S³awni absolwenci Utwórz PDF Drukuj Poleæ znajomemu


prof. dr hab. Andrzejewski Roman Micha³

(matura 1949 r.)

Ekolog polski

Roman Andrzejewski urodzi³ siê w 1930 r. w Niegibalicach na Kujawach w maj±tku swoich rodziców. Na pocz±tku II wojny ¶wiatowej zosta³ wyrzucony z maj±tku i przebywa³ w Grójeckim i w Warszawie. Uczy³ siê w tajnym Gimnazjum im. Miko³aja Reja. Powstanie warszawskie prze¿y³ na Mokotowie. W 1949 r. ukoñczy³ Liceum Ziemi Kujawskiej we W³oc³awku i rozpocz±³ studia na Uniwersytecie Miko³aja Kopernika w Toruniu, nastêpnie Uniwersytecie Warszawskim, gdzie uzyska³ magisterium. W latach 1954-1974 pracowa³ w Instytucie Ekologii PAN, w którym siê doktoryzowa³ i habilitowa³. Odby³ pó³roczny sta¿ naukowy na uniwersytecie w Moskwie. W 1974 r. wyrzucony z pracy, znalaz³ zatrudnienie w Instytucie Kszta³towania ¦rodowiska, a w 1978 r. obj±³ Katedrê Le¶nictwa Szko³y G³ównej Gospodarstwa Wiejskiego. W 1989 r. zosta³ wiceministrem Ochrony ¦rodowiska, a po trzech latach obj±³ Katedrê Ekologii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. W czasie swojej pracy naukowej bada³ problemy ekologii populacji drobnych gryzoni, zajêcy i dzików, funkcjonowanie ¶rodowiska przyrodniczego i zajmowa³ siê planowaniem przestrzennym pod k±tem zagadnieñ ekologicznych. W roku 2005 przeszed³ na emeryturê. Jest autorem 300 publikacji naukowych i popularno-naukowych, doktoryzowa³ 17 osób. W 2010 r. opublikowa³ wspomnienia „Zapiski myszo³apa”

Arentowicz Józef

(1905-1911 uczeñ WSH – wychowanek )

Wspó³twórca polskiej metrologii, europejski autorytet w dziedzinie metrologii, historyk, spo³ecznik, kolekcjoner miar i wag Pracownik Urzêdu Miar w Lublinie, Piotrkowie Trybunalskim i W³oc³awku, w latach 1927-1961 naczelnik Obwodowego Urzêdu Miar; dzia³acz spo³eczny PCK,PTTK, Ligi Morskiej, LOP, Polskiego Towarzystwa Historycznego, wspó³organizator Muzeum Miar w Warszawie; autor ksi±¿ek „Miary Polskie” i „Z przesz³o¶ci uzdrowiska Wieniec”.
Przez ca³e ¿ycie kolekcjonowa³ wszelkie przedmioty zwi±zane z dawnymi miarami. We w³asnym mieszkaniu zorganizowa³ prywatne muzeum metrologiczne. W swych zbiorach wyró¿ni³ cztery dzia³y: odwa¿niki, miary pojemno¶ci, miary d³ugo¶ci i narzêdzia pomiarowe. Po jego ¶mierci w 1972 r. eksponaty zosta³y przekazane do Muzeum Ziemi Kujawskiej i Dobrzyñskiej we W³oc³awku, Muzeum Miar w Warszawie i Muzeum Dawnego Kupiectwa w ¦widnicy.
Odznaczony Srebrnym Krzy¿em Zas³ugi, Z³otym Krzy¿em Zas³ugi, Krzy¿em Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Arentowicz Zdzis³aw

(matura 1910 r.)

Literat, ksiêgarz, bibliofil, dzia³acz spo³eczny, krajoznawca, mi³o¶nik W³oc³awka i Kujaw, uczestnik strajku szkolnego 1905 r., wspó³organizator Oddzia³u Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego, za³o¿yciel Ksiêgarni Kujawskiej, w latach 1918-1919 redaktor „Gazety Kujawskiej”, wspó³redaktor „¯ycia W³oc³awka i Okolicy”, w latach 1929-1933 redaktor pisma „Cyrulik W³oc³awski”, w latach 1945-1956 prezes Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego, inicjator i prezes Klubu Literacko-Artystycznego we W³oc³awku, twórca Stowarzyszenia Teatru Ziemi Kujawskiej, od 1951 r. cz³onek Zwi±zku Literatów Polskich, autor sztuk scenicznych, ksi±¿ek historycznych, s³uchowisk radiowych, artyku³ów, odczytów.
Najwiêksze z nich to monografia „W³oc³awek” (1937), utwory sceniczne : „P³owce” (1931), „Skarb w jeziorze” (1935), „Betlejem Kujawskie” (1945).

Barthel de Weydenthal Przemys³aw

(matura 1910 r.)

Urodzi³ siê 13 VI 1893 r. w B±dkowie. W 1908 r. rozpocz±³ naukê we W³oc³awskiej Szkole Handlowej, gdzie wspó³tworzy³ tajn± niepodleg³o¶ciow± Organizacjê M³odzie¿y Narodowej. By³ wspó³organizatorem strajku szkolnego w obronie Wac³awa Guliñskiego – nauczyciela jêzyka polskiego. Pisa³ artyku³y do konspiracyjnego miesiêcznika „Pobudka”, wydawanego przez uczniów WSH.
W 1910 r. zda³ maturê. W 1911 r. wst±pi³ jako ochotnik do pu³ku artylerii konnej stacjonuj±cego w Suwa³kach, gdzie w 1912 r. uzyska³ stopieñ chor±¿ego rezerwy. W 1913 r. rozpocz±³ studia w Cesarsko-Królewskiej Akademii Wojskowo-Technicznej w Modling pod Wiedniem.
Z chwil± wybuchu I wojny ¶wiatowej Barthel de Weydenthal porzuci³ studia i zameldowa³ siê w Komendzie g³ównej Legionów. Jesieni± 1914 r. uczestniczy³ w bojach pod Krzywop³otami, Marcinkowicami i Pisarzow±, nastêpnie pod Nid± i Styrem. W kwietniu 1916 r. mianowany zosta³ dowódc± dywizjonu haubic, a nastêpnie szefem sztabu III Brygady Legionów.
Na Ukrainie tworzy³ nowe jednostki regularnej armii polskiej. Obj±³ stanowisko dowódcze w korpusie gen. Dowbór – Mu¶nickiego. Wkrótce awansowa³ do stopnia podpu³kownika. Organizowa³ artyleriê dywizji gen. ¯eligowskiego, szkoli³ przysz³ych oficerów Wojska Polskiego. Zosta³ ciê¿ko ranny w kwietniu 1919 r. w trakcie natarcia na Odessê.
Zmar³ 7 IV 1919 r. Zosta³ pochowany na miejscowym cmentarzu. W 1932 r. jego prochy przewieziono do Polski i z³o¿ono na cmentarzu parafialnym w B±dkowie.
28 V 1939 r. podczas Zjazdu Wychowanków GZK w gmachu szkolnym ods³oniêta zosta³a pami±tkowa tablica dla uczczenia pamiêci wychowanka p³k. Przeemys³awa Barthla de Weydenthala.
Pu³kownik Przemys³aw Barthel de Wedenthal by³ odznaczony Krzy¿em Srebrnym Orderu Virtuti Militari, Krzy¿em Niepodleg³o¶ci z Mieczami, Krzy¿em Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, czterokrotnie Krzy¿em Walecznych, francuskim Croix de Guerre, Croix Decoration III kl. oraz Militarverdienstkreutz III kl. i Krzy¿em ¯elaznym I Brygady.

Baurski Janusz

(matura 1913 r.)

mgr in¿. mechanik, wybitny organizator przemys³u maszynowego i zbrojeniowego, jeden z najwybitniejszych in¿ynierów II Rzeczypospolitej i okresu odbudowy Polski po II wojnie ¶wiatowej, dzia³acz spo³eczny.
Ju¿ w latach szkolnych prowadzi³ dzia³alno¶æ patriotyczn±. W 1918 r. jako ochotnik wst±pi³ do powstaj±cego Wojska Polskiego, bra³ udzia³ w wojnie bolszewickiej.
Studiowa³ na Wydziale Budowy Maszyn Politechniki Warszawskiej. Po ukoñczeniu uczelni w 1925 r. pozosta³ na stanowisku asystenta Zak³adu Obróbki Metali Politechniki Warszawskiej.
W 1927 r. rozpocz±³ pracê w G³ównych Warsztatach Kolejowych w Nowym S±czu. W latach 1933-1936 podj±³ pracê w Warszawskiej Spó³ce Akcyjnej Budowy Parowozów. W 1936 r. zosta³ powo³any na inspektora odpowiedzialnego za rozbudowê przemys³u zbrojeniowego w ramach tworzenia Centralnego Okrêgu Przemys³owego. Wybudowa³ od podstaw fabrykê obrabiarek w Rzeszowie bêd±c± fili± Zak³adów H. Cegielski z Poznania. Dokona³ tego w 1 rok i 3 tygodnie. O sukcesie in¿. Baurskiego ¶wiadczy rozwiniêcie eksportu dzia³ek przeciwpancernych do Anglii, Holandii i Rumunii oraz fakt realizowania przez zak³ady w Rzeszowie 58,4 % ca³ej produkcji zak³adów H. Cegielski w Poznaniu i Rzeszowie.
W okresie II wojny ¶wiatowej pomaga³ w technicznej s³u¿bie cywilnej. W 1941 r. zosta³ dyrektorem Fabryki Marmolady „Spo³em” w Czêstochowie. Ryzykuj±c ¿yciem podj±³ decyzjê o zani¿aniu receptur wytwarzanych produktów. Wygospodarowane nadwy¿ki marmolady i cukru przeznacza³ na paczki ¿ywno¶ciowe dla wiê¼niów obozów koncentracyjnych.
Po wojnie zosta³ dyrektorem Pierwszej Fabryki Lokomotyw „Fablok – Chrzanów” . Po roku „Fablok” produkowa³ ju¿ 40 parowozów miesiêcznie.
W latach 1950-1951 by³ dyrektorem technicznym Zak³adów Mechanicznych w Elbl±gu. W latach 1951-1956 naczelny in¿ynier w Centralnym Zarz±dzie Budowy Maszyn Górniczych w Bytomiu. By³ cz³onkiem Zarz±du G³ównego Stowarzyszenia In¿ynierów Mechaników Polskich, rzeczoznawc± w Wydziale Ekspertów Przemys³owych w Banku Gospodarki Krajowej w £odzi, cz³onkiem Instytutu Nauki Organizacji i Kierownictwa w Warszawie.
Odznaczony odznaka honorow± Stowarzyszenia Uczestników Walki o Szko³ê Polsk±, dwoma Krzy¿ami Walecznych, Krzy¿em Legionowym, Orderem Odrodzenia Polski.

Degórski Marek

(matura 1975)
prof. dr hab. nauk o Ziemi
dyrektor Instytutu Geografii i Przestrzennego Zagospodarowania PAN

Jest absolwentem Liceum Ziemi Kujawskiej we W³oc³awku (matura 1975). W latach 1975-1979 studiowa³ geografiê na Wydziale Biologii i Nauk o Ziemi UMK. W 1988 r. uzyska³ stopieñ doktora nauk przyrodniczych w zakresie geografii, w 2002 r. – tytu³ doktora habilitowanego, a w 2009 r. – profesora nauk o Ziemi.
Od 1979 r. jest zatrudniony w Instytucie Geografii i Przestrzennego Zagospodarowania PAN, gdzie pe³ni³ funkcje : kierownika Dzia³u Wspó³pracy Naukowej z Zagranic±, zastêpcy dyrektora Instytutu ds. naukowych, kierownika Zak³adu Geoekologii i Klimatologii, a od 2010 r. dyrektora naczelnego Instytutu.
Profesor Marek Degórski to naukowiec o szerokich zainteresowaniach dotycz±cych funkcjonowania systemu ¶rodowiska przyrodniczego oraz jego wspó³zale¿no¶ci ze sfer± spo³eczno-gospodarcz± oraz zró¿nicowania w ró¿nych skalach przestrzennych.
W swojej karierze naukowej odby³ wiele zagranicznych sta¿y m. in. Stypendium Fulbright’a w USA, sta¿e w Belgii, Finlandii, W³oszech, Szwajcarii. Wystêpowa³ na miêdzynarodowych konferencjach i sympozjach . Prowadzi³ wyk³ady i seminaria na uczelniach zagranicznych ( Uniwersytet Rzymski, Królewski Uniwersytet Ghant w Belgii, Uniwersytet Harwardzki, Stanu Michigan, Washington, Connecticut, Uniwersytet w Helsinkach, Barcelonie, Ljubljanie i in.) i polskich (Wy¿sza Szko³a Ekologii i Zarz±dzania w Warszawie, Wy¿sza Szko³a Turystyki i Rekreacji, Wy¿sza Szko³a Handlu i Finansów Miêdzynarodowych, Wy¿sza Szko³a Finansów i Zarz±dzania w Warszawie).
Prowadzi³ liczne badania terenowe w Europie oraz Stanach Zjednoczonych, Rosji, Australii i Indiach. Jest cz³onkiem wielu organizacji i towarzystw naukowych, ekspertem zewnêtrznym Narodowego programu FORESIGHT POLSKA 2020, cz³onkiem Pañstwowej Rady Ochrony Przyrody kadencji 2014-2019. Bra³ udzia³ w opracowaniu Koncepcji Przestrzennego Zagospodarowania Kraju do roku 2033. Jest autorem ponad 340 prac naukowych, redaktorem czasopism naukowych ( Przegl±d Geograficzny, Geographia Polonica i in.). Odznaczony Z³ot± Odznak± Polskiego Towarzystwa Geograficznego. W 2005 r. otrzyma³ Nagrodê im. Stanis³awa Staszica Wydzia³u VII PAN, w 1989 r. Nagrodê Prezesa PAN i w 1988 r. Nagrodê Sekretarza Wydzia³u VII PAN.

Fryszkowski Andrzej

(matura 1967)

prof. dr hab. nauk matematycznych
cz³onek Komitetu G³ównego Olimpiady Matematycznej
Urodzi³ siê 6 kwietnia 1949 r. W roku 1967 ukoñczy³ Liceum Ziemi Kujawskiej. Naukê kontynuowa³ na Wydziale Matematyki i Mechaniki Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie w roku 1973 uzyska³ tytu³ magistra. W 1982 r. otrzyma³ tytu³ doktora, w 1993 doktora habilitowanego a w 2007 r. tytu³ profesora nauk matematycznych.
Od 1978 r. pracuje na Politechnice Warszawskiej. Prowadzi badania nad w³asno¶ciami multifunkcji, w³asno¶ciami zbioru rozwi±zañ inkluzji ró¿niczkowych oraz w³asno¶ciami operatorów ró¿niczkowych wy¿szego rzêdu. W latach 1991-1994 by³ kierownikiem grantu KBN „Inkluzja”. Od 1995 r. jest kierownikiem grantu statutowego PW „Badanie zrelaksowanych uk³adów sterowañ i prawa zachowania”. W pracach wykorzystuje metody analizy funkcjonalnej, w szczególno¶ci twierdzenia o ci±g³ych selekcjach. Najwiêkszym osi±gniêciem prof. A. Fryszkowskiego jest twierdzenie o istnieniu ci±g³ej selekcji dla pó³ci±g³ej z do³u multifunkcji o warto¶ciach rozk³adalnych.
Za swoj± pracê by³ wielokrotnie nagradzany : Nagroda Ministra III-go stopnia za pracê doktorsk± – 1982, Nagroda zespo³owa Rektora PW za pracê dydaktyczn± – 1989, Nagroda Rektora PW I-go stopnia za monografiê – 2005 i Nagroda zespo³owa Rektora PW III-go stopnia za pracê naukow± – 2012.

Gostyñski Adam

(matura 1946 r.)
pseudonim Aleksander, Wicherek
cz³onek Armii Krajowej we W³oc³awku, cz³onek Komendy Powiatu W³oc³awek „Miecza i P³uga”

Urodzi³ siê 17.11.1922 r. we W³oc³awku. Do 1939 r. ukoñczy³ 7 klas szko³y powszechnej i 3 klasy Gimnazjum Ziemi Kujawskiej. By³ w tym czasie cz³onkiem Zwi±zku Harcerstwa Polskiego i Katolickiego Stowarzyszenia M³odzie¿y Mêskiej. W 1946 r. ukoñczy³ w trybie przyspieszonym Liceum Ziemi Kujawskiej – typ matematyczno-fizyczny.
W 1940 r. zosta³ wywieziony na roboty przymusowe do Bremen. W 1941 r. uda³o mu siê powróciæ do W³oc³awka, gdzie zosta³ wprowadzony przez swojego ojca w dzia³alno¶æ konspiracyjn± w ugrupowaniach Komendy Obroñców Polski, Narodowej Organizacji Wojskowej, Kujawskiego Zwi±zku Polityczno-Literackiego, Komendy Powiatu W³oc³awskiego „Miecza i P³uga”. W sierpniu 1944 r. po dekonspiracji Adamowi Gostyñskiemu uda³o siê unikn±æ aresztowania. Od po³owy sierpnia by³ cz³onkiem oddzia³u le¶nego AK Sierpc. Po wyzwoleniu Sierpca powróci³ do W³oc³awka. Zosta³ zatrzymany i jako ¿o³nierz AK aresztowany, szykanowany i wielokrotnie wzywany na przes³uchania.
W 1946 r. rozpocz±³ studia na kierunku chemii Wydzia³u Przyrodniczo-Matematycznego Uniwersytetu £ódzkiego. Po obronie pracy magisterskiej w 1952 r. zosta³ skierowany do pracy w Technikum Celulozowo-Papierniczym we W³oc³awku. Pracowa³ tu do emerytury w 1982 r. Adam Gostyñski by³ wspó³organizatorem Komendy W³oc³awskiej Zwi±zku Harcerstwa Polskiego, dzia³a³ w miejskich i szkolnych strukturach Zwi±zku Nauczycielstwa Polskiego. W latach 1945-1966 rozwija³ swoje pasje aktorskie w szkolnym teatrze GZK oraz Teatrze Ludzi Upartych. W latach 1964-1984 po¶wiêci³ siê harcerstwu i ¿eglarstwu. Ostatnie lata ¿ycia po¶wiêci³ dzia³alno¶ci we w³oc³awskim Kole ¦wiatowego Zwi±zku ¯o³nierzy AK i w krêgu Szarych Szeregów. Zmar³ 3.10.1996 r. we W³oc³awku. Zosta³ pochowany na miejscowym cmentarzu komunalnym.
Wyró¿nienia i odznaczenia Adama Gostyñskiego:
Z³oty Krzy¿ Zas³ugi dla ZHP, Krzy¿ Armii Krajowej, Krzy¿ Partyzancki, Z³oty Krzy¿ Zas³ugi, Z³ota Odznaka ZNP, Z³ota Odznaka „Za zas³ugi dla województwa w³oc³awskiego”

Ks. Grzyma³a Edward

(matura 1926 r.)
Kap³an, mêczennik, b³ogos³awiony

Doktor prawa kanonicznego, obroñca wêz³a ma³¿eñskiego, drugi sekretarz kurii diecezjalnej, w okresie okupacji wikariusz generalny pó³nocnych rejonów diecezji, aresztowany w 1940 r. i uwiêziony w Sachsenhausen, a nastêpnie wywieziony do obozu w Dachau, gdzie w 1942 r. poniós³ ¶mieræ przez zagazowanie; zaliczony do grona 108 Mêczenników II wojny ¶wiatowej i beatyfikowany 13 czerwca 1999 r. w Warszawie przez papie¿a Jana Paw³a II

Insadowski Henryk

(Uczeñ WSH)Ksi±dz, prawnik, kanonista, romanista, wyk³adowca, prof. Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, dziekan Wydzia³u Prawa Kanonicznego KUL.

Urodzi³ siê 13 stycznia 1888 r. w Karnkowie, ko³o Lipna. W 1906 r. ukoñczy³ W³oc³awsk± Szko³ê Handlow± i rozpocz±³ studia filozoficzno-teologiczne w Seminarium Duchownym we W³oc³awku. W 1912 r. otrzyma³ ¶wiêcenia kap³añskie. W latach 1912-1914 studiowa³ w Rzymie na Wydziale Prawa Kanonicznego Papieskiego Uniwersytetu Gregoriañskiego, gdzie uzyska³ stopieñ doktora. Od 1922 r. wyk³ada³ prawo rzymskie na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W 1932 r. habilitowa³ siê i otrzyma³ stanowisko profesora nadzwyczajnego. W latach 1924-1939 by³ dyrektorem Biblioteki Uniwersyteckiej, od 1934 r. cz³onkiem Towarzystwa Naukowego KUL. W czasie II wojny ¶wiatowej w³±czy³ siê do tajnego nauczania – zorganizowa³ i prowadzi³ w warunkach konspiracyjnych studia prawa kanonicznego w ramach Wydzia³u Teologicznego Ziem Zachodnich w Warszawie. Po zakoñczeniu II wojny ¶wiatowej zosta³ profesorem zwyczajnym na Wydziale Prawa Kanonicznego KUL. By³ postrzegany jako profesor wybitnie elokwentny, wymagaj±cy i odznaczaj±cy siê wysok± kultur±. Jego dorobek naukowy by³ poka¼ny, oryginalny i nieszablonowy. Zmar³ 14 marca 1946 r. i zosta³ pochowany w Lublinie.

Jarnuszkiewicz Czes³aw

genera³ brygady wychowanek WSH

Urodzi³ siê 27.08.1888 r. w maj±tku Kochoñ, gmina Dobrzyñ. W latach 1900-1906 uczêszcza³ do W³oc³awskiej Szko³y Handlowej, w której wraz z kolegami zorganizowa³ tajne ko³a historyczne, na których wzajemnie uczyli siê dziejów ojczystych. W 1905 r. uczestniczy³ w strajku szkolnym, za co zosta³ aresztowany i uwiêziony na jeden dzieñ w miejscowym wiêzieniu. W 1905 r. wst±pi³ do Polskiej Partii Socjalistycznej. Za dzia³alno¶æ konspiracyjn± zosta³ skazany na czteroletni± katorgê i do¿ywotnie osiedlenie na Syberii.
W 1910 r. uda³o mu siê przedostaæ na teren zaboru austriackiego, gdzie rozpocz±³ studia na Wydziale Malarstwa krakowskiej Akademii Sztuk Piêknych. Równocze¶nie dzia³a³ w Zwi±zku Walki Czynnej, Zwi±zku Strzeleckim. W 1913 r. otrzyma³ stopieñ oficerski. Po wybuchu I wojny ¶wiatowej wyruszy³ na front jako dowódca 2. kompanii 1. pu³ku piechoty I Brygady Legionów. Bra³ udzia³ w wielu bitwach. Walczy³ w wojnie polsko-bolszewickiej 1920 r. W 1930 r. zosta³ mianowany na stopieñ genera³a brygady. W 1939 r. internowany i uwiêziony w Starobielsku i na ³ubiance w Moskwie.
Po wojnie osiedli³ siê w Londynie. Tam odda³ siê swojej pasji – malarstwu pejza¿y i portretów, kolekcjonerstwu militariów i prowadzeniu badañ nad bia³± broni± wschodni±. W 1973 r. wyda³ ksi±¿kê „Szabla wschodnia i jej typy narodowe”.
Wspó³pracowa³ z Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie – wzbogaca³ je wieloma cennymi darami. Zmar³ 19.06.1988 r. w Londynie. Zgodnie z ostatni± wol± , urna z prochami zosta³a przewieziona do Polski i z³o¿ona w grobowcu rodzinnym na Cmentarzu Pow±zkowskim w Warszawie.
Genera³ Czes³aw Jarnuszkiewicz by³ wielokrotnie odznaczany : Krzy¿ Srebrny Orderu Virtuti Militari, Krzy¿ Komandorski i Krzy¿ Oficerski Orderu Polonia Restituta, Krzy¿ Niepodleg³o¶ci z Mieczami, Krzy¿ Walecznych ( czterokrotnie) i in.

Kasperkiewicz Kazimierz

(matura 1926 r.)
Pionier w³oc³awskiej lekkiej atletyki, in¿ynier chemik, nauczyciel, dzia³acz spo³eczny.
Urodzi³ siê 5 sierpnia 1908 r. w Jêdrzejowie, ówczesne woj. kieleckie. W latach 1918 – 1926 by³ uczniem Pañstwowego Gimnazjum Ziemi Kujawskiej we W³oc³awku i zawodnikiem szkolnej sekcji lekkoatletycznej.
W okresie 1924 - 1926 zdoby³ 9 medali w biegach sprinterskich (100 m, 200 m), skoku w dal, trójskoku i pchniêciu kul±. W 1933 r. uzyska³ stopieñ in¿yniera Wydzia³u Chemii Politechniki Warszawskiej. W sto³ecznym klubie AZS by³ wielokrotnym medalist± mistrzostw Polski seniorów, a tak¿e w 1927 r. trzykrotnym reprezentantem kraju. W II Akademickich Mistrzostwach ¦wiata (zwanych pó¼niej Uniwersjad±) w roku 1927 zdoby³ br±zowy medal na dystansie 200 m (22,8 s). W tym samym roku zosta³ czterokrotnie rekordzist± Polski w sztafecie 4 x 100 m seniorów, a tak¿e cz³onkiem kadry olimpijskiej PZLA na igrzyska w Amsterdamie 1928 r. W 1934 r. ukoñczy³ Szko³ê Podchor±¿ych Rezerwy Artylerii we W³odzimierzu Wo³yñskim w stopniu podporucznika. Walczy³ w kampanii wrze¶niowej jako oficer ogniowy w VIII P³ockim Pu³ku Artylerii Lekkiej. Po kapitulacji w Modlinie by³ wiê¼niem kilku stalagów, a po kilku miesi±cach równie¿ oflagu w Woldenbergu (Dobiegniew woj. lubuskie). Na prze³omie lat 1945 – 1952 naucza³ chemii i fizyki we w³oc³awskich szko³ach: LMK, LZK i Technikum Papierniczym, w którym pe³ni³ funkcjê zastêpcy dyrektora. W pó¼niejszym czasie kierowa³ laboratorium chemicznym w Zak³adach Celulozowo – Papierniczych we W³oc³awku. W latach 1967 – 73 pracowa³ w Zak³adach Azotowych we W³oc³awku, w których piastowa³ szereg stanowisk m. in. kierownika dzia³u informacji technicznej i ekonomicznej. Pe³ni³ równie¿ funkcjê sekretarza zarz±du W³oc³awskiego Stowarzyszenia In¿ynierów i Techników Przemys³u Chemicznego, by³ aktywist± i dzia³aczem Naczelnej Organizacji Technicznej. Udziela³ siê tak¿e w kole wychowanków LZK. W ramach dzia³alno¶ci spo³ecznej inicjowa³ i realizowa³ wiele czynów spo³ecznych na terenie osiedla Zazamcze, w tym stadionu „Przylesie”. Wielokrotnie by³ nagradzany m. in.: Krzy¿em Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1977 r.), Medalem Rady Pañstwa „Za zwyciêstwo i wolno¶æ” (1945 r.), Z³ot± Odznak± Naczelnej Organizacji Technicznej (1961 r.), Medalem 50-lecia Stowarzyszenia In¿ynierów i Techników Przemys³u Chemicznego, okoliczno¶ciowym medalem X wieków W³oc³awka. Zmar³ 19 lutego 1980 r. we W³oc³awku, zosta³ pochowany na miejscowej nekropolii przy ul. Chopina.
Pawe³ Lankiewicz 2021 r.

Korwin - Piotrowski Czes³aw

(matura 1927 r.)
¯o³nierz Armii Krajowej, kierownik drukarni W-1 Tajnych Wojskowych Zak³adów Wydawniczych Biura Informacji i Propagandy Komendy G³ównej Zwi±zku Walki Zbrojnej-Armii Krajowej, dowódca Oddzia³u Os³onowego Wojskowych Zak³adów Wydawniczych w powstaniu warszawskim
Urodzi³ siê 04 marca 1909 r. w Humaniu, w kresowej rodzinie ziemiañskiej. W 1927 r. ukoñczy³ Gimnazjum Ziemi Kujawskiej. W 1931 r. uzyska³ tytu³ in¿yniera na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. W czasie II wojny ¶wiatowej prowadzi³ dzia³alno¶æ konspiracyjn± w ZWZ-AK pod pseudonimem „Karol”. Projektowa³ budowê tajnych drukarni. W latach 1942-1944 by³ kierownikiem drukarni „W-1”, w której drukowano g³ównie dywersyjne ulotki tzw. enki. Od czerwca 1944 r. organizowa³ Oddzia³ Os³onowy, którego zadaniem po wybuchu powstania warszawskiego by³o opanowanie znajduj±cych siê w rêkach niemieckich drukarni i innych obiektów. 2 sierpnia zosta³ mianowany dowódc± tego oddzia³u i wys³any na najbardziej zagro¿one odcinki walki w ¦ródmie¶ciu. 4 wrze¶nia 1944 r. Czes³aw Korwin-Piotrowski zgin±³ od wybuchu bomby lotniczej podczas gaszenia po¿aru drukarni. W 1947 r. jego prochy zosta³y z³o¿one w grobie na Pow±zkowskim Cmentarzu Cywilnym. Po¶miertnie zosta³ odznaczony Krzy¿em Walecznych

 

Koz³owski Roman Stanis³aw

(matura 1907 r.)
paleontolog, profesor Uniwersytetu Warszawskiego

Urodzi³ siê 1 II 1889 r. w Zazamczu ko³o W³oc³awka. Uczêszcza³ do szko³y podstawowej, a nastêpnie do W³oc³awskiej Szko³y Handlowej. By³ uczestnikiem strajku szkolnego 1905 r., w którego wyniku wprowadzono do WSH polski jêzyk wyk³adowy. Studiowa³ we Fryburgu i na Sorbonie. W 1910 r. rozpocz±³ badania paleontologiczne w Muzeum Historii Naturalnej w Pary¿u. W 1913 r. obj±³ posadê wyk³adowcy w Pañstwowej Szkole Górniczej w Oruro (Boliwia), a trzy lata pó¼niej zosta³ dyrektorem tej placówki. Równocze¶nie prowadzi³ badania mineralogiczne i paleontologiczne w Andach boliwijskich. Wynikiem tych badañ by³a rozprawa „Fauna Dewoñska Boliwii”, na podstawie której uzyska³ w 1923 r. na Sorbonie stopieñ doktora.
W 1923 r. powróci³ do Polski. Rok pó¼niej otrzyma³ katedrê w Wolnej Wszechnicy Polskiej, a w 1927 r. katedrê paleontologii Uniwersytetu Warszawskiego. W okresie okupacji Koz³owski pracowa³ w charakterze kustosza w Pañstwowym Instytucie Geologicznym. Po wyzwoleniu Warszawy odbudowa³ zniszczon± katedrê. W 1952 r. zorganizowa³ Zak³ad Paleozoologii PAN.
Koz³owski bra³ tak¿e czynny udzia³ w pracach zwi±zanych z odbudow± i reorganizacj± nauki w Polsce. Równocze¶nie prowadzi³ dzia³alno¶æ naukow± i dydaktyczn±. Badania naukowe Koz³owskiego obejmowa³y geologiê, mineralogiê i paleozoologiê bezkrêgowców wraz z metodyk± badañ paleozoologicznych. Ulubion± dziedzin± jego badañ by³a paleozoologia bezkrêgowców. Najwiêksze sukcesy odniós³ w badaniach nad graptolitami. Zastosowa³ now± metodê : umie¶ci³ je w kwasie fluorowodorowym, który rozpu¶ci³ krzemionkê , nie niszcz±c chitynowych szkieletów graptolitów. Badania nad graptolitami ukoñczy³ w 1938 r., ale wybuch wojny uniemo¿liwi³ opublikowanie ich wyników. Uratowane rêkopisy zosta³y wydane w 1948 r. Po wojnie Koz³owski ca³y czas prowadzi³ badania nad wieloma gatunkami bezkrêgowców na terenie Polski i Mongolii. Wyniki tych badañ publikowa³ na ³amach za³o¿onych i redagowanych przez siebie czasopismach : „Paleontologia Polonica” i „Acta Paleontologia Polonica”.
Roman Stanis³aw Koz³owski zmar³ 2 V 1977 r.
Twórczo¶æ naukowa (46 prac naukowych i 21 popularnonaukowych), dydaktyczna i praca organizacyjna zjedna³y mu uznanie miêdzynarodowej spo³eczno¶ci uczonych. Zosta³ uznany za jednego z najwybitniejszych paleozoologów XX wieku. By³ cz³onkiem wielu towarzystw naukowych. Otrzyma³ doktoraty honoris causa Uniwersytetu Jagielloñskiego, Sorbony i Modeny.

Lewandowski Andrzej

(matura 1953 r.)
Doktor matematyki, t³umacz poezji rosyjskiej i w³oskiej, Mistrz FIDE kompozycji szachowej

Urodzi³ siê 18 stycznia 1937 r. w Zalesiu na Kujawach. Chata rodzinna A. Lewandowskiego, wybudowana w po³owie XIX w., obecnie znajduje siê w Kujawsko-Dobrzyñskim Skansenie w K³óbce.
W latach 1949-1953 by³ uczniem LZK. W 1953 r. rozpocz±³ studia matematyczne na UMK w Toruniu. W 1958 r. zosta³ zatrudniony jako asystent w Zak³adzie Matematyki tej¿e uczelni. W 1969 r. uzyska³ stopieñ naukowy doktora. W 1992 r. ze wzglêdów zdrowotnych zrezygnowa³ z pracy naukowej na UMK.
Andrzej Lewandowski da³ siê poznaæ tak¿e jako wybitny szachista. W latach 1964-1994 skomponowa³ oko³o 75 studiów szachowych. By³ zwyciêzc± w 11 miêdzynarodowych konkursach kompozycji studiów i zdobywc± 35 dalszych nagród i wyró¿nieñ, wielokrotnym mistrzem Polski w kompozycji szachowej. W 1993 r. wraz z reprezentacj± Polski zdoby³ trzecie miejsce w Mistrzostwach ¦wiata w Kompozycji Szachowej. Za to osi±gniêcie zosta³ odznaczony br±zowym medalem „Za Wybitne Osi±gniêcia Sportowe”. W tym samym roku Miêdzynarodowa Federacja Szachowa nada³a mu tytu³ Mistrza FIDE kompozycji szachowej. Na emeryturze Andrzej Lewandowski po¶wiêci³ siê popularyzacji kultury w¶ród osób niepe³nosprawnych oraz t³umaczeniom poezji. Jest autorem przek³adów sonetów Petrarki, poematów Aleksandra Puszkina, twórczo¶ci Michai³a Lermontowa, Wasyla ¯ukowskiego, Eugeniusza Boratyñskiego, Iwana Koz³owa, Fiodora Tiutczewa, Aleksieja K. To³stoja, Sergiusza Jesienina i Aleksandra B³oka. W 2014 r. zosta³ odznaczony Br±zowym Medalem Zas³u¿ony Kulturze Gloria Artis.

Ma³ecki Maciej

(matura 1992)
prof. dr hab. nauk farmaceutycznych, kierownik Katedry Farmacji Stosowanej i Bioin¿ynierii Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego.

Urodzi³ siê 24 lutego 1973 r. w Aleksandrowie Kujawskim. W 1992 r. ukoñczy³ Liceum Ziemi Kujawskiej i rozpocz±³ studia na Wydziale Farmaceutycznym Akademii Medycznej w Bydgoszczy. Ukoñczy³ trzy kierunki studiów: analitykê medyczn± na Wydziale Farmaceutycznym w Bydgoszczy, nastêpnie biologiê molekularn± na Wydziale Biologii i Nauk o Ziemi Uniwersytetu Miko³aja w Toruniu i farmacjê apteczn± na Wydziale Farmaceutycznym Akademii Medycznej w Warszawie. W 2001 r. uzyska³ tytu³ doktora nauk medycznych, w 2006 r. tytu³ doktora habilitowanego nauk medycznych i w 2010 r. tytu³ profesora nauk farmaceutycznych. W latach 1997-1998 pracowa³ w Instytucie Biologii Do¶wiadczalnej im. Marcelego Nenckiego PAN w Warszawie, w latach 1998-2012 w Instytucie im. Marii Curie-Sk³odowskiej Centrum Onkologii w Warszawie. W latach 2012-2013 by³ dyrektorem ds. nauki Instytutu Matki i Dziecka w Warszawie. Od 2004 r. jest wyk³adowc± na Wydziale Farmaceutycznym Akademii Medycznej w Warszawie. Sprawuje stanowisko kierownika Katedry Farmacji Stosowanej i Bioin¿ynierii. Maciej Ma³ecki odby³ wiele zagranicznych sta¿y naukowych : Temple University, Philadelphia, Deutsche Krebsforschung Zentrum, Heidelberg, Universitat Autonomia de Barcelona, Evry University/Genethon. Otrzyma³ wiele stypendiów naukowych, grantów i nagród. Jest twórc± patentów – preparatów genowych stymuluj±cych i hamuj±cych neowaskularyzacjê. Jest autorem i wspó³autorem prac naukowych, doniesieñ zjazdowych, cz³onkiem Polskiego Towarzystwa Farmaceutycznego, American Society of Gene Therapy, recenzentem MNiSzW projektów grantowych krajowych i miêdzynarodowych.

Matuszkiewicz Irena

(matura 1963)
Pisarka, dziennikarka

Urodzi³a siê 02 kwietnia 1945 r. w Tarnawatce na Lubelszczy¼nie. W 1948 r. wraz z rodzicami przenios³a siê do W³oc³awka. W 1963 r. w Liceum Ziemi Kujawskiej uzyska³a maturê. W 1968 r. ukoñczy³a filologiê polsk± na UMK w Toruniu. Pracê magistersk± „Rzeczywisto¶æ w powie¶ciach Micha³a Choromañskiego” napisa³a pod kierunkiem prof. Artura Hutnikiewicza. W latach 1978-79 studiowa³a dziennikarstwo na studiach podyplomowych na UAM w Poznaniu.
Przez wiele lat pracowa³a w tygodniku regionalnym "Kujawy". W latach dziewiêædziesi±tych z powodu choroby zaprzesta³a pracy w redakcji i po¶wiêci³a siê pisaniu. Jest autork± 15. powie¶ci, m.in. „Agencja z³amanych serc”, „Szepty”, „Modliszka”.

Mazierski Stanis³aw

(absolwent 1935 r.)
ksi±dz, filozof, profesor Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, profesor Wy¿szego Seminarium Duchownego we W³oc³awku

Urodzi³ siê 9.10.1915 r. w Kowalu. Uczêszcza³ do Gimnazjum i Liceum Ziemi Kujawskiej, gdzie w 1935 r. zda³ maturê na wydziale humanistycznym. W 1936 r. wst±pi³ do w³oc³awskiego Wy¿szego Seminarium Duchownego. Po wybuchu wojny studia kontynuowa³ w Metropolitarnym Seminarium Duchownym w Warszawie. ¦wiêcenia kap³añskie przyj±³ 19.06.1943 r. Nastêpnie studiowa³ w sekcji Filozofii Chrze¶cijañskiej Wydzia³u Teologicznego Uniwersytetu Warszawskiego. Pracê magistersk± „ Koncepcja metafizyki hipotetycznej u M. Wartenberga” obroni³ w 1950 r. W 1951 r. uzyska³ stopieñ doktora filozofii na podstawie rozprawy „Pojêcie konieczno¶ci w filozofii ¶w. Tomasza z Akwinu”. W 1961 r. habilitowa³ siê na Wydziale Filozofii Chrze¶cijañskiej Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie, w oparciu o pracê „Determinizm i indeterminizm w aspekcie fizykalnym i filozoficznym”. W latach 1962-1965 przebywa³ na stypendium naukowym w Louvain. W 1966 r. zosta³ docentem, w 1971 r. uzyska³ tytu³ profesora nadzwyczajnego, w 1981 r. profesora zwyczajnego.
Od 1952 r. pracownik naukowy Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Jego dorobek naukowy obejmuje prace z zakresu tradycyjnej filozofii przyrody, podejmuj±ce konfrontacjê zasad filozofii tomistycznej z osi±gniêciami nauk przyrodniczych oraz tzw. filozofiê nauk przyrodniczych. Do najwa¿niejszych prac nale¿± : „Prolegomena do filozofii przyrody inspiracji arystotelesowsko-tomistycznej” , „Elementy kosmologii filozoficznej i przyrodniczej”, „Prawa przyrody. Studium metodologiczne”, skrypt dla studentów „ Filozofia przyrody”, praca zbiorowa pod jego redakcj± „ Zarys filozofii przyrody o¿ywionej”.
Obok osi±gniêæ naukowych ks. prof. S. Mazierski by³ g³ównym wspó³twórc± sekcji Filozofii Przyrody. Z jego inspiracji utworzono szereg pomocniczych katedr matematyczno-przyrodniczych, laboratoriów chemicznych, fizycznych i biologicznych. Dzia³alno¶æ naukowo-organizacyjna by³a doceniana przez liczne nagrody i wyró¿nienia uczelniane oraz w³adze diecezjalne. W 1971 r. otrzyma³ godno¶æ kapelana papieskiego.
Ks. Stanis³aw Mazierski zmar³ 23.06.1993 r. w Lublinie, zosta³ pochowany na tamtejszym cmentarzu.

Mro¿ewski Zdzis³aw

(absolwent 1927 r.)

Aktor teatralny i filmowy, re¿yser, profesor Pañstwowej Wy¿szej Szko³y Teatralnej w Krakowie.
Urodzi³ siê 21 maja 1909 r. we W³oc³awku. Uczêszcza³ do Pañstwowego Gimnazjum Ziemi Kujawskiej, gdzie w 1927 r. zda³ maturê. Od dzieciñstwa interesowa³ go teatr.
Swoje zami³owania rozwija³ w GZK pod kierunkiem polonisty Stefana Ko³aczkowskiego. W roku akademickim 1929/1930 zda³ egzamin i zosta³ przyjêty na Oddzia³ Dramatyczny przy Pañstwowym Konserwatorium Muzycznym w Warszawie, przekszta³cony pó¼niej w Pañstwow± Szko³ê Dramatyczn±.
Studia ukoñczy³ w 1932 r. i w tym samym roku zadebiutowa³ na scenie teatru w Toruniu oraz w filmie. Pracowa³ w warszawskiej Reducie, w teatrach Wilna i Poznania, w Krakowie w Teatrze im Juliusza S³owackiego i Teatrze Starym.
W okresie okupacji pracowa³ w krakowskim magistracie, uczestniczy³ w konspiracyjnym ¿yciu teatralnym , pomaga³ ludziom prze¶ladowanym przez okupanta.
Po wojnie Zdzis³aw Mro¿ewski powróci³ na krakowskie sceny. Zosta³ te¿ wyk³adowc± krakowskiej Pañstwowej Szko³y Dramatycznej. Od 1958 r. wystêpowa³ na deskach warszawskich teatrów – Polskiego, Narodowego i Wspó³czesnego. Jego najwa¿niejsze role dramatyczne to : Nowosilcow w „Dziadach” A. Mickiewicza, Zbigniew w „Mazepie”, Kostryn w „Balladynie” J. S³owackiego, Wernyhora w „Weselu”, Stary Aktor w „Wyzwoleniu” S. Wyspiañskiego, Karol w „G³upim Jakubie” T. Rittnera, Topolski w „Lekkomy¶lnej siostrze” W. Perzyñskiego. Zagra³ tak¿e w komediach : „Zemsta” (Czesnik), „¦luby panieñskie” ( Radost ) oraz „Pan Jowialski” – rola tytu³owa oraz we wspó³czesnych dramatach : „ ¦mieræ gubernatora” L. Kruczkowskiego ( Gubernator ), „Kontrakt” S. Mro¿ka ( Magnus ), a tak¿e w „Hamlecie” ( rola Klaudiusza). W Teatrze Telewizji wystêpowa³ jako Gospodarz w „Weselu” S. Wyspiañskiego, Po¿arski w „Ch³opcach” S. Grochowiaka, profesor Sonnenbruch w „Niemcach” L. Kruczkowskiego. W filmie zadebiutowa³ w 1932 r. w obrazie Mieczys³awa Krawicza „U³ani, u³ani, ch³opcy malowani”. Po wojnie wyst±pi³ w filmach : „Warszawaska premiera” ( hrabia Alfred ), „Niedaleko Warszawy” ( in¿ynier Antoni Przew³ocki ), „Po¿egnania” ( ojciec Paw³a), „Rok pierwszy” ( Wo³oka ), „Rzeczywisto¶æ” ( Wojewoda), „¦wiadectwo urodzenia” ( doktor Orzechowski ), „G³os ma prokurator” ( Obroñca ), „Westerplatte” ( pp³k Sobociñski ), „Czerwone i z³ote” ( Po¿arski ), „Boles³aw ¦mia³y” ( Kanclerz ), „Dzieje grzechu” ( ojciec Ewy Pobratyñskiej ), „Noce i dnie „ (Wojnarowski ), „¦mieræ prezydenta” ( prezydent Gabriel Narutowicz). Zagra³ te¿ w serialach „ Stawka wiêksza ni¿ ¿ycie”, „Wakacje z duchami”, „Wielka mi³o¶æ Balzaka”.
Zdzis³aw Mro¿ewski zmar³ w Warszawie 5 lipca 2002 r. Spocz±³ w rodzinnym grobowcu na w³oc³awskim cmentarzu komunalnym. Prezydent W³oc³awka napisa³ w nekrologu : „ Zachowamy po wsze czasy pamiêæ o Cz³owieku, z którego dokonañ i stylu ¿ycia nasze miasto jest dumne” Zdzis³aw Mro¿ewski nale¿a³ do Zwi±zku Artystów Scen Polskich, Stowarzyszenia Polskich Artystów Teatru i Filmu.
Za pracê artystyczna otrzyma³ wiele wyró¿nieñ – m.in. Nagrodê Pañstwow± III i II stopnia, Nagrodê Przewodniczacego Komitetu ds. Radia i Telewizji, Nagrodê Prezydenta Miasta Sto³ecznego Warszawy. Zosta³ uhonorowany Medalem 10-lecia Polski Ludowej, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Z³otym Wawrzynem Grzyma³y, odznaczony Krzy¿em Orderu Odrodzenia Polski : Oficerskim, Komandorskim i „ w uznaniu wybitnych zas³ug dla kultury polskiej” – Komandorskim z Gwiazd±.

Nagórski Jan

(absolwent 1905 r.)
Lotnik, in¿ynier

W 1914 r. dokona³ pierwszych lotów polarnych – zdoby³ biegun pó³nocny samolotem. Jako pierwszy lotnik wykona³ akrobacje powietrzne na wodnop³atowcu.
Dowódca dywizjonu lotniczego w Finlandii, wyk³adowca na politechnice petersburskiej, autor ksi±¿ek „Pierwszy nad Afryk±” (1958) i „Nad p³on±cym Ba³tykiem” (1960).

Nejman Andrzej

Matura 1993
Aktor teatralny i filmowy

Urodzi³ siê 5 listopada 1974 r. we W³oc³awku. W latach 1989-1993 uczêszcza³ do Liceum Ziemi Kujawskiej. W 1997 r. ukoñczy³ Akademiê Teatraln± im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie.
Jako dziesiêcioletni ch³opiec wyst±pi³ w filmie „Rozalka Olaboga” w roli Felka Piecucha. Debiutowa³ w 1996 r. rol± Marcina w filmie Roberta Gliñskiego „Matka Swojej Matki”. Na scenie zadebiutowa³ w 1997 r. w przedstawieniu "Joko ¶wiêtuje rocznicê" Rolanda Topora w re¿yserii Piotra Cie¶laka. W 1998 r. zdoby³ wyró¿nienie na XIX Przegl±dzie Piosenki Aktorskiej we Wroc³awiu. Od 1998 r. pracuje w zespole Teatru Kwadrat w Warszawie. W lipcu 2010 r. zosta³ dyrektorem tego teatru. Popularno¶æ przynios³a mu rola Waldka w serialu telewizyjnym "Z³otopolscy". Ma na koncie kilka ról dubbingowych w filmach animowanych i fabularnych. Uczestniczy³ w programie „Taniec z gwiazdami” (2005) i „Jak oni ¶piewaj±?”(2007). Gra w dru¿ynie Reprezentacji Artystów Polskich. 

Wyst±pi³ m.in. w filmach : „Szamanka”, „Spona”, „Poranek kojota”, „Tajemnica kwiatu paproci”, „1409.Afera na zamku Bartenstein”, „ Od pe³ni do pe³ni”, „7 minut” oraz serialach : „Nowa”, „Naznaczony”, „Tylko mi³o¶æ”, „Sposób na Alcybiadesa”, „Instynkt”, „Ojciec Mateusz”, „Zakrêcone”, „Niania”, „Kasia i Tomek”, „Na dobre i na z³e”, „Dom”. Jako aktor teatralny realizowa³ siê w spektaklach: „Nie teraz kochanie”, „Szalone no¿yczki”, „S³uga Dwóch Panów”, „Mój przyjaciel Harvey”, „Przyjazne dusze” i in.

Nowakowska Dorota

Matura 1991
prof. dr hab. nauk medycznych, po³o¿nik-ginekolog, specjalista w zakresie perinatologii.

Urodzi³a siê w 1973 r. we W³oc³awku. W 1991 r. ukoñczy³a Liceum Ziemi Kujawskiej, a w 1997 roku Wydzia³ Lekarski Akademii Medycznej w £odzi. W latach 2004-2005 odby³a stypendium naukowe Fundacji Fulbrighta w USA na presti¿owych uniwersytetach medycznych w Saint Louis i Chicago, w latach1999-2000 i 2009-2010 realizowa³a stypendia rz±du Francji w o¶rodkach uniwersyteckich w Pary¿u i Tuluzie oraz wcze¶niej w roku 2002 r. stypendium rz±du Norwegii w Szpitalu Uniwersyteckim w Oslo – staj±c siê uznanym specjalist± w zakresie perinatologii, w tym zaka¿eñ w ci±¿y, ultrasonografii oraz terapii p³odu z uwzglêdnieniem metod inwazyjnych.
Umiejêtno¶ci kliniczne zdoby³a na sta¿ach i szkoleniach w wiod±cych centrach, m.in. w Institute Puericulture w Pary¿u. W dniu 8 kwietnia 2013 roku otrzymuj±c z r±k Prezydenta RP Bronis³awa Komorowskiego tytu³ profesora by³a ju¿ autork± ponad 200 oryginalnych prac naukowych, streszczeñ, doniesieñ i rozdzia³ów ksi±¿kowych opublikowanych za granic± i w kraju, a tak¿e cz³onkiem towarzystw naukowych. Obecnie piastuje stanowisko zastêpcy kierownika Kliniki Medycyny Matczyno-P³odowej i Ginekologii Instytutu Centrum Zdrowia Matki Polki w £odzi oraz jest wyk³adowc± na Uniwersytecie Medycznym w £odzi.

Ossowski Stanis³aw

(matura 1914 r.)
Socjolog, profesor Uniwersytetu £ódzkiego i Uniwersytetu Warszawskiego.

Urodzi³ siê 22 maja 1897 r. w Lipnie, w rodzinie inteligenckiej. W 1914 r. ukoñczy³ W³oc³awsk± Szko³ê Handlow±. Studiowa³ na Uniwersytecie Warszawskim, Uniwersytecie Wileñskim i na paryskiej Sorbonie. W 1924 r. przeprowadzi³ przewód doktorski z metodologii nauk, pod kierunkiem Tadeusza Kotarbiñskiego. W 1933 r. uzyska³ tytu³ docenta w zakresie filozofii, a w 1936 r. tak¿e w zakresie socjologii. Po wybuchu II wojny ¶wiatowej bra³ udzia³ w kampanii wrze¶niowej. Po kapitulacji wyjecha³ do Lwowa, gdzie pracowa³ w Ossolineum. W 1941 r. powróci³ do Warszawy. Wyk³ada³ socjologiê w konspiracyjnym Uniwersytecie Warszawskim. Pracowa³ w tajnym Polskim Instytucie Socjologicznym, tajnym Instytucie Planowania Spo³ecznego. Bra³ udzia³ w organizowaniu pomocy dla ludno¶ci ¿ydowskiej.
Po zakoñczeniu wojny powo³any zosta³ do Komisji Organizacyjnej Uniwersytetu £ódzkiego. W 1946 r. zosta³ mianowany profesorem zwyczajnym i jednocze¶nie przeniesiony na stanowisko kierownika Katedry Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego. Po rozwi±zaniu katedry w 1952 r. pracowa³ w Komitecie Przek³adów Klasyków Filozofii w PWN. Do pracy naukowej powróci³ w 1955 r. Wspó³organizowa³ Sekcjê Socjologii w Polskim Towarzystwie Filozoficznym. W 1956 r. obj±³ kierownictwo Zak³adu Teorii Kultury i Przemian Spo³ecznych Instytutu Filozofii i Socjologii PAN, nastêpnie katedrê socjologii na Wydziale Filozoficznym UW. W 1957 r. reaktywowa³ Polskie Towarzystwo Socjologiczne, którego urz±d prezesa sprawowa³ do ¶mierci. Odbudowa³ Wspó³pracê z Miêdzynarodowym Towarzystwem Socjologicznym. Bra³ udzia³ w zagranicznych konferencjach naukowych. Wyje¿d¿a³ z wyk³adami do uczelni w Wielkiej Brytanii i Stanów Zjednoczonych. Zmar³ 7 listopada 1963 r. Pochowany zosta³ na Cmentarzu Pow±zkowskim.
Najwa¿niejsze ksi±¿ki i artyku³y : „U podstaw estetyki” (Warszawa 1933), „Rasa czy kultura”, „Wiê¼ spo³eczna i dziedzictwo krwi”, „Nauka o nauce” (1935), „Prawa „historyczne” w socjologii” (1935), „Dziedziczno¶æ i ¶rodowisko” (1936), „Socjologia sztuki” (1936), „Analiza socjologiczna pojêcia Ojczyzny” (1946), „Struktura klasowa w spo³ecznej ¶wiadomo¶ci” (1957), „O osobliwo¶ciach nauk spo³ecznych” (1962), „Z zagadnieñ psychologii spo³ecznej” (1966)
Stanis³aw Ossowski odznaczony zosta³ Medalem Wolno¶ci i Zwyciêstwa.

Piasecki Zygmunt

(absolwent 1911 r.)
genera³ brygady

Urodzi³ siê 14.12.1892 r. w Szafarni. Uczêszcza³ do W³oc³awskiej Szko³y Handlowej i w tym czasie nale¿a³ do konspiracyjnych kó³ek samokszta³ceniowych. W 1911 r. zda³ maturê na Wydziale Handlowym tej szko³y. Studiowa³ na Politechnice Lwowskiej i Akademii Rolniczej w Dublanach.
Od 1912 r. dzia³a³ w organizacjach niepodleg³o¶ciowych: Zwi±zku Walki Czynnej i Zwi±zku Strzeleckim. W 1914 r. wst±pi³ do Legionów. Ze wzglêdu na odwagê i zdolno¶ci przywódcze by³ wysoko oceniany przez prze³o¿onych. W 1923 r. zosta³ powo³any przez Marsza³ka Józefa Pi³sudskiego w sk³ad Kapitu³y Orderu Virtuti Militari. Jako oficer kawalerii Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej trzykrotnie otrzyma³ Krzy¿ Walecznych.
W 1937 r. otrzyma³ nominacjê na stopieñ genera³a brygady. W 1939 r. stan±³ na czele Krakowskiej Brygady Kawalerii dzia³aj±cej w sk³adzie Armii Kraków. W kampanii wrze¶niowej jego brygada os³ania³a pó³nocne skrzyd³o frontu ¶l±skiego, a nastêpnie pó³nocne skrzyd³o Armii Kraków oraz zabezpiecza³a przeprawê ca³ej armii przez Wis³ê pod Baranowem Sandomierskim. Bra³a te¿ udzia³ w bitwie pod Tomaszowem Lubelskim, pod U³owem, gdzie wszyscy ¿o³nierze wraz z gen. Zygmuntem Piaseckim dostali siê do niewoli. Do koñca wojny Zygmunt Piasecki przebywa³ w Oflagu VII A w Murnau.
Po wyzwoleniu stara³ siê o przydzia³ do 2 Korpusu Polskiego we W³oszech. W 1946 r. wyjecha³ do Francji i osiedli³ siê w Nicei. Dzia³a³ w ruchu kombatanckim. Swoje wspomnienia opublikowa³ w artykule „Nieudany patrol” w „Belniaku” ( 1953, nr 3-4). Genera³ Zygmunt Piasecki zmar³ 26.01.1954 r. Pochowany zosta³ na cmentarzu wojskowym w Nicei.
Wa¿niejsze odznaczenia:
Krzy¿ Srebrny Orderu Virtuti Militari, Krzy¿ Z³oty Orderu Virtuti Militari, Krzy¿ Kawalerski Orderu Virtuti Militari, Krzy¿ Niepodleg³o¶ci, Krzy¿ Walecznych ( trzykrotnie), Krzy¿ Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, Z³oty Krzy¿ Zas³ugi, Francuska legia Honorowa

P³oszay Leon

Artysta grafik, malarz, pedagog

Urodzi³ siê 24.11.1902 r. we W³oc³awku. Po ukoñczeniu Gimnazjum Ziemi Kujawskiej, w 1923 r. rozpocz±³ studia artystyczne w Poznañskiej Szkole Sztuk Zdobniczych. W 1930 r. otrzyma³ absolutorium na Wydziale Grafiki, po czym powróci³ do W³oc³awka, gdzie podj±³ pracê nauczyciela rysunku w Pañstwowej Szkole Technicznej.
W 1927 r. pierwszy raz zaprezentowa³ swoje prace graficzne w Salonie Towarzystwa Przyjació³ Sztuk Piêknych w Poznaniu. W tym samym roku zadebiutowa³ tak¿e we W³oc³awku. W latach 1929-1930 wykona³ cykl linorytów, drzeworytów i litografii do tek : „Motywy zabytków W³oc³awka” i „ Motywy zabytkowe Poznania”. By³ jednym z za³o¿ycieli Zrzeszenia Kujawskich Artystów Plastyków. Leon P³oszay projektowa³ szatê graficzn± do czasopisma „¯ycie W³oc³awka i Okolicy”, scenografiê do sztuki Zdzis³awa Arentowicza „P³owce”, ilustracje do „Przewodnika po W³oc³awku”. W 1936 r. wyjecha³ na studia do Francji. Wykonywa³ tam rysunki i grafiki – widoki Pary¿a i miasteczek francuskich. W 1938 r. nades³a³ swe prace na wystawê w Poznaniu pt. „Polska grafika my¶liwska”.
W 1939 r. powróci³ do W³oc³awka. Po wybuchu wojny zosta³ aresztowany i osadzony w wiêzieniu, a nastêpnie wysiedlony w okolice Ma³ogoszczy na Kielecczy¼nie. W trakcie tego pobytu powsta³o wiele szkiców tamtejszego pejza¿u.
Po zakoñczeniu wojny powróci³ do W³oc³awka, gdzie w³±czy³ siê w organizowanie ¶rodowiska plastycznego oraz wystawia³ swe prace – cykle po¶wiêcone Bydgoszczy, W³oc³awkowi, a tak¿e widoki Krakowa, Nieszawy, Warszawy. Równocze¶nie pracowa³ jako nauczyciel rysunku w Liceum ziemi Kujawskiej, Liceum Marii Konopnickiej oraz w Spo³ecznym Ognisku Kultury Plastycznej. Leon P³oszay uprawia³ grafikê warsztatow± i u¿ytkow±. Najczê¶ciej wykonywa³ drzeworyty i linoryty, rzadziej litografie. By³ autorem rysunków o³ówkiem, obrazów olejnych i pasteli. Tematyka prac obejmowa³a widoki miast, zabytkow± architekturê, przyrodê. W projektach dyplomów , obwolut stosowa³ elementy ludowego zdobnictwa, m. in. motywy haftu kujawskiego. W zakresie grafiki u¿ytkowej by³ autorem dyplomu dla Marsza³ka Józefa Pi³sudskiego, dyplomu dla Marsza³ka Micha³a Roli-¯ymierskiego z okazji nadania mu tytu³u Honorowego Obywatela W³oc³awka, Ksiêgi Pami±tkowej I Zjazdu wychowanków GZK. By³ autorem malowide³ na sztandarach szkolnych i ko¶cielnych, projektowa³ tablice pami±tkowe.
Leon P³oszay za sw± twórczo¶æ otrzyma³ nagrodê miasta Bydgoszczy, nagrodê miasta W³oc³awka, trzy nagrody Ministerstwa Kultury i Sztuki, odznakê „Za Zas³ugi dla Województwa W³oc³awskiego”. Zmar³ 27.12.1993 r. we W³oc³awku. Zosta³ pochowany na miejscowym cmentarzu.
Prace Leona P³oszaja znajduj± siê w Muzeum Okrêgowym w Toruniu, Muzeum Okrêgowym w Bydgoszczy, Muzeum Narodowym w Poznaniu, w Bibliotece Narodowej w Warszawie i zbiorach prywatnych. Najwiêkszy zbiór posiada Muzeum Ziemi Kujawskiej i Dobrzyñskiej we W³oc³awku.

Rodowicz Maryla

(matura 1963 r.)

Jedna z najwiêkszych gwiazd polskiej piosenki, aktorka. W swoim dorobku ma kilkaset utworów, ponad 20 p³yt polskich (wiele z nich o statusie z³otej i platynowej), a tak¿e p³yty obcojêzyczne. Artystka koncertowa³a na ca³ym ¶wiecie. Jest laureatk± wielu nagród i wyró¿nieñ, uczestniczk± wielu festiwali. Wielokrotnie zwyciê¿a³a równie¿ w plebiscytach popularno¶ci siêgaj±c po tytu³y "Piosenkarki Roku". Ma troje dzieci: Jana, Katarzynê i Andrzeja.

Maria Antonina Rodowicz urodzi³a siê 8 grudnia 1945 r. w Zielonej Górze. W 1963 r. ukoñczy³a Liceum Ziemi Kujawskiej we W³oc³awku, a nastêpnie podjê³a studia na AWF w Warszawie. W m³odo¶ci czynnie uprawia³a lekkoatletykê. W 1962 r. zdoby³a tytu³ Mistrzyni Polski M³odziczek w sztafecie 4x100 m.

W czasach studenckich wystêpowa³a w zespole „Szejtany”, z którym w 1965 r. zdoby³a 1. miejsce na warszawskim przegl±dzie zespo³ów big-beatowych. W 1968 r. zadebiutowa³a na festiwalu w Opolu. W 1970 r. ukaza³ siê jej pierwszy album „¯yj mój ¶wiecie”, który zdoby³ status z³otej p³yty. W latach 70. artystka wylansowa³a mnóstwo przebojów ("Jad± wozy kolorowe", "Ma³go¶ka", "Sing-Sing", "Dam± byæ", "Dzi¶ prawdziwych cyganów ju¿ nie ma", "Kolorowe jarmarki", "Do ³ezki ³ezka"). Zdoby³a w tym okresie kilkadziesi±t nagród w kraju i za granic±. W 1979 r. zosta³a Wokalistk± Roku. Otrzyma³a tak¿e Krzy¿ Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. Lata 80. to ci±g³e pasmo sukcesów. Lata 90. to czas nagród za ca³okszta³t pracy artystycznej. W 1992 r. otrzyma³a nagrodê Grand Prix za ca³okszta³t twórczo¶ci na festiwalu w Opolu oraz Bursztynowego S³owika w Sopocie za twórczo¶æ estradow±. W 1995 r. na festiwalu w Sopocie otrzyma³a Nagrodê Specjaln± Prezesa TVP S.A. za ca³okszta³t twórczo¶ci. W 1997 r. nagrodê „Mateusz” Programu III Polskiego Radia dla Wybitnej Osobowo¶ci Rozrywkowej. Otrzyma³a te¿ „Super Wiktora” za ca³okszta³t twórczo¶ci telewizyjnej. W 1998 r. w plebiscycie „O!Polskie piosenki” – „Ma³go¶ka” zosta³a przebojem 35-lecia. M. Rodowicz otrzyma³a tak¿e Nagrodê Prezydenta Miasta Sopotu za ca³okszta³t twórczo¶ci, Z³oty Mikrofon Polskiego Radia. W 2005 r. uhonorowana zosta³a Z³otym Medalem Zas³u¿ony Kulturze Gloria Artis Maryla Rodowicz to tak¿e aktorka. Zagra³a w filmach : „Ballada wagonowa”, „Dzieje Mistrza Twardowskiego", „Pan Kleks w Kosmosie” oraz w serialu „Rodzina zastêpcza". Prowadzi³a telewizyjny program rozrywkowy „Tour de Maryla – Viva Italia!” i „Tour de Maryla – Ole. By³a jurork± pierwszej edycji programu „Gwiezdny cyrk”. Wyst±pi³a go¶cinnie jako juror „Jak oni ¶piewaj±”. Maryla za¶piewa³a te¿ parokrotnie dla polskich ¿o³nierzy na misjach zagranicznych. W 1974 r. uczestniczy³a w ceremonii otwarcia Mistrzostw ¦wiata w Pi³ce No¿nej w Monachium ¶piewaj±c piosenkê "Futbol, futbol, futbol". By³a ambasadorem Euro 2012. U¶wietni³a uroczysto¶ci z okazji wej¶cia Polski do Unii Europejskiej. Regularnie wspiera cele charytatywne, w tym fundacje WO¦P, aktorek Ewy B³aszczyk oraz Anny Dymnej. Wyst±pi³a na koncercie plenerowym na rzecz ofiar tsunami. W 1992 r. wyda³a autobiograficzn± ksi±¿kê „Niech ¿yje bal”.

Skar¿yñski Stanis³aw

(matura 1918 r.)
Lotnik, podpu³kownik Wojska Polskiego

Cz³onek Polskiej Organizacji Wojskowej, uczestnik walk w wojnie polsko-bolszewickiej, od 1930 r. pracownik Departamentu Aeronautyki Ministerstwa Spraw Wojskowych, w 1931 wraz z A. Markiewiczem dokona³ lotu wokó³ Afryki, w 1933 r. przelecia³ nad Oceanem Atlantyckim do Bazylei – ustanowi³ rekord odleg³o¶ci lotu w kategorii samolotów sportowych, w okresie II wojny ¶wiatowej szef Sztabu w Dowództwie Lotnictwa i Obrony Przeciwlotniczej Armii „Pomorze”, zastêpca szefa Sztabu Polskich Si³ Powietrznych we Francji, komendant Dywizjonów Bombowych 300 i 301 w Hamswell.
Autor ksi±¿ek „ 25770 km ponad Afryk±” i „Na RWD-5 przez Atlantyk”.
Odznaczony Srebrnym Krzy¿em Virtuti Militari.

prof. dr hab. Jacek Staszewski

(matura 1951 r.)

Wybitny historyk czasów nowo¿ytnych

Profesor Jacek Staszewski urodzi³ siê 3 wrze¶nia 1933 r. w P³ocku. Do szko³y podstawowej uczêszcza³ w Sochaczewie. Naukê kontynuowa³ w Gimnazjum i Liceum Ziemi Kujawskiej we W³oc³awku, gdzie w 1951 r. uzyska³ ¶wiadectwo dojrza³o¶ci. Studiowa³ historiê na Uniwersytecie Miko³aja Kopernika w Toruniu. W lipcu 1955 r. rozpocz±³ pracê na UMK w charakterze asystenta. Jego zainteresowania naukowe obejmowa³y wówczas historiê ruchu robotniczego przed pierwsz± wojn± ¶wiatow± i w okresie rewolucji niemieckiej 1918-1919. W ostatnim roku aspirantury zaj±³ siê problematyk± zupe³nie inn± - dziejami unii polsko-saskiej. W 1963 r. przygotowa³ rozprawê "Stosunki Augusta II z kuri± rzymsk± w latach 1704-1706 : misja rzymska” i uzyska³ stopieñ doktora nauk humanistycznych. W 1971r. habilitowa³ siê. Dziêki licznym sta¿om i stypendiom zagranicznym oraz kwerendom w archiwum drezdeñskim opracowa³ wiele prac z zakresu stosunków miêdzynarodowych Polski i Saksonii z Francj±, Rosj±, Prusami , Austri± i Wêgrami oraz studia dotycz±ce dziejów kultury Rzeczypospolitej i Saksonii. Wiêkszo¶æ z nich by³a przedmiotem konferencji naukowych w kraju i za granic±. Profesor Staszewski skupi³ wokó³ siebie grono pracowników naukowych, którzy podjêli badania nad ustrojem, ¿yciem politycznym i kultur± Rzeczypospolitej w XVII-XVIII w.
W drugiej po³owie lat osiemdziesi±tych ukaza³y siê dwie popularnonaukowe biografie autorstwa Jacka Staszewskiego : „August II” i „August III” , obszerna biografia „August III Sas” oraz monografia „ Polacy w osiemnastowiecznym Dre¼nie”. 
Aktywno¶ci naukowej i dydaktycznej uczonego towarzyszy³o zawsze uczestnictwo w ¿yciu spo³ecznym i politycznym oraz w ruchu naukowym. Od 1972 r. prof. Staszewski by³ cz³onkiem redakcji "Kwartalnika Historycznego", od 1987 r. cz³onkiem Komitetu Nauk Historycznych PAN. W latach 1974-1988 J. Staszewski by³ cz³onkiem Zarz±du G³ównego Polskiego Towarzystwa Historycznego, w latach 1991 – 1997 prezesem Towarzystwa. W latach 1972-1975 sprawowa³ funkcjê prodziekana Wydzia³u Humanistycznego UMK, w latach 1978-1980 by³ dyrektorem Instytutu Historii i Archiwistyki. W 1988 r. Rada Pañstwa nada³a J. Staszewskiemu tytu³ profesora zwyczajnego nauk humanistycznych. Obecnie profesor emerytowany UMK, cz³onek honorowy Polskiego Towarzystwa Historycznego oraz honorowy przewodnicz±cy Komitetu G³ównego Olimpiady Historycznej.

 

 

¦ci¶lak Roman

(matura 1909 r.)
Dziennikarz, wydawca, literat, dzia³acz spo³eczny

Urodzi³ siê w 1889 r. we W³oc³awku. Uczy³ siê we W³oc³awskiej Szkole Handlowej, gdzie bra³ udzia³ w m³odzie¿owym ruchu niepodleg³o¶ciowym. W latach 1907-1908 wspó³redagowa³ nielegalny m³odzie¿owy miesiêcznik „Pobudka”. Na ³amach pisma g³oszono has³a niepodleg³o¶ciowe, domagano siê wprowadzenia nauki w jêzyku polskim, ¿±dano swobód obywatelskich. Maturê uzyska³ w 1909 r. W 1910 r. ¦ci¶lak podj±³ pracê jako korektor i kierownik dzia³u kronika miejska w „Dzienniku Kujawskim”. Nastêpnie wyjecha³ do Rosji, gdzie budowa³ trasê kolejow±.
W 1913 r. powróci³ do Warszawy. Podj±³ dzia³alno¶æ dziennikarsk± i literack±. Zamieszcza³ artyku³y, eseje, recenzje, reporta¿e, utwory satyryczne w „Widnokrêgach”, „Narodzie”, „Sowizdrzale”, „Gazecie Polskiej”. W 1916 r. wróci³ do W³oc³awka, gdzie do koñca I wojny ¶wiatowej redagowa³ dziennik „Goniec Kujawski”, a nastêpnie podj±³ pracê w „S³owie Polskim” – po¼niejszym „ S³owie Kujawskim”. Wspó³redagowa³ tak¿e tygodnik w³oc³awski „Gazeta Niedzielna”.
W 1919 r. wyjecha³ do Warszawy, gdzie pracowa³ w ró¿nych instytucjach. Równocze¶nie pisa³ artyku³y i felietony do sto³ecznych gazet. W 1921 r. powróci³ do W³oc³awka, by obj±æ kierownictwo redakcji tygodnika „G³os Kujaw” – organu Klubu Demokracji Radykalnej. Pismo to reprezentowa³o liniê polityczna marsza³ka Pi³sudskiego. Po zawieszeniu dzia³alno¶ci redagowa³ dziennik „Gazeta Kujawska”, pó¼niej „Expres Kujawski”. Pisywa³ tak¿e w miesiêczniku „¯ycie W³oc³awka i okolicy”. Redagowa³ dziennik „ABC dla W³oc³awka i Kujaw” W 1926 r. opublikowa³ broszurê pt. „ Istota przewrotu majowego w ¶wietle faktów”. Bestsellerem na w³oc³awskim rynku ksiêgarskim sta³a siê jego ksi±¿ka o charakterze satyrycznym, pamfletowym „Dlaczego pan siê nie ¿eni?”.
Po zakoñczeniu II wojny ¶wiatowej publikowa³ na ³amach „Wiadomo¶ci W³oc³awskich”, „Ziemi Pomorskiej”, „Ilustrowanego Kuriera Polskiego” i in.
By³ wielkim mi³o¶nikiem rodzinnego miasta i Kujaw. Zmar³ w 1974 r.. Zosta³ pochowany na miejscowym cmentarzu.

Szpoper Dariusz

(matura 1982)
prof. dr hab. nauk prawnych, polski prawnik

Urodzi³ siê w 1963 r. w Drezdenku. W 1982 r. ukoñczy³ Liceum Ziemi Kujawskiej we W³oc³awku. W latach 1982-1987 studiowa³ na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Gdañskiego. W latach 1991-1994 odby³ aplikacjê radcowsk±. W 1999 r. uzyska³ stopieñ doktora nauk prawnych broni±c na Wydziale Prawa i Administracji UMK dysertacjê „Konserwaty¶ci polscy by³ego Wielkiego ksiêstwa Litewskiego. My¶l polityczna i dzia³alno¶æ w latach 1904-1939”. W 2003 r. przedstawi³ rozprawê habilitacyjn± „Pomiêdzy caratem a snem o Rzeczypospolite., My¶l polityczna i dzia³alno¶æ konserwatystów polskich w guberniach zachodnich Cesarstwa Rosyjskiego w latach 1855-1862”, uzyskuj±c stopieñ naukowy doktora habilitowanego nauk prawnych w zakresie prawa – historii doktryn politycznych i prawnych. W 2010 r. otrzyma³ tytu³ naukowy profesora nauk prawnych. W 2015 r. – tytu³ doktora honoris causa Uniwersytetu Pañstwowego im. Ivane Javakhishvili w Tbilisi.
Prof. D. Szpoper pracowa³ do 2013 r. w Katedrze Historii Pañstwa i Prawa Polskiego na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Gdañskiego. Prowadzi³ wyk³ady z historii prawa polskiego oraz historii doktryn politycznych i prawnych. W latach 2008-2012 pe³ni³ funkcjê prodziekana ds. studenckich Wydzia³u Prawa i Administracji Uniwersytetu Gdañskiego. Dwukrotnie otrzyma³ przyznan± w plebiscycie studentów Wydzia³u Prawa i Administracji UG nagrodê dla najwiêkszego autorytetu na Wydziale.
Obecnie jest zatrudniony na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warmiñsko-Mazurskiego w Olsztynie, a tak¿e w Instytucie Ekonomicznym Pañstwowej Wy¿szej Szko³y Zawodowej w Elbl±gu.
Jest autorem wielu prac, artyku³ów i recenzji. Jest cz³onkiem Rady Programowej kwartalnika „Pro Fide Rege et Lege”, Rady Redakcyjnej periodyku „Encyclopedia of Law. The Research and Development”. Zasiada w Radzie Naukowej Centrum Slawistyki im. Czes³awa Mi³osza przy Uniwersytecie Witolda Wielkiego w Kownie. Jest równie¿ cz³onkiem Rady Naukowej Instytutu Wielkiego Ksiêstwa Litewskiego w Kownie oraz Rosyjskiego Towarzystwa Historycznego. Prowadzi wyk³ady na Uniwersytecie Wileñskim, na Uniwersytecie Witolda Wielkiego w Kownie oraz w Instytucie Historii Rosyjskiej Rosyjskiej Akademii Nauk w Moskwie oraz na Moskiewskim Uniwersytecie Pañstwowym im. £omonosowa. Od 2013 r. pe³ni funkcjê profesora wizytuj±cego w Moskiewskim Pañstwowym Uniwersytecie Prawniczym im. Olega Kutafina. Wspó³pracuje tak¿e z Moskiewskim Pañstwowym Uniwersytetem Humanistycznym im. Michai³a Szo³ochowa oraz z Wydzia³em Prawa Uniwersytetu Pañstwowego w Tbilisi. Za wk³ad w rozwój polsko-litewskich stosunków prof. Dariusz Szpoper w kwietniu 2008 r. zosta³ laureatem Nagrody Obojga Narodów, przyznanej przez Zgromadzenie Parlamentarne Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej i Republiki Litewskiej. We wrze¶niu 2009 r. odznaczony zosta³ Krzy¿em Kawalerskim Orderu „Za Zas³ugi dla Litwy”, nadanym przez prezydenta Litwy Valdasa Adamkusa. Dnia 6 grudnia 2013 r. uhonorowany zosta³ odznak± „Gwiazda Dyplomacji Litwy" za wk³ad w rozwój obustronnych stosunków miêdzy Republik± Litewsk± a Rzeczpospolit± Polsk±.

Szulc Kazimierz

(matura 1922 r.)
lekarz, uczestnik kampanii wrze¶niowej i walk w obronie Francji w 1940 r., kapitan, naczelny lekarz 4. Warszawskiego Pu³ku Strzelców Pieszych

Urodzi³ siê 1.04.1904 r. w Choceniu. W latach 1915-1922 by³ uczniem W³oc³awskiej Szko³y Handlowej i Gimnazjum Pañstwowego. Nale¿a³ do Zwi±zku Harcerstwa Polskiego. By³ cz³onkiem dru¿yny im. Kazimierza Pu³askiego.
W listopadzie 1918 r. w ramach Pogotowia M³odzie¿y bra³ udzia³ w rozbrajaniu Niemców. W 1922 r. zda³ maturê, a nastêpnie egzamin do Wojskowej Szko³y Sanitarnej. Jednocze¶nie studiowa³ medycynê na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego. Obie szko³y wy¿sze ukoñczy³ w 1929 r. Mianowany zosta³ podporucznikiem lekarzem, odby³ praktyki w szpitalach wojskowych. W 1939 r. otrzyma³ przydzia³ mobilizacyjny na komendanta Zespo³u Ratownictwa Przeciwgazowego w Warszawie. Kampaniê wrze¶niow± w stopniu kapitana przeszed³ od Kutna po Równe i Tarnopol. W listopadzie 1939 r. zosta³ powo³any do formuj±cego siê Wojska Polskiego we Francji, mianowany na stanowisko naczelnego lekarza 4. Warszawskiego Pu³ku Strzelców Pieszych. Bra³ udzia³ w walkach w obronie Francji w 1940 r. W czerwcu przedosta³ siê do Szwajcarii, gdzie zosta³ internowany. Po wyzwoleniu Francji zosta³ skierowany do Szkocji. W 1946 r. powróci³ do Polski.
W 1948 r. zosta³ zatrudniony jako lekarz medycyny przemys³owej w Skar¿ysko-Kamiennej. Doprowadzi³ tam do utworzenia nowoczesnej przychodni przyzak³adowej wraz z pó³sanatorium. Pracowa³ spo³ecznie jako lekarz Zak³adowego Klubu Sportowego. By³ organizatorem i czynnym uczestnikiem „bia³ych niedziel” – wyje¿d¿a³ z ekipami lekarzy i pielêgniarek na badania dzieci i doros³ych. Dwukrotnie by³ radnym Miejskiej Rady Narodowej w Skar¿ysko-Kamiennej.
Jego ogromn± pasj± by³y muzyka i turystyka. W okresie s³u¿by wojskowej prowadzi³ orkiestrê wojskow± i chór. Uprawia³ turystykê piesz±. Do koñca ¿ycia utrzymywa³ kontakt z W³oc³awkiem. Bra³ udzia³ w pracach Ko³a Wychowanków GZK – LZK. Uczestniczy³ w zjazdach : III w 1957 r. i IV w 1977 r.
Zmar³ 31.01.1992 r. w Skar¿ysku-Kamiennej. Zosta³ pochowany na miejscowym cmentarzu parafialnym.
Odznaczenia Kazimierza Szulca :
Krzy¿ Walecznych, Medal Wojska Ministerstwa Spraw Wojskowych w Londynie, Medaille Commemorative Franacoise de la guerre 1939-1945, Krzy¿ Czynu Bojowego Polskich Si³ Zbrojnych na Zachodzie, Srebrny Krzy¿ Zas³ugi, Z³oty Krzy¿ Zas³ugi, Krzy¿ Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski

Tretyn Andrzej

(matura 1974)
profesor nauk biologicznych, rektor UMK

Urodzi³ siê 12 kwietnia 1955 r. w Mielêcinie. W 1974 roku ukoñczy³ Liceum Ziemi Kujawskiej i podj±³ studia biologiczne na Uniwersytecie Miko³aja Kopernika w Toruniu. W latach 1978–1981 kontynuowa³ naukê na studiach doktoranckich na Uniwersytecie Wroc³awskim. W 1983 r. uzyska³ stopieñ doktora. Tematem rozprawy doktorskiej by³ „Wp³yw humianu sodu i faniny chiñskiej na ultrastrukturê komórki i na enzymy zwi±zane z membranami i ¶cian± komórkow±”, a promotorem Stefan Gumiñski. Stopieñ doktora habilitowanego nauk przyrodniczych w zakresie biologii uzyska³ w 1991 r., na podstawie rozprawy „Badania nad rol± acetylocholiny w mechanizmie dzia³ania fitochromu”. Tytu³ profesora nauk biologicznych uzyska³ w 1996 r. Od 1981 r. jest zatrudniony na UMK, gdzie sprawuje funkcjê Kierownika Katedry Fizjologii Ro¶lin i Biotechnologii. W latach 1999- 2005 roku pe³ni³ funkcjê dziekana Wydzia³u Biologii i Nauk o Ziemi UMK. By³ tak¿e prorektorem ds. badañ naukowych i wspó³pracy z zagranic±. W 2012 r. zosta³ wybrany rektorem Uniwersytetu Miko³aja Kopernika w Toruniu.

Waniek Danuta

(matura 1964)
polska polityk, pos³anka na Sejm, Szef Kancelarii Prezydenta, Przewodnicz±cy Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji 

Urodzi³a siê 26 pa¼dziernika 1946 r. we W³oc³awku. W 1964 r. otrzyma³a maturê w Liceum Ziemi Kujawskiej we W³oc³awku, nastêpnie ukoñczy³a studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego. W latach 1974–1976 studiowa³a politologiê w Wiedniu. W 1977 r. uzyska³a tytu³ doktora nauk prawnych, a w 1988 r. tytu³ doktora habilitowanego nauk humanistycznych.
By³a dzia³aczk± Zrzeszenia Studentów Polskich, PZPR, za³o¿ycielk± Demokratycznej Unii Kobiet. W latach 1991-2001 sprawowa³a mandat pos³a na Sejm I, II i III kadencji. W latach 1994–1995 pe³ni³a funkcjê podsekretarza stanu do spraw parlamentarnych w Ministerstwie Obrony Narodowej. W 1995 r. kierowa³a sztabem wyborczym Aleksandra Kwa¶niewskiego w kampanii prezydenckiej. o jego zwyciêstwie objê³a urz±d szefa Kancelarii Prezydenta RP. W 2001 r. zosta³a cz³onkiem Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji, a w latach 2003-2005 pe³ni³a funkcjê przewodnicz±cej KRRiT.
Po odej¶ciu z tego stanowiska wróci³a do pracy naukowej. Zosta³a profesorem na Wydziale Politologii w Szkole Wy¿szej ALMAMER w Warszawie. Wyk³ada tak¿e w Krakowskiej Akademii im. Andrzeja Frycza Modrzewskiego. Nale¿y do Polskiego Towarzystwa Prawa Konstytucyjnego oraz do Polskiego Towarzystwa Komunikacji Spo³ecznej. Jest autork± i wspó³autork± kilku ksi±¿ek oraz kilkudziesiêciu artyku³ów naukowych.
Odznaczona m.in. francusk± Legi± Honorow± oraz litewskim Krzy¿em Wielkim Komandorskim Orderu Wielkiego Ksiêcia Giedymina.

Woy-Wojciechowski Jerzy

(matura 1951)
profesor nauk medycznych
pianista, kompozytor, prezes Polskiego Towarzystwa Lekarskiego

Urodzi³ siê 9 sierpnia 1933 r. w Inowroc³awiu. W 1951 r. ukoñczy³ Liceum Ziemi Kujawskiej we W³oc³awku. Studiowa³ na Akademii Medycznej w Warszawie. W 1957 r. uzyska³ stopieñ magistra, w 1967r. stopieñ doktora, w 1974r. doktora habilitowanego i w 1992r. tytu³ naukowy profesora nauk medycznych.
Praktykowa³ w Centralnym Szpitalu Klinicznym MSWiA. By³ cz³onkiem Rady Towarzystw Naukowych PAN, kierowa³ Zak³adem Izotopów i Zak³adem Medycyny Nuklearnej Akademii Medycznej w Warszawie. Od 1987r. jest prezesem Polskiego Towarzystwa Lekarskiego. Jerzy Woy-Wojciechowski specjalizuje siê w zakresie ortopedii i medycyny nuklearnej. W 1962 r. zastosowa³ pioniersk± w Polsce metodê scyntygrafii do badania ko¶ci.
Jerzy Woy-Wojciechowski to tak¿e znany kompozytor i pianista. Gry na fortepianie uczy³ siê od ósmego roku ¿ycia w Podstawowej i ¦redniej Szkole Muzycznej we W³oc³awku. Ukoñczy³ Akademiê Muzyczn± w Warszawie. Przez trzydzie¶ci lat spo³ecznie prowadzi³ Teatrzyk Piosenki Lekarzy Eskulap. Skomponowa³ ok. 200 piosenek (m.in. „Goni±c kormorany” z repertuaru Piotra Szczepanika). Jest kompozytorem muzyki do filmów krótkometra¿owych i widowisk muzycznych. Jest autorem 130 prac naukowych, ponad 700 artyku³ów popularno-naukowych oraz ksi±¿ek : „Którêdy do medycyny?”, „¦piewaj±cy konsyliarze”, „Poczytanki zdrowotne, czyli grunt ¿eby¶my zdrowi byli”, „Opowie¶ci lekarza, czyli ZOO-z”, „Jan Pawe³ II i medycyna” oraz „Q pamiêci, czyli „¶rodek ¿ywota”. Odznaczony Krzy¿em Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski – 2001, Krzy¿em Komandorskim z Gwiazd± Orderu Odrodzenia Polski – 2011 oraz Medalem Gloria Medicinae.

Piotr ¯bikowski

(matura 1951)
profesor nauk humanistycznych, wybitny znawca polskiego o¶wiecenia i wczesnego romantyzmu

Piotr ¯bikowski urodzi³ siê 1 sierpnia 1935 r. we W³oc³awku. W 1951 r. ukoñczy³ Gimnazjum Ziemi Kujawskiej i rozpocz±³ studia polonistyczne na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W 1972 r. uzyska³ tytu³ doktora nauk humanistycznych. Za pracê doktorsk± „Poezja okoliczno¶ciowa Kajetana Ko¼miana” Piotr ¯bikowski otrzyma³ nagrodê indywidualn± Ministra Szkolnictwa Wy¿szego i Techniki. W 1979 r. uzyska³ habilitacjê przedk³adaj±c dysertacjê zatytu³owan± „Doktryna estetyczno-literacka klasycyzmu postanis³awowskiego”. W 1990 r. zosta³ profesorem nadzwyczajnym nauk humanistycznych, piêæ lat pó¼niej profesorem zwyczajnym.
Swoje ¿ycie zawodowe zwi±za³ z Rzeszowem. Przez ponad 40 lat pracowa³ w tamtejszej Wy¿szej Szkole Pedagogicznej – od 2001 r. Uniwersytecie Rzeszowskim. Pe³ni³ funkcjê kierownika Katedry Literatury i Jêzyka Polskiego, dyrektora Instytutu Filologii Polskiej, a tak¿e prodziekana Wydzia³u Filologicznego. Stworzy³ od podstaw Zak³ad Literatury Staropolskiej i Polskiego O¶wiecenia. Wa¿ne miejsce w jego dzia³alno¶ci zajmowa³a dydaktyka: by³ promotorem 7 doktoratów i ponad 400 magisteriów.
Wspó³pracowa³ z Pracowni± Polskiego O¶wiecenia w IBL PAN. By³ cz³onkiem Komisji Historycznoliterackiej PAN w Krakowie oraz Komitetu Nauk o Literaturze PAN.
Prof. dr hab. Piotr ¯bikowski jest autorem ponad 160 publikacji naukowych, w których wyró¿nia siê trzy nurty badawcze : zwi±zany z ¿yciem i twórczo¶ci± poety Kajetana Ko¼miana, z zagadnieniami estetyki literackiej pó¼nego o¶wiecenia oraz z literatur± prze³omu dwóch epok – o¶wiecenia i romantyzmu, w której by³ „niekwestionowanym autorytetem". Rozwin±³ pojêcie „klasycyzmu postanis³awowskiego" . Do jego fundamentalnych prac nale¿± : Klasycyzm postanis³awowski. Próba definicji, Rzeszów 1974; Klasycyzm postanis³awowski : doktryna estetycznoliteracka, Warszawa 1984; Kajetan Ko¼mian : poeta i obywatel, PAN 1972 ; Hugo Ko³³±taj. Wiêzieñ i poeta, Lublin 1993; W pierwszych latach narodowej niewoli. Schy³ek polskiego o¶wiecenia i zwiastuny romantyzmu, Wroc³aw 2007; Horyzonty polskiego O¶wiecenia. Wyk³ady z epoki 1740-1830, Kraków 2010 i in. Jako autor wspó³pracowa³ tak¿e z wieloma czasopismami („Pamiêtnik Literacki", „Ruch Literacki", „Zeszyty Historyczne")oraz wydawnictwami encyklopedycznymi (S³ownik literatury polskiego O¶wiecenia). W 2006 r. zosta³ uhonorowany nagrod± indywidualn± przez Ministra Nauki i Szkolnictwa Wy¿szego za „ca³okszta³t osi±gniêæ naukowych, dydaktycznych i organizacyjnych”. Zosta³ oznaczony tak¿e Krzy¿em Kawalerskim i Krzy¿em Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski
Profesor Piotr ¯bikowski zmar³ 20 stycznia 2011 r. we W³oc³awku. Pochowany zosta³ na tutejszym cmentarzu komunalnym.

 
lzk


lzk


lzk

Facebook