą. W 1933 r. uzyskał stopień inżyniera Wydziału Chemii Politechniki Warszawskiej. W stołecznym klubie AZS był wielokrotnym medalistą mistrzostw Polski seniorów, a także w 1927 r. trzykrotnym reprezentantem kraju. W II Akademickich Mistrzostwach Świata (zwanych później Uniwersjadą) w roku 1927 zdobył brązowy medal na dystansie 200 m (22,8 s). W tym samym roku został czterokrotnie rekordzistą Polski w sztafecie 4 x 100 m seniorów, a także członkiem kadry olimpijskiej PZLA na igrzyska w Amsterdamie 1928 r. W 1934 r. ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim w stopniu podporucznika. Walczył w kampanii wrześniowej jako oficer ogniowy w VIII Płockim Pułku Artylerii Lekkiej. Po kapitulacji w Modlinie był więźniem kilku stalagów, a po kilku miesiącach również oflagu w Woldenbergu (Dobiegniew woj. lubuskie). Na przełomie lat 1945 – 1952 nauczał chemii i fizyki we włocławskich szkołach: LMK, LZK i Technikum Papierniczym, w którym pełnił funkcję zastępcy dyrektora. W późniejszym czasie kierował laboratorium chemicznym w Zakładach Celulozowo – Papierniczych we Włocławku. W latach 1967 – 73 pracował w Zakładach Azotowych we Włocławku, w których piastował szereg stanowisk m. in. kierownika działu informacji technicznej i ekonomicznej. Pełnił również funkcję sekretarza zarządu Włocławskiego Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Przemysłu Chemicznego, był aktywistą i działaczem Naczelnej Organizacji Technicznej. Udzielał się także w kole wychowanków LZK. W ramach działalności społecznej inicjował i realizował wiele czynów społecznych na terenie osiedla Zazamcze, w tym stadionu „Przylesie”. Wielokrotnie był nagradzany m. in.: Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1977 r.), Medalem Rady Państwa „Za zwycięstwo i wolność” (1945 r.), Złotą Odznaką Naczelnej Organizacji Technicznej (1961 r.), Medalem 50-lecia Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Przemysłu Chemicznego, okolicznościowym medalem X wieków Włocławka. Zmarł 19 lutego 1980 r. we Włocławku, został pochowany na miejscowej nekropolii przy ul. Chopina.
Paweł Lankiewicz 2021 r.

Korwin - Piotrowski Czesław

(matura 1927 r.)
Żołnierz Armii Krajowej, kierownik drukarni W-1 Tajnych Wojskowych Zakładów Wydawniczych Biura Informacji i Propagandy Komendy Głównej Związku Walki Zbrojnej-Armii Krajowej, dowódca Oddziału Osłonowego Wojskowych Zakładów Wydawniczych w powstaniu warszawskim
Urodził się 04 marca 1909 r. w Humaniu, w kresowej rodzinie ziemiańskiej. W 1927 r. ukończył Gimnazjum Ziemi Kujawskiej. W 1931 r. uzyskał tytuł inżyniera na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. W czasie II wojny światowej prowadził działalność konspiracyjną w ZWZ-AK pod pseudonimem „Karol”. Projektował budowę tajnych drukarni. W latach 1942-1944 był kierownikiem drukarni „W-1”, w której drukowano głównie dywersyjne ulotki tzw. enki. Od czerwca 1944 r. organizował Oddział Osłonowy, którego zadaniem po wybuchu powstania warszawskiego było opanowanie znajdujących się w rękach niemieckich drukarni i innych obiektów. 2 sierpnia został mianowany dowódcą tego oddziału i wysłany na najbardziej zagrożone odcinki walki w Śródmieściu. 4 września 1944 r. Czesław Korwin-Piotrowski zginął od wybuchu bomby lotniczej podczas gaszenia pożaru drukarni. W 1947 r. jego prochy zostały złożone w grobie na Powązkowskim Cmentarzu Cywilnym. Pośmiertnie został odznaczony Krzyżem Walecznych

Kozłowski Roman Stanisław

Urodził się 1 II 1889 r. w Zazamczu koło Włocławka. Uczęszczał do szkoły podstawowej, a następnie do Włocławskiej Szkoły Handlowej. Był uczestnikiem strajku szkolnego 1905 r., w którego wyniku wprowadzono do WSH polski język wykładowy. Studiował we Fryburgu i na Sorbonie. W 1910 r. rozpoczął badania paleontologiczne w Muzeum Historii Naturalnej w Paryżu. W 1913 r. objął posadę wykładowcy w Państwowej Szkole Górniczej w Oruro (Boliwia), a trzy lata później został dyrektorem tej placówki. Równocześnie prowadził badania mineralogiczne i paleontologiczne w Andach boliwijskich. Wynikiem tych badań była rozprawa „Fauna Dewońska Boliwii”, na podstawie której uzyskał w 1923 r. na Sorbonie stopień doktora.
W 1923 r. powrócił do Polski. Rok później otrzymał katedrę w Wolnej Wszechnicy Polskiej, a w 1927 r. katedrę paleontologii Uniwersytetu Warszawskiego. W okresie okupacji Kozłowski pracował w charakterze kustosza w Państwowym Instytucie Geologicznym. Po wyzwoleniu Warszawy odbudował zniszczoną katedrę. W 1952 r. zorganizował Zakład Paleozoologii PAN.
Kozłowski brał także czynny udział w pracach związanych z odbudową i reorganizacją nauki w Polsce. Równocześnie prowadził działalność naukową i dydaktyczną. Badania naukowe Kozłowskiego obejmowały geologię, mineralogię i paleozoologię bezkręgowców wraz z metodyką badań paleozoologicznych. Ulubioną dziedziną jego badań była paleozoologia bezkręgowców. Największe sukcesy odniósł w badaniach nad graptolitami. Zastosował nową metodę : umieścił je w kwasie fluorowodorowym, który rozpuścił krzemionkę , nie niszcząc chitynowych szkieletów graptolitów. Badania nad graptolitami ukończył w 1938 r., ale wybuch wojny uniemożliwił opublikowanie ich wyników. Uratowane rękopisy zostały wydane w 1948 r. Po wojnie Kozłowski cały czas prowadził badania nad wieloma gatunkami bezkręgowców na terenie Polski i Mongolii. Wyniki tych badań publikował na łamach założonych i redagowanych przez siebie czasopismach : „Paleontologia Polonica” i „Acta Paleontologia Polonica”.
Roman Stanisław Kozłowski zmarł 2 V 1977 r.
Twórczość naukowa (46 prac naukowych i 21 popularnonaukowych), dydaktyczna i praca organizacyjna zjednały mu uznanie międzynarodowej społeczności uczonych. Został uznany za jednego z najwybitniejszych paleozoologów XX wieku. Był członkiem wielu towarzystw naukowych. Otrzymał doktoraty honoris causa Uniwersytetu Jagiellońskiego, Sorbony i Modeny.

Lewandowski Andrzej

Urodził się 18 stycznia 1937 r. w Zalesiu na Kujawach. Chata rodzinna A. Lewandowskiego, wybudowana w połowie XIX w., obecnie znajduje się w Kujawsko-Dobrzyńskim Skansenie w Kłóbce.
W latach 1949-1953 był uczniem LZK. W 1953 r. rozpoczął studia matematyczne na UMK w Toruniu. W 1958 r. został zatrudniony jako asystent w Zakładzie Matematyki tejże uczelni. W 1969 r. uzyskał stopień naukowy doktora. W 1992 r. ze względów zdrowotnych zrezygnował z pracy naukowej na UMK.
Andrzej Lewandowski dał się poznać także jako wybitny szachista. W latach 1964-1994 skomponował około 75 studiów szachowych. Był zwycięzcą w 11 międzynarodowych konkursach kompozycji studiów i zdobywcą 35 dalszych nagród i wyróżnień, wielokrotnym mistrzem Polski w kompozycji szachowej. W 1993 r. wraz z reprezentacją Polski zdobył trzecie miejsce w Mistrzostwach Świata w Kompozycji Szachowej. Za to osiągnięcie został odznaczony brązowym medalem „Za Wybitne Osiągnięcia Sportowe”. W tym samym roku Międzynarodowa Federacja Szachowa nadała mu tytuł Mistrza FIDE kompozycji szachowej. Na emeryturze Andrzej Lewandowski poświęcił się popularyzacji kultury wśród osób niepełnosprawnych oraz tłumaczeniom poezji. Jest autorem przekładów sonetów Petrarki, poematów Aleksandra Puszkina, twórczości Michaiła Lermontowa, Wasyla Żukowskiego, Eugeniusza Boratyńskiego, Iwana Kozłowa, Fiodora Tiutczewa, Aleksieja K. Tołstoja, Sergiusza Jesienina i Aleksandra Błoka. W 2014 r. został odznaczony Brązowym Medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis.

Małecki Maciej

Urodził się 24 lutego 1973 r. w Aleksandrowie Kujawskim. W 1992 r. ukończył Liceum Ziemi Kujawskiej i rozpoczął studia na Wydziale Farmaceutycznym Akademii Medycznej w Bydgoszczy. Ukończył trzy kierunki studiów: analitykę medyczną na Wydziale Farmaceutycznym w Bydgoszczy, następnie biologię molekularną na Wydziale Biologii i Nauk o Ziemi Uniwersytetu Mikołaja w Toruniu i farmację apteczną na Wydziale Farmaceutycznym Akademii Medycznej w Warszawie. W 2001 r. uzyskał tytuł doktora nauk medycznych, w 2006 r. tytuł doktora habilitowanego nauk medycznych i w 2010 r. tytuł profesora nauk farmaceutycznych. W latach 1997-1998 pracował w Instytucie Biologii Doświadczalnej im. Marcelego Nenckiego PAN w Warszawie, w latach 1998-2012 w Instytucie im. Marii Curie-Skłodowskiej Centrum Onkologii w Warszawie. W latach 2012-2013 był dyrektorem ds. nauki Instytutu Matki i Dziecka w Warszawie. Od 2004 r. jest wykładowcą na Wydziale Farmaceutycznym Akademii Medycznej w Warszawie. Sprawuje stanowisko kierownika Katedry Farmacji Stosowanej i Bioinżynierii. Maciej Małecki odbył wiele zagranicznych staży naukowych : Temple University, Philadelphia, Deutsche Krebsforschung Zentrum, Heidelberg, Universitat Autonomia de Barcelona, Evry University/Genethon. Otrzymał wiele stypendiów naukowych, grantów i nagród. Jest twórcą patentów – preparatów genowych stymulujących i hamujących neowaskularyzację. Jest autorem i współautorem prac naukowych, doniesień zjazdowych, członkiem Polskiego Towarzystwa Farmaceutycznego, American Society of Gene Therapy, recenzentem MNiSzW projektów grantowych krajowych i międzynarodowych.

Matuszkiewicz Irena

Urodziła się 02 kwietnia 1945 r. w Tarnawatce na Lubelszczyźnie. W 1948 r. wraz z rodzicami przeniosła się do Włocławka. W 1963 r. w Liceum Ziemi Kujawskiej uzyskała maturę. W 1968 r. ukończyła filologię polską na UMK w Toruniu. Pracę magisterską „Rzeczywistość w powieściach Michała Choromańskiego” napisała pod kierunkiem prof. Artura Hutnikiewicza. W latach 1978-79 studiowała dziennikarstwo na studiach podyplomowych na UAM w Poznaniu.
Przez wiele lat pracowała w tygodniku regionalnym "Kujawy". W latach dziewięćdziesiątych z powodu choroby zaprzestała pracy w redakcji i poświęciła się pisaniu. Jest autorką 15. powieści, m.in. „Agencja złamanych serc”, „Szepty”, „Modliszka”.

Mazierski Stanisław

Urodził się 9.10.1915 r. w Kowalu. Uczęszczał do Gimnazjum i Liceum Ziemi Kujawskiej, gdzie w 1935 r. zdał maturę na wydziale humanistycznym. W 1936 r. wstąpił do włocławskiego Wyższego Seminarium Duchownego. Po wybuchu wojny studia kontynuował w Metropolitarnym Seminarium Duchownym w Warszawie. Święcenia kapłańskie przyjął 19.06.1943 r. Następnie studiował w sekcji Filozofii Chrześcijańskiej Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Warszawskiego. Pracę magisterską „ Koncepcja metafizyki hipotetycznej u M. Wartenberga” obronił w 1950 r. W 1951 r. uzyskał stopień doktora filozofii na podstawie rozprawy „Pojęcie konieczności w filozofii św. Tomasza z Akwinu”. W 1961 r. habilitował się na Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie, w oparciu o pracę „Determinizm i indeterminizm w aspekcie fizykalnym i filozoficznym”. W latach 1962-1965 przebywał na stypendium naukowym w Louvain. W 1966 r. został docentem, w 1971 r. uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego, w 1981 r. profesora zwyczajnego.
Od 1952 r. pracownik naukowy Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Jego dorobek naukowy obejmuje prace z zakresu tradycyjnej filozofii przyrody, podejmujące konfrontację zasad filozofii tomistycznej z osiągnięciami nauk przyrodniczych oraz tzw. filozofię nauk przyrodniczych. Do najważniejszych prac należą : „Prolegomena do filozofii przyrody inspiracji arystotelesowsko-tomistycznej” , „Elementy kosmologii filozoficznej i przyrodniczej”, „Prawa przyrody. Studium metodologiczne”, skrypt dla studentów „ Filozofia przyrody”, praca zbiorowa pod jego redakcją „ Zarys filozofii przyrody ożywionej”.
Obok osiągnięć naukowych ks. prof. S. Mazierski był głównym współtwórcą sekcji Filozofii Przyrody. Z jego inspiracji utworzono szereg pomocniczych katedr matematyczno-przyrodniczych, laboratoriów chemicznych, fizycznych i biologicznych. Działalność naukowo-organizacyjna była doceniana przez liczne nagrody i wyróżnienia uczelniane oraz władze diecezjalne. W 1971 r. otrzymał godność kapelana papieskiego.
Ks. Stanisław Mazierski zmarł 23.06.1993 r. w Lublinie, został pochowany na tamtejszym cmentarzu.

Mrożewski Zdzisław

Aktor teatralny i filmowy, reżyser, profesor Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie.
Urodził się 21 maja 1909 r. we Włocławku. Uczęszczał do Państwowego Gimnazjum Ziemi Kujawskiej, gdzie w 1927 r. zdał maturę. Od dzieciństwa interesował go teatr.
Swoje zamiłowania rozwijał w GZK pod kierunkiem polonisty Stefana Kołaczkowskiego. W roku akademickim 1929/1930 zdał egzamin i został przyjęty na Oddział Dramatyczny przy Państwowym Konserwatorium Muzycznym w Warszawie, przekształcony później w Państwową Szkołę Dramatyczną.
Studia ukończył w 1932 r. i w tym samym roku zadebiutował na scenie teatru w Toruniu oraz w filmie. Pracował w warszawskiej Reducie, w teatrach Wilna i Poznania, w Krakowie w Teatrze im Juliusza Słowackiego i Teatrze Starym.
W okresie okupacji pracował w krakowskim magistracie, uczestniczył w konspiracyjnym życiu teatralnym , pomagał ludziom prześladowanym przez okupanta.
Po wojnie Zdzisław Mrożewski powrócił na krakowskie sceny. Został też wykładowcą krakowskiej Państwowej Szkoły Dramatycznej. Od 1958 r. występował na deskach warszawskich teatrów – Polskiego, Narodowego i Współczesnego. Jego najważniejsze role dramatyczne to : Nowosilcow w „Dziadach” A. Mickiewicza, Zbigniew w „Mazepie”, Kostryn w „Balladynie” J. Słowackiego, Wernyhora w „Weselu”, Stary Aktor w „Wyzwoleniu” S. Wyspiańskiego, Karol w „Głupim Jakubie” T. Rittnera, Topolski w „Lekkomyślnej siostrze” W. Perzyńskiego. Zagrał także w komediach : „Zemsta” (Czesnik), „Śluby panieńskie” ( Radost ) oraz „Pan Jowialski” – rola tytułowa oraz we współczesnych dramatach : „ Śmierć gubernatora” L. Kruczkowskiego ( Gubernator ), „Kontrakt” S. Mrożka ( Magnus ), a także w „Hamlecie” ( rola Klaudiusza). W Teatrze Telewizji występował jako Gospodarz w „Weselu” S. Wyspiańskiego, Pożarski w „Chłopcach” S. Grochowiaka, profesor Sonnenbruch w „Niemcach” L. Kruczkowskiego. W filmie zadebiutował w 1932 r. w obrazie Mieczysława Krawicza „Ułani, ułani, chłopcy malowani”. Po wojnie wystąpił w filmach : „Warszawaska premiera” ( hrabia Alfred ), „Niedaleko Warszawy” ( inżynier Antoni Przewłocki ), „Pożegnania” ( ojciec Pawła), „Rok pierwszy” ( Wołoka ), „Rzeczywistość” ( Wojewoda), „Świadectwo urodzenia” ( doktor Orzechowski ), „Głos ma prokurator” ( Obrońca ), „Westerplatte” ( ppłk Sobociński ), „Czerwone i złote” ( Pożarski ), „Bolesław Śmiały” ( Kanclerz ), „Dzieje grzechu” ( ojciec Ewy Pobratyńskiej ), „Noce i dnie „ (Wojnarowski ), „Śmierć prezydenta” ( prezydent Gabriel Narutowicz). Zagrał też w serialach „ Stawka większa niż życie”, „Wakacje z duchami”, „Wielka miłość Balzaka”.
Zdzisław Mrożewski zmarł w Warszawie 5 lipca 2002 r. Spoczął w rodzinnym grobowcu na włocławskim cmentarzu komunalnym. Prezydent Włocławka napisał w nekrologu : „ Zachowamy po wsze czasy pamięć o Człowieku, z którego dokonań i stylu życia nasze miasto jest dumne” Zdzisław Mrożewski należał do Związku Artystów Scen Polskich, Stowarzyszenia Polskich Artystów Teatru i Filmu.
Za pracę artystyczna otrzymał wiele wyróżnień – m.in. Nagrodę Państwową III i II stopnia, Nagrodę Przewodniczacego Komitetu ds. Radia i Telewizji, Nagrodę Prezydenta Miasta Stołecznego Warszawy. Został uhonorowany Medalem 10-lecia Polski Ludowej, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Złotym Wawrzynem Grzymały, odznaczony Krzyżem Orderu Odrodzenia Polski : Oficerskim, Komandorskim i „ w uznaniu wybitnych zasług dla kultury polskiej” – Komandorskim z Gwiazdą.

Nagórski Jan

W 1914 r. dokonał pierwszych lotów polarnych – zdobył biegun północny samolotem. Jako pierwszy lotnik wykonał akrobacje powietrzne na wodnopłatowcu.
Dowódca dywizjonu lotniczego w Finlandii, wykładowca na politechnice petersburskiej, autor książek „Pierwszy nad Afryką” (1958) i „Nad płonącym Bałtykiem” (1960).

Nejman Andrzej

Urodził się 5 listopada 1974 r. we Włocławku. W latach 1989-1993 uczęszczał do Liceum Ziemi Kujawskiej. W 1997 r. ukończył Akademię Teatralną im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie.
Jako dziesięcioletni chłopiec wystąpił w filmie „Rozalka Olaboga” w roli Felka Piecucha. Debiutował w 1996 r. rolą Marcina w filmie Roberta Glińskiego „Matka Swojej Matki”. Na scenie zadebiutował w 1997 r. w przedstawieniu "Joko świętuje rocznicę" Rolanda Topora w reżyserii Piotra Cieślaka. W 1998 r. zdobył wyróżnienie na XIX Przeglądzie Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu. Od 1998 r. pracuje w zespole Teatru Kwadrat w Warszawie. W lipcu 2010 r. został dyrektorem tego teatru. Popularność przyniosła mu rola Waldka w serialu telewizyjnym "Złotopolscy". Ma na koncie kilka ról dubbingowych w filmach animowanych i fabularnych. Uczestniczył w programie „Taniec z gwiazdami” (2005) i „Jak oni śpiewają?”(2007). Gra w drużynie Reprezentacji Artystów Polskich. 

Wystąpił m.in. w filmach : „Szamanka”, „Spona”, „Poranek kojota”, „Tajemnica kwiatu paproci”, „1409.Afera na zamku Bartenstein”, „ Od pełni do pełni”, „7 minut” oraz serialach : „Nowa”, „Naznaczony”, „Tylko miłość”, „Sposób na Alcybiadesa”, „Instynkt”, „Ojciec Mateusz”, „Zakręcone”, „Niania”, „Kasia i Tomek”, „Na dobre i na złe”, „Dom”. Jako aktor teatralny realizował się w spektaklach: „Nie teraz kochanie”, „Szalone nożyczki”, „Sługa Dwóch Panów”, „Mój przyjaciel Harvey”, „Przyjazne dusze” i in.

Nowakowska Dorota

Urodziła się w 1973 r. we Włocławku. W 1991 r. ukończyła Liceum Ziemi Kujawskiej, a w 1997 roku Wydział Lekarski Akademii Medycznej w Łodzi. W latach 2004-2005 odbyła stypendium naukowe Fundacji Fulbrighta w USA na prestiżowych uniwersytetach medycznych w Saint Louis i Chicago, w latach1999-2000 i 2009-2010 realizowała stypendia rządu Francji w ośrodkach uniwersyteckich w Paryżu i Tuluzie oraz wcześniej w roku 2002 r. stypendium rządu Norwegii w Szpitalu Uniwersyteckim w Oslo – stając się uznanym specjalistą w zakresie perinatologii, w tym zakażeń w ciąży, ultrasonografii oraz terapii płodu z uwzględnieniem metod inwazyjnych.
Umiejętności kliniczne zdobyła na stażach i szkoleniach w wiodących centrach, m.in. w Institute Puericulture w Paryżu. W dniu 8 kwietnia 2013 roku otrzymując z rąk Prezydenta RP Bronisława Komorowskiego tytuł profesora była już autorką ponad 200 oryginalnych prac naukowych, streszczeń, doniesień i rozdziałów książkowych opublikowanych za granicą i w kraju, a także członkiem towarzystw naukowych. Obecnie piastuje stanowisko zastępcy kierownika Kliniki Medycyny Matczyno-Płodowej i Ginekologii Instytutu Centrum Zdrowia Matki Polki w Łodzi oraz jest wykładowcą na Uniwersytecie Medycznym w Łodzi.

Ossowski Stanisław

Urodził się 22 maja 1897 r. w Lipnie, w rodzinie inteligenckiej. W 1914 r. ukończył Włocławską Szkołę Handlową. Studiował na Uniwersytecie Warszawskim, Uniwersytecie Wileńskim i na paryskiej Sorbonie. W 1924 r. przeprowadził przewód doktorski z metodologii nauk, pod kierunkiem Tadeusza Kotarbińskiego. W 1933 r. uzyskał tytuł docenta w zakresie filozofii, a w 1936 r. także w zakresie socjologii. Po wybuchu II wojny światowej brał udział w kampanii wrześniowej. Po kapitulacji wyjechał do Lwowa, gdzie pracował w Ossolineum. W 1941 r. powrócił do Warszawy. Wykładał socjologię w konspiracyjnym Uniwersytecie Warszawskim. Pracował w tajnym Polskim Instytucie Socjologicznym, tajnym Instytucie Planowania Społecznego. Brał udział w organizowaniu pomocy dla ludności żydowskiej.
Po zakończeniu wojny powołany został do Komisji Organizacyjnej Uniwersytetu Łódzkiego. W 1946 r. został mianowany profesorem zwyczajnym i jednocześnie przeniesiony na stanowisko kierownika Katedry Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego. Po rozwiązaniu katedry w 1952 r. pracował w Komitecie Przekładów Klasyków Filozofii w PWN. Do pracy naukowej powrócił w 1955 r. Współorganizował Sekcję Socjologii w Polskim Towarzystwie Filozoficznym. W 1956 r. objął kierownictwo Zakładu Teorii Kultury i Przemian Społecznych Instytutu Filozofii i Socjologii PAN, następnie katedrę socjologii na Wydziale Filozoficznym UW. W 1957 r. reaktywował Polskie Towarzystwo Socjologiczne, którego urząd prezesa sprawował do śmierci. Odbudował Współpracę z Międzynarodowym Towarzystwem Socjologicznym. Brał udział w zagranicznych konferencjach naukowych. Wyjeżdżał z wykładami do uczelni w Wielkiej Brytanii i Stanów Zjednoczonych. Zmarł 7 listopada 1963 r. Pochowany został na Cmentarzu Powązkowskim.
Najważniejsze książki i artykuły : „U podstaw estetyki” (Warszawa 1933), „Rasa czy kultura”, „Więź społeczna i dziedzictwo krwi”, „Nauka o nauce” (1935), „Prawa „historyczne” w socjologii” (1935), „Dziedziczność i środowisko” (1936), „Socjologia sztuki” (1936), „Analiza socjologiczna pojęcia Ojczyzny” (1946), „Struktura klasowa w społecznej świadomości” (1957), „O osobliwościach nauk społecznych” (1962), „Z zagadnień psychologii społecznej” (1966)
Stanisław Ossowski odznaczony został Medalem Wolności i Zwycięstwa.

Piasecki Zygmunt

Urodził się 14.12.1892 r. w Szafarni. Uczęszczał do Włocławskiej Szkoły Handlowej i w tym czasie należał do konspiracyjnych kółek samokształceniowych. W 1911 r. zdał maturę na Wydziale Handlowym tej szkoły. Studiował na Politechnice Lwowskiej i Akademii Rolniczej w Dublanach.
Od 1912 r. działał w organizacjach niepodległościowych: Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckim. W 1914 r. wstąpił do Legionów. Ze względu na odwagę i zdolności przywódcze był wysoko oceniany przez przełożonych. W 1923 r. został powołany przez Marszałka Józefa Piłsudskiego w skład Kapituły Orderu Virtuti Militari. Jako oficer kawalerii Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej trzykrotnie otrzymał Krzyż Walecznych.
W 1937 r. otrzymał nominację na stopień generała brygady. W 1939 r. stanął na czele Krakowskiej Brygady Kawalerii działającej w składzie Armii Kraków. W kampanii wrześniowej jego brygada osłaniała północne skrzydło frontu śląskiego, a następnie północne skrzydło Armii Kraków oraz zabezpieczała przeprawę całej armii przez Wisłę pod Baranowem Sandomierskim. Brała też udział w bitwie pod Tomaszowem Lubelskim, pod Ułowem, gdzie wszyscy żołnierze wraz z gen. Zygmuntem Piaseckim dostali się do niewoli. Do końca wojny Zygmunt Piasecki przebywał w Oflagu VII A w Murnau.
Po wyzwoleniu starał się o przydział do 2 Korpusu Polskiego we Włoszech. W 1946 r. wyjechał do Francji i osiedlił się w Nicei. Działał w ruchu kombatanckim. Swoje wspomnienia opublikował w artykule „Nieudany patrol” w „Belniaku” ( 1953, nr 3-4). Generał Zygmunt Piasecki zmarł 26.01.1954 r. Pochowany został na cmentarzu wojskowym w Nicei.
Ważniejsze odznaczenia:
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari, Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari, Krzyż Kawalerski Orderu Virtuti Militari, Krzyż Niepodległości, Krzyż Walecznych ( trzykrotnie), Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty Krzyż Zasługi, Francuska legia Honorowa

Płoszay Leon

Urodził się 24.11.1902 r. we Włocławku. Po ukończeniu Gimnazjum Ziemi Kujawskiej, w 1923 r. rozpoczął studia artystyczne w Poznańskiej Szkole Sztuk Zdobniczych. W 1930 r. otrzymał absolutorium na Wydziale Grafiki, po czym powrócił do Włocławka, gdzie podjął pracę nauczyciela rysunku w Państwowej Szkole Technicznej.
W 1927 r. pierwszy raz zaprezentował swoje prace graficzne w Salonie Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych w Poznaniu. W tym samym roku zadebiutował także we Włocławku. W latach 1929-1930 wykonał cykl linorytów, drzeworytów i litografii do tek : „Motywy zabytków Włocławka” i „ Motywy zabytkowe Poznania”. Był jednym z założycieli Zrzeszenia Kujawskich Artystów Plastyków. Leon Płoszay projektował szatę graficzną do czasopisma „Życie Włocławka i Okolicy”, scenografię do sztuki Zdzisława Arentowicza „Płowce”, ilustracje do „Przewodnika po Włocławku”. W 1936 r. wyjechał na studia do Francji. Wykonywał tam rysunki i grafiki – widoki Paryża i miasteczek francuskich. W 1938 r. nadesłał swe prace na wystawę w Poznaniu pt. „Polska grafika myśliwska”.
W 1939 r. powrócił do Włocławka. Po wybuchu wojny został aresztowany i osadzony w więzieniu, a następnie wysiedlony w okolice Małogoszczy na Kielecczyźnie. W trakcie tego pobytu powstało wiele szkiców tamtejszego pejzażu.
Po zakończeniu wojny powrócił do Włocławka, gdzie włączył się w organizowanie środowiska plastycznego oraz wystawiał swe prace – cykle poświęcone Bydgoszczy, Włocławkowi, a także widoki Krakowa, Nieszawy, Warszawy. Równocześnie pracował jako nauczyciel rysunku w Liceum ziemi Kujawskiej, Liceum Marii Konopnickiej oraz w Społecznym Ognisku Kultury Plastycznej. Leon Płoszay uprawiał grafikę warsztatową i użytkową. Najczęściej wykonywał drzeworyty i linoryty, rzadziej litografie. Był autorem rysunków ołówkiem, obrazów olejnych i pasteli. Tematyka prac obejmowała widoki miast, zabytkową architekturę, przyrodę. W projektach dyplomów , obwolut stosował elementy ludowego zdobnictwa, m. in. motywy haftu kujawskiego. W zakresie grafiki użytkowej był autorem dyplomu dla Marszałka Józefa Piłsudskiego, dyplomu dla Marszałka Michała Roli-Żymierskiego z okazji nadania mu tytułu Honorowego Obywatela Włocławka, Księgi Pamiątkowej I Zjazdu wychowanków GZK. Był autorem malowideł na sztandarach szkolnych i kościelnych, projektował tablice pamiątkowe.
Leon Płoszay za swą twórczość otrzymał nagrodę miasta Bydgoszczy, nagrodę miasta Włocławka, trzy nagrody Ministerstwa Kultury i Sztuki, odznakę „Za Zasługi dla Województwa Włocławskiego”. Zmarł 27.12.1993 r. we Włocławku. Został pochowany na miejscowym cmentarzu.
Prace Leona Płoszaja znajdują się w Muzeum Okręgowym w Toruniu, Muzeum Okręgowym w Bydgoszczy, Muzeum Narodowym w Poznaniu, w Bibliotece Narodowej w Warszawie i zbiorach prywatnych. Największy zbiór posiada Muzeum Ziemi Kujawskiej i Dobrzyńskiej we Włocławku.

Rodowicz Maryla

Jedna z największych gwiazd polskiej piosenki, aktorka. W swoim dorobku ma kilkaset utworów, ponad 20 płyt polskich (wiele z nich o statusie złotej i platynowej), a także płyty obcojęzyczne. Artystka koncertowała na całym świecie. Jest laureatką wielu nagród i wyróżnień, uczestniczką wielu festiwali. Wielokrotnie zwyciężała również w plebiscytach popularności sięgając po tytuły "Piosenkarki Roku". Ma troje dzieci: Jana, Katarzynę i Andrzeja.

Maria Antonina Rodowicz urodziła się 8 grudnia 1945 r. w Zielonej Górze. W 1963 r. ukończyła Liceum Ziemi Kujawskiej we Włocławku, a następnie podjęła studia na AWF w Warszawie. W młodości czynnie uprawiała lekkoatletykę. W 1962 r. zdobyła tytuł Mistrzyni Polski Młodziczek w sztafecie 4x100 m.

W czasach studenckich występowała w zespole „Szejtany”, z którym w 1965 r. zdobyła 1. miejsce na warszawskim przeglądzie zespołów big-beatowych. W 1968 r. zadebiutowała na festiwalu w Opolu. W 1970 r. ukazał się jej pierwszy album „Żyj mój świecie”, który zdobył status złotej płyty. W latach 70. artystka wylansowała mnóstwo przebojów ("Jadą wozy kolorowe", "Małgośka", "Sing-Sing", "Damą być", "Dziś prawdziwych cyganów już nie ma", "Kolorowe jarmarki", "Do łezki łezka"). Zdobyła w tym okresie kilkadziesiąt nagród w kraju i za granicą. W 1979 r. została Wokalistką Roku. Otrzymała także Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. Lata 80. to ciągłe pasmo sukcesów. Lata 90. to czas nagród za całokształt pracy artystycznej. W 1992 r. otrzymała nagrodę Grand Prix za całokształt twórczości na festiwalu w Opolu oraz Bursztynowego Słowika w Sopocie za twórczość estradową. W 1995 r. na festiwalu w Sopocie otrzymała Nagrodę Specjalną Prezesa TVP S.A. za całokształt twórczości. W 1997 r. nagrodę „Mateusz” Programu III Polskiego Radia dla Wybitnej Osobowości Rozrywkowej. Otrzymała też „Super Wiktora” za całokształt twórczości telewizyjnej. W 1998 r. w plebiscycie „O!Polskie piosenki” – „Małgośka” została przebojem 35-lecia. M. Rodowicz otrzymała także Nagrodę Prezydenta Miasta Sopotu za całokształt twórczości, Złoty Mikrofon Polskiego Radia. W 2005 r. uhonorowana została Złotym Medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis Maryla Rodowicz to także aktorka. Zagrała w filmach : „Ballada wagonowa”, „Dzieje Mistrza Twardowskiego", „Pan Kleks w Kosmosie” oraz w serialu „Rodzina zastępcza". Prowadziła telewizyjny program rozrywkowy „Tour de Maryla – Viva Italia!” i „Tour de Maryla – Ole. Była jurorką pierwszej edycji programu „Gwiezdny cyrk”. Wystąpiła gościnnie jako juror „Jak oni śpiewają”. Maryla zaśpiewała też parokrotnie dla polskich żołnierzy na misjach zagranicznych. W 1974 r. uczestniczyła w ceremonii otwarcia Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej w Monachium śpiewając piosenkę "Futbol, futbol, futbol". Była ambasadorem Euro 2012. Uświetniła uroczystości z okazji wejścia Polski do Unii Europejskiej. Regularnie wspiera cele charytatywne, w tym fundacje WOŚP, aktorek Ewy Błaszczyk oraz Anny Dymnej. Wystąpiła na koncercie plenerowym na rzecz ofiar tsunami. W 1992 r. wydała autobiograficzną książkę „Niech żyje bal”.

Skarżyński Stanisław

Członek Polskiej Organizacji Wojskowej, uczestnik walk w wojnie polsko-bolszewickiej, od 1930 r. pracownik Departamentu Aeronautyki Ministerstwa Spraw Wojskowych, w 1931 wraz z A. Markiewiczem dokonał lotu wokół Afryki, w 1933 r. przeleciał nad Oceanem Atlantyckim do Bazylei – ustanowił rekord odległości lotu w kategorii samolotów sportowych, w okresie II wojny światowej szef Sztabu w Dowództwie Lotnictwa i Obrony Przeciwlotniczej Armii „Pomorze”, zastępca szefa Sztabu Polskich Sił Powietrznych we Francji, komendant Dywizjonów Bombowych 300 i 301 w Hamswell.
Autor książek „ 25770 km ponad Afryką” i „Na RWD-5 przez Atlantyk”.
Odznaczony Srebrnym Krzyżem Virtuti Militari.

prof. dr hab. Jacek Staszewski