• Andrzejewski Roman MichaÂł
• Arentowicz JĂłzef
• Arentowicz ZdzisÂław
• Barthel de Weydenthal PrzemysÂław
• Baurski Janusz
• DegĂłrski Marek
• Fryszkowski Andrzej
• GostyĂąski Adam
• Ks. GrzymaÂła Edward
• Insadowski Henryk
• Jarnuszkiewicz CzesÂław
• Kasperkiewicz Kazimierz
• Korwin - Piotrowski CzesÂław
• KozÂłowski Roman StanisÂław
• Lewandowski Andrzej
• MaÂłecki Maciej
• Matuszkiewicz Irena
• Mazierski StanisÂław
• MroÂżewski ZdzisÂław
• NagĂłrski Jan
• Nejman Andrzej
• Nowakowska Dorota
• Ossowski StanisÂław
• Piasecki Zygmunt
• PÂłoszay Leon
• Rodowicz Maryla
• SkarÂżyĂąski StanisÂław
• Staszewski Jacek
• ÂŚciÂślak Roman
• Szpoper Dariusz
• Szulc Kazimierz
• Tretyn Andrzej
• Waniek Danuta
• Woy-Wojciechowski Jerzy
• ÂŻbikowski Piotr

prof. dr hab. Andrzejewski Roman MichaÂł

Ekolog polski

Roman Andrzejewski urodziÂł siĂŞ w 1930 r. w Niegibalicach na Kujawach w majÂątku swoich rodzicĂłw. Na poczÂątku II wojny Âświatowej zostaÂł wyrzucony z majÂątku i przebywaÂł w GrĂłjeckim i w Warszawie. UczyÂł siĂŞ w tajnym Gimnazjum im. MikoÂłaja Reja. Powstanie warszawskie przeÂżyÂł na Mokotowie. W 1949 r. ukoĂączyÂł Liceum Ziemi Kujawskiej we WÂłocÂławku i rozpocz¹³ studia na Uniwersytecie MikoÂłaja Kopernika w Toruniu, nastĂŞpnie Uniwersytecie Warszawskim, gdzie uzyskaÂł magisterium. W latach 1954-1974 pracowaÂł w Instytucie Ekologii PAN, w ktĂłrym siĂŞ doktoryzowaÂł i habilitowaÂł. OdbyÂł pó³roczny staÂż naukowy na uniwersytecie w Moskwie. W 1974 r. wyrzucony z pracy, znalazÂł zatrudnienie w Instytucie KsztaÂłtowania ÂŚrodowiska, a w 1978 r. obj¹³ KatedrĂŞ LeÂśnictwa SzkoÂły G³ównej Gospodarstwa Wiejskiego. W 1989 r. zostaÂł wiceministrem Ochrony ÂŚrodowiska, a po trzech latach obj¹³ KatedrĂŞ Ekologii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. W czasie swojej pracy naukowej badaÂł problemy ekologii populacji drobnych gryzoni, zajĂŞcy i dzikĂłw, funkcjonowanie Âśrodowiska przyrodniczego i zajmowaÂł siĂŞ planowaniem przestrzennym pod kÂątem zagadnieĂą ekologicznych. W roku 2005 przeszedÂł na emeryturĂŞ. Jest autorem 300 publikacji naukowych i popularno-naukowych, doktoryzowaÂł 17 osĂłb. W 2010 r. opublikowaÂł wspomnienia „Zapiski myszoÂłapa”

Arentowicz JĂłzef

Wspó³twĂłrca polskiej metrologii, europejski autorytet w dziedzinie metrologii, historyk, spoÂłecznik, kolekcjoner miar i wag Pracownik UrzĂŞdu Miar w Lublinie, Piotrkowie Trybunalskim i WÂłocÂławku, w latach 1927-1961 naczelnik Obwodowego UrzĂŞdu Miar; dziaÂłacz spoÂłeczny PCK,PTTK, Ligi Morskiej, LOP, Polskiego Towarzystwa Historycznego, wspó³organizator Muzeum Miar w Warszawie; autor ksi¹¿ek „Miary Polskie” i „Z przeszÂłoÂści uzdrowiska Wieniec”.
Przez ca³e ¿ycie kolekcjonowa³ wszelkie przedmioty zwi¹zane z dawnymi miarami. We w³asnym mieszkaniu zorganizowa³ prywatne muzeum metrologiczne. W swych zbiorach wyró¿ni³ cztery dzia³y: odwa¿niki, miary pojemnoœci, miary d³ugoœci i narzêdzia pomiarowe. Po jego œmierci w 1972 r. eksponaty zosta³y przekazane do Muzeum Ziemi Kujawskiej i Dobrzyùskiej we W³oc³awku, Muzeum Miar w Warszawie i Muzeum Dawnego Kupiectwa w Œwidnicy.
Odznaczony Srebrnym KrzyÂżem ZasÂługi, ZÂłotym KrzyÂżem ZasÂługi, KrzyÂżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Arentowicz ZdzisÂław

Literat, ksiĂŞgarz, bibliofil, dziaÂłacz spoÂłeczny, krajoznawca, miÂłoÂśnik WÂłocÂławka i Kujaw, uczestnik strajku szkolnego 1905 r., wspó³organizator OddziaÂłu Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego, zaÂłoÂżyciel KsiĂŞgarni Kujawskiej, w latach 1918-1919 redaktor „Gazety Kujawskiej”, wspó³redaktor „ÂŻycia WÂłocÂławka i Okolicy”, w latach 1929-1933 redaktor pisma „Cyrulik WÂłocÂławski”, w latach 1945-1956 prezes Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego, inicjator i prezes Klubu Literacko-Artystycznego we WÂłocÂławku, twĂłrca Stowarzyszenia Teatru Ziemi Kujawskiej, od 1951 r. czÂłonek ZwiÂązku LiteratĂłw Polskich, autor sztuk scenicznych, ksi¹¿ek historycznych, sÂłuchowisk radiowych, artyku³ów, odczytĂłw.
NajwiĂŞksze z nich to monografia „WÂłocÂławek” (1937), utwory sceniczne : „PÂłowce” (1931), „Skarb w jeziorze” (1935), „Betlejem Kujawskie” (1945).

Barthel de Weydenthal PrzemysÂław

UrodziÂł siĂŞ 13 VI 1893 r. w BÂądkowie. W 1908 r. rozpocz¹³ naukĂŞ we WÂłocÂławskiej Szkole Handlowej, gdzie wspó³tworzyÂł tajnÂą niepodlegÂłoÂściowÂą OrganizacjĂŞ MÂłodzieÂży Narodowej. ByÂł wspó³organizatorem strajku szkolnego w obronie WacÂława GuliĂąskiego – nauczyciela jĂŞzyka polskiego. PisaÂł artykuÂły do konspiracyjnego miesiĂŞcznika „Pobudka”, wydawanego przez uczniĂłw WSH.
W 1910 r. zda³ maturê. W 1911 r. wst¹pi³ jako ochotnik do pu³ku artylerii konnej stacjonuj¹cego w Suwa³kach, gdzie w 1912 r. uzyska³ stopieù chor¹¿ego rezerwy. W 1913 r. rozpocz¹³ studia w Cesarsko-Królewskiej Akademii Wojskowo-Technicznej w Modling pod Wiedniem.
Z chwil¹ wybuchu I wojny œwiatowej Barthel de Weydenthal porzuci³ studia i zameldowa³ siê w Komendzie g³ównej Legionów. Jesieni¹ 1914 r. uczestniczy³ w bojach pod Krzywop³otami, Marcinkowicami i Pisarzow¹, nastêpnie pod Nid¹ i Styrem. W kwietniu 1916 r. mianowany zosta³ dowódc¹ dywizjonu haubic, a nastêpnie szefem sztabu III Brygady Legionów.
Na Ukrainie tworzyÂł nowe jednostki regularnej armii polskiej. Obj¹³ stanowisko dowĂłdcze w korpusie gen. DowbĂłr – MuÂśnickiego. WkrĂłtce awansowaÂł do stopnia podpuÂłkownika. OrganizowaÂł artyleriĂŞ dywizji gen. ÂŻeligowskiego, szkoliÂł przyszÂłych oficerĂłw Wojska Polskiego. ZostaÂł ciĂŞÂżko ranny w kwietniu 1919 r. w trakcie natarcia na OdessĂŞ.
ZmarÂł 7 IV 1919 r. ZostaÂł pochowany na miejscowym cmentarzu. W 1932 r. jego prochy przewieziono do Polski i zÂłoÂżono na cmentarzu parafialnym w BÂądkowie.
28 V 1939 r. podczas Zjazdu WychowankĂłw GZK w gmachu szkolnym odsÂłoniĂŞta zostaÂła pamiÂątkowa tablica dla uczczenia pamiĂŞci wychowanka pÂłk. PrzeemysÂława Barthla de Weydenthala.
PuÂłkownik PrzemysÂław Barthel de Wedenthal byÂł odznaczony KrzyÂżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari, KrzyÂżem NiepodlegÂłoÂści z Mieczami, KrzyÂżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, czterokrotnie KrzyÂżem Walecznych, francuskim Croix de Guerre, Croix Decoration III kl. oraz Militarverdienstkreutz III kl. i KrzyÂżem ÂŻelaznym I Brygady.

Baurski Janusz

mgr inÂż. mechanik, wybitny organizator przemysÂłu maszynowego i zbrojeniowego, jeden z najwybitniejszych inÂżynierĂłw II Rzeczypospolitej i okresu odbudowy Polski po II wojnie Âświatowej, dziaÂłacz spoÂłeczny.
Ju¿ w latach szkolnych prowadzi³ dzia³alnoœÌ patriotyczn¹. W 1918 r. jako ochotnik wst¹pi³ do powstaj¹cego Wojska Polskiego, bra³ udzia³ w wojnie bolszewickiej.
StudiowaÂł na Wydziale Budowy Maszyn Politechniki Warszawskiej. Po ukoĂączeniu uczelni w 1925 r. pozostaÂł na stanowisku asystenta ZakÂładu ObrĂłbki Metali Politechniki Warszawskiej.
W 1927 r. rozpocz¹³ pracê w G³ównych Warsztatach Kolejowych w Nowym S¹czu. W latach 1933-1936 podj¹³ pracê w Warszawskiej Spó³ce Akcyjnej Budowy Parowozów. W 1936 r. zosta³ powo³any na inspektora odpowiedzialnego za rozbudowê przemys³u zbrojeniowego w ramach tworzenia Centralnego Okrêgu Przemys³owego. Wybudowa³ od podstaw fabrykê obrabiarek w Rzeszowie bêd¹c¹ fili¹ Zak³adów H. Cegielski z Poznania. Dokona³ tego w 1 rok i 3 tygodnie. O sukcesie in¿. Baurskiego œwiadczy rozwiniêcie eksportu dzia³ek przeciwpancernych do Anglii, Holandii i Rumunii oraz fakt realizowania przez zak³ady w Rzeszowie 58,4 % ca³ej produkcji zak³adów H. Cegielski w Poznaniu i Rzeszowie.
W okresie II wojny Âświatowej pomagaÂł w technicznej sÂłuÂżbie cywilnej. W 1941 r. zostaÂł dyrektorem Fabryki Marmolady „SpoÂłem” w CzĂŞstochowie. RyzykujÂąc Âżyciem podj¹³ decyzjĂŞ o zaniÂżaniu receptur wytwarzanych produktĂłw. Wygospodarowane nadwyÂżki marmolady i cukru przeznaczaÂł na paczki ÂżywnoÂściowe dla wiĂŞÂźniĂłw obozĂłw koncentracyjnych.
Po wojnie zostaÂł dyrektorem Pierwszej Fabryki Lokomotyw „Fablok – ChrzanĂłw” . Po roku „Fablok” produkowaÂł juÂż 40 parowozĂłw miesiĂŞcznie.
W latach 1950-1951 by³ dyrektorem technicznym Zak³adów Mechanicznych w Elbl¹gu. W latach 1951-1956 naczelny in¿ynier w Centralnym Zarz¹dzie Budowy Maszyn Górniczych w Bytomiu. By³ cz³onkiem Zarz¹du G³ównego Stowarzyszenia In¿ynierów Mechaników Polskich, rzeczoznawc¹ w Wydziale Ekspertów Przemys³owych w Banku Gospodarki Krajowej w £odzi, cz³onkiem Instytutu Nauki Organizacji i Kierownictwa w Warszawie.
Odznaczony odznaka honorow¹ Stowarzyszenia Uczestników Walki o Szko³ê Polsk¹, dwoma Krzy¿ami Walecznych, Krzy¿em Legionowym, Orderem Odrodzenia Polski.

DegĂłrski Marek

Jest absolwentem Liceum Ziemi Kujawskiej we WÂłocÂławku (matura 1975). W latach 1975-1979 studiowaÂł geografiĂŞ na Wydziale Biologii i Nauk o Ziemi UMK. W 1988 r. uzyskaÂł stopieĂą doktora nauk przyrodniczych w zakresie geografii, w 2002 r. – tytuÂł doktora habilitowanego, a w 2009 r. – profesora nauk o Ziemi.
Od 1979 r. jest zatrudniony w Instytucie Geografii i Przestrzennego Zagospodarowania PAN, gdzie pe³ni³ funkcje : kierownika Dzia³u Wspó³pracy Naukowej z Zagranic¹, zastêpcy dyrektora Instytutu ds. naukowych, kierownika Zak³adu Geoekologii i Klimatologii, a od 2010 r. dyrektora naczelnego Instytutu.
Profesor Marek Degórski to naukowiec o szerokich zainteresowaniach dotycz¹cych funkcjonowania systemu œrodowiska przyrodniczego oraz jego wspó³zale¿noœci ze sfer¹ spo³eczno-gospodarcz¹ oraz zró¿nicowania w ró¿nych skalach przestrzennych.
W swojej karierze naukowej odbyÂł wiele zagranicznych staÂży m. in. Stypendium Fulbright’a w USA, staÂże w Belgii, Finlandii, WÂłoszech, Szwajcarii. WystĂŞpowaÂł na miĂŞdzynarodowych konferencjach i sympozjach . ProwadziÂł wykÂłady i seminaria na uczelniach zagranicznych ( Uniwersytet Rzymski, KrĂłlewski Uniwersytet Ghant w Belgii, Uniwersytet Harwardzki, Stanu Michigan, Washington, Connecticut, Uniwersytet w Helsinkach, Barcelonie, Ljubljanie i in.) i polskich (WyÂższa SzkoÂła Ekologii i ZarzÂądzania w Warszawie, WyÂższa SzkoÂła Turystyki i Rekreacji, WyÂższa SzkoÂła Handlu i FinansĂłw MiĂŞdzynarodowych, WyÂższa SzkoÂła FinansĂłw i ZarzÂądzania w Warszawie).
ProwadziÂł liczne badania terenowe w Europie oraz Stanach Zjednoczonych, Rosji, Australii i Indiach. Jest czÂłonkiem wielu organizacji i towarzystw naukowych, ekspertem zewnĂŞtrznym Narodowego programu FORESIGHT POLSKA 2020, czÂłonkiem PaĂąstwowej Rady Ochrony Przyrody kadencji 2014-2019. BraÂł udziaÂł w opracowaniu Koncepcji Przestrzennego Zagospodarowania Kraju do roku 2033. Jest autorem ponad 340 prac naukowych, redaktorem czasopism naukowych ( PrzeglÂąd Geograficzny, Geographia Polonica i in.). Odznaczony ZÂłotÂą OdznakÂą Polskiego Towarzystwa Geograficznego. W 2005 r. otrzymaÂł NagrodĂŞ im. StanisÂława Staszica WydziaÂłu VII PAN, w 1989 r. NagrodĂŞ Prezesa PAN i w 1988 r. NagrodĂŞ Sekretarza WydziaÂłu VII PAN.

Fryszkowski Andrzej

prof. dr hab. nauk matematycznych
cz³onek Komitetu G³ównego Olimpiady Matematycznej
UrodziÂł siĂŞ 6 kwietnia 1949 r. W roku 1967 ukoĂączyÂł Liceum Ziemi Kujawskiej. NaukĂŞ kontynuowaÂł na Wydziale Matematyki i Mechaniki Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie w roku 1973 uzyskaÂł tytuÂł magistra. W 1982 r. otrzymaÂł tytuÂł doktora, w 1993 doktora habilitowanego a w 2007 r. tytuÂł profesora nauk matematycznych.
Od 1978 r. pracuje na Politechnice Warszawskiej. Prowadzi badania nad wÂłasnoÂściami multifunkcji, wÂłasnoÂściami zbioru rozwiÂązaĂą inkluzji ró¿niczkowych oraz wÂłasnoÂściami operatorĂłw ró¿niczkowych wyÂższego rzĂŞdu. W latach 1991-1994 byÂł kierownikiem grantu KBN „Inkluzja”. Od 1995 r. jest kierownikiem grantu statutowego PW „Badanie zrelaksowanych ukÂładĂłw sterowaĂą i prawa zachowania”. W pracach wykorzystuje metody analizy funkcjonalnej, w szczegĂłlnoÂści twierdzenia o ciÂągÂłych selekcjach. NajwiĂŞkszym osiÂągniĂŞciem prof. A. Fryszkowskiego jest twierdzenie o istnieniu ciÂągÂłej selekcji dla pó³ciÂągÂłej z doÂłu multifunkcji o wartoÂściach rozkÂładalnych.
Za swojÂą pracĂŞ byÂł wielokrotnie nagradzany : Nagroda Ministra III-go stopnia za pracĂŞ doktorskÂą – 1982, Nagroda zespoÂłowa Rektora PW za pracĂŞ dydaktycznÂą – 1989, Nagroda Rektora PW I-go stopnia za monografiĂŞ – 2005 i Nagroda zespoÂłowa Rektora PW III-go stopnia za pracĂŞ naukowÂą – 2012.

GostyĂąski Adam

UrodziÂł siĂŞ 17.11.1922 r. we WÂłocÂławku. Do 1939 r. ukoĂączyÂł 7 klas szkoÂły powszechnej i 3 klasy Gimnazjum Ziemi Kujawskiej. ByÂł w tym czasie czÂłonkiem ZwiÂązku Harcerstwa Polskiego i Katolickiego Stowarzyszenia MÂłodzieÂży MĂŞskiej. W 1946 r. ukoĂączyÂł w trybie przyspieszonym Liceum Ziemi Kujawskiej – typ matematyczno-fizyczny.
W 1940 r. zostaÂł wywieziony na roboty przymusowe do Bremen. W 1941 r. udaÂło mu siĂŞ powrĂłciĂŚ do WÂłocÂławka, gdzie zostaÂł wprowadzony przez swojego ojca w dziaÂłalnoœÌ konspiracyjnÂą w ugrupowaniach Komendy ObroĂącĂłw Polski, Narodowej Organizacji Wojskowej, Kujawskiego ZwiÂązku Polityczno-Literackiego, Komendy Powiatu WÂłocÂławskiego „Miecza i PÂługa”. W sierpniu 1944 r. po dekonspiracji Adamowi GostyĂąskiemu udaÂło siĂŞ unikn¹Ì aresztowania. Od poÂłowy sierpnia byÂł czÂłonkiem oddziaÂłu leÂśnego AK Sierpc. Po wyzwoleniu Sierpca powrĂłciÂł do WÂłocÂławka. ZostaÂł zatrzymany i jako ÂżoÂłnierz AK aresztowany, szykanowany i wielokrotnie wzywany na przesÂłuchania.
W 1946 r. rozpocz¹³ studia na kierunku chemii Wydzia³u Przyrodniczo-Matematycznego Uniwersytetu £ódzkiego. Po obronie pracy magisterskiej w 1952 r. zosta³ skierowany do pracy w Technikum Celulozowo-Papierniczym we W³oc³awku. Pracowa³ tu do emerytury w 1982 r. Adam Gostyùski by³ wspó³organizatorem Komendy W³oc³awskiej Zwi¹zku Harcerstwa Polskiego, dzia³a³ w miejskich i szkolnych strukturach Zwi¹zku Nauczycielstwa Polskiego. W latach 1945-1966 rozwija³ swoje pasje aktorskie w szkolnym teatrze GZK oraz Teatrze Ludzi Upartych. W latach 1964-1984 poœwiêci³ siê harcerstwu i ¿eglarstwu. Ostatnie lata ¿ycia poœwiêci³ dzia³alnoœci we w³oc³awskim Kole Œwiatowego Zwi¹zku ¯o³nierzy AK i w krêgu Szarych Szeregów. Zmar³ 3.10.1996 r. we W³oc³awku. Zosta³ pochowany na miejscowym cmentarzu komunalnym.
Wyró¿nienia i odznaczenia Adama Gostyùskiego:
ZÂłoty KrzyÂż ZasÂługi dla ZHP, KrzyÂż Armii Krajowej, KrzyÂż Partyzancki, ZÂłoty KrzyÂż ZasÂługi, ZÂłota Odznaka ZNP, ZÂłota Odznaka „Za zasÂługi dla wojewĂłdztwa wÂłocÂławskiego”

Ks. GrzymaÂła Edward

Doktor prawa kanonicznego, obroùca wêz³a ma³¿eùskiego, drugi sekretarz kurii diecezjalnej, w okresie okupacji wikariusz generalny pó³nocnych rejonów diecezji, aresztowany w 1940 r. i uwiêziony w Sachsenhausen, a nastêpnie wywieziony do obozu w Dachau, gdzie w 1942 r. poniós³ œmierÌ przez zagazowanie; zaliczony do grona 108 Mêczenników II wojny œwiatowej i beatyfikowany 13 czerwca 1999 r. w Warszawie przez papie¿a Jana Paw³a II

Insadowski Henryk

UrodziÂł siĂŞ 13 stycznia 1888 r. w Karnkowie, koÂło Lipna. W 1906 r. ukoĂączyÂł WÂłocÂławskÂą Szko³ê HandlowÂą i rozpocz¹³ studia filozoficzno-teologiczne w Seminarium Duchownym we WÂłocÂławku. W 1912 r. otrzymaÂł ÂświĂŞcenia kapÂłaĂąskie. W latach 1912-1914 studiowaÂł w Rzymie na Wydziale Prawa Kanonicznego Papieskiego Uniwersytetu GregoriaĂąskiego, gdzie uzyskaÂł stopieĂą doktora. Od 1922 r. wykÂładaÂł prawo rzymskie na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W 1932 r. habilitowaÂł siĂŞ i otrzymaÂł stanowisko profesora nadzwyczajnego. W latach 1924-1939 byÂł dyrektorem Biblioteki Uniwersyteckiej, od 1934 r. czÂłonkiem Towarzystwa Naukowego KUL. W czasie II wojny Âświatowej w³¹czyÂł siĂŞ do tajnego nauczania – zorganizowaÂł i prowadziÂł w warunkach konspiracyjnych studia prawa kanonicznego w ramach WydziaÂłu Teologicznego Ziem Zachodnich w Warszawie. Po zakoĂączeniu II wojny Âświatowej zostaÂł profesorem zwyczajnym na Wydziale Prawa Kanonicznego KUL. ByÂł postrzegany jako profesor wybitnie elokwentny, wymagajÂący i odznaczajÂący siĂŞ wysokÂą kulturÂą. Jego dorobek naukowy byÂł pokaÂźny, oryginalny i nieszablonowy. ZmarÂł 14 marca 1946 r. i zostaÂł pochowany w Lublinie.

Jarnuszkiewicz CzesÂław

Urodzi³ siê 27.08.1888 r. w maj¹tku Kochoù, gmina Dobrzyù. W latach 1900-1906 uczêszcza³ do W³oc³awskiej Szko³y Handlowej, w której wraz z kolegami zorganizowa³ tajne ko³a historyczne, na których wzajemnie uczyli siê dziejów ojczystych. W 1905 r. uczestniczy³ w strajku szkolnym, za co zosta³ aresztowany i uwiêziony na jeden dzieù w miejscowym wiêzieniu. W 1905 r. wst¹pi³ do Polskiej Partii Socjalistycznej. Za dzia³alnoœÌ konspiracyjn¹ zosta³ skazany na czteroletni¹ katorgê i do¿ywotnie osiedlenie na Syberii.
W 1910 r. uda³o mu siê przedostaÌ na teren zaboru austriackiego, gdzie rozpocz¹³ studia na Wydziale Malarstwa krakowskiej Akademii Sztuk Piêknych. Równoczeœnie dzia³a³ w Zwi¹zku Walki Czynnej, Zwi¹zku Strzeleckim. W 1913 r. otrzyma³ stopieù oficerski. Po wybuchu I wojny œwiatowej wyruszy³ na front jako dowódca 2. kompanii 1. pu³ku piechoty I Brygady Legionów. Bra³ udzia³ w wielu bitwach. Walczy³ w wojnie polsko-bolszewickiej 1920 r. W 1930 r. zosta³ mianowany na stopieù genera³a brygady. W 1939 r. internowany i uwiêziony w Starobielsku i na ³ubiance w Moskwie.
Po wojnie osiedliÂł siĂŞ w Londynie. Tam oddaÂł siĂŞ swojej pasji – malarstwu pejzaÂży i portretĂłw, kolekcjonerstwu militariĂłw i prowadzeniu badaĂą nad bia³¹ broniÂą wschodniÂą. W 1973 r. wydaÂł ksi¹¿kĂŞ „Szabla wschodnia i jej typy narodowe”.
Wspó³pracowaÂł z Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie – wzbogacaÂł je wieloma cennymi darami. ZmarÂł 19.06.1988 r. w Londynie. Zgodnie z ostatniÂą wolÂą , urna z prochami zostaÂła przewieziona do Polski i zÂłoÂżona w grobowcu rodzinnym na Cmentarzu PowÂązkowskim w Warszawie.
GeneraÂł CzesÂław Jarnuszkiewicz byÂł wielokrotnie odznaczany : KrzyÂż Srebrny Orderu Virtuti Militari, KrzyÂż Komandorski i KrzyÂż Oficerski Orderu Polonia Restituta, KrzyÂż NiepodlegÂłoÂści z Mieczami, KrzyÂż Walecznych ( czterokrotnie) i in.

Kasperkiewicz Kazimierz

(matura 1926 r.)
Pionier wÂłocÂławskiej lekkiej atletyki, inÂżynier chemik, nauczyciel, dziaÂłacz spoÂłeczny.
UrodziÂł siĂŞ 5 sierpnia 1908 r. w JĂŞdrzejowie, Ăłwczesne woj. kieleckie. W latach 1918 – 1926 byÂł uczniem PaĂąstwowego Gimnazjum Ziemi Kujawskiej we WÂłocÂławku i zawodnikiem szkolnej sekcji lekkoatletycznej.
W okresie 1924 - 1926 zdobyÂł 9 medali w biegach sprinterskich (100 m, 200 m), skoku w dal, trĂłjskoku i pchniĂŞciu kulÂą. W 1933 r. uzyskaÂł stopieĂą inÂżyniera WydziaÂłu Chemii Politechniki Warszawskiej. W stoÂłecznym klubie AZS byÂł wielokrotnym medalistÂą mistrzostw Polski seniorĂłw, a takÂże w 1927 r. trzykrotnym reprezentantem kraju. W II Akademickich Mistrzostwach ÂŚwiata (zwanych póŸniej UniwersjadÂą) w roku 1927 zdobyÂł brÂązowy medal na dystansie 200 m (22,8 s). W tym samym roku zostaÂł czterokrotnie rekordzistÂą Polski w sztafecie 4 x 100 m seniorĂłw, a takÂże czÂłonkiem kadry olimpijskiej PZLA na igrzyska w Amsterdamie 1928 r. W 1934 r. ukoĂączyÂł Szko³ê Podchor¹¿ych Rezerwy Artylerii we WÂłodzimierzu WoÂłyĂąskim w stopniu podporucznika. WalczyÂł w kampanii wrzeÂśniowej jako oficer ogniowy w VIII PÂłockim PuÂłku Artylerii Lekkiej. Po kapitulacji w Modlinie byÂł wiĂŞÂźniem kilku stalagĂłw, a po kilku miesiÂącach rĂłwnieÂż oflagu w Woldenbergu (Dobiegniew woj. lubuskie). Na przeÂłomie lat 1945 – 1952 nauczaÂł chemii i fizyki we wÂłocÂławskich szkoÂłach: LMK, LZK i Technikum Papierniczym, w ktĂłrym peÂłniÂł funkcjĂŞ zastĂŞpcy dyrektora. W póŸniejszym czasie kierowaÂł laboratorium chemicznym w ZakÂładach Celulozowo – Papierniczych we WÂłocÂławku. W latach 1967 – 73 pracowaÂł w ZakÂładach Azotowych we WÂłocÂławku, w ktĂłrych piastowaÂł szereg stanowisk m. in. kierownika dziaÂłu informacji technicznej i ekonomicznej. PeÂłniÂł rĂłwnieÂż funkcjĂŞ sekretarza zarzÂądu WÂłocÂławskiego Stowarzyszenia InÂżynierĂłw i TechnikĂłw PrzemysÂłu Chemicznego, byÂł aktywistÂą i dziaÂłaczem Naczelnej Organizacji Technicznej. UdzielaÂł siĂŞ takÂże w kole wychowankĂłw LZK. W ramach dziaÂłalnoÂści spoÂłecznej inicjowaÂł i realizowaÂł wiele czynĂłw spoÂłecznych na terenie osiedla Zazamcze, w tym stadionu „Przylesie”. Wielokrotnie byÂł nagradzany m. in.: KrzyÂżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1977 r.), Medalem Rady PaĂąstwa „Za zwyciĂŞstwo i wolnoœÌ” (1945 r.), ZÂłotÂą OdznakÂą Naczelnej Organizacji Technicznej (1961 r.), Medalem 50-lecia Stowarzyszenia InÂżynierĂłw i TechnikĂłw PrzemysÂłu Chemicznego, okolicznoÂściowym medalem X wiekĂłw WÂłocÂławka. ZmarÂł 19 lutego 1980 r. we WÂłocÂławku, zostaÂł pochowany na miejscowej nekropolii przy ul. Chopina.
PaweÂł Lankiewicz 2021 r.

Korwin - Piotrowski CzesÂław

(matura 1927 r.)
¯o³nierz Armii Krajowej, kierownik drukarni W-1 Tajnych Wojskowych Zak³adów Wydawniczych Biura Informacji i Propagandy Komendy G³ównej Zwi¹zku Walki Zbrojnej-Armii Krajowej, dowódca Oddzia³u Os³onowego Wojskowych Zak³adów Wydawniczych w powstaniu warszawskim
UrodziÂł siĂŞ 04 marca 1909 r. w Humaniu, w kresowej rodzinie ziemiaĂąskiej. W 1927 r. ukoĂączyÂł Gimnazjum Ziemi Kujawskiej. W 1931 r. uzyskaÂł tytuÂł inÂżyniera na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. W czasie II wojny Âświatowej prowadziÂł dziaÂłalnoœÌ konspiracyjnÂą w ZWZ-AK pod pseudonimem „Karol”. ProjektowaÂł budowĂŞ tajnych drukarni. W latach 1942-1944 byÂł kierownikiem drukarni „W-1”, w ktĂłrej drukowano g³ównie dywersyjne ulotki tzw. enki. Od czerwca 1944 r. organizowaÂł OddziaÂł OsÂłonowy, ktĂłrego zadaniem po wybuchu powstania warszawskiego byÂło opanowanie znajdujÂących siĂŞ w rĂŞkach niemieckich drukarni i innych obiektĂłw. 2 sierpnia zostaÂł mianowany dowĂłdcÂą tego oddziaÂłu i wysÂłany na najbardziej zagroÂżone odcinki walki w ÂŚrĂłdmieÂściu. 4 wrzeÂśnia 1944 r. CzesÂław Korwin-Piotrowski zgin¹³ od wybuchu bomby lotniczej podczas gaszenia poÂżaru drukarni. W 1947 r. jego prochy zostaÂły zÂłoÂżone w grobie na PowÂązkowskim Cmentarzu Cywilnym. PoÂśmiertnie zostaÂł odznaczony KrzyÂżem Walecznych

KozÂłowski Roman StanisÂław

UrodziÂł siĂŞ 1 II 1889 r. w Zazamczu koÂło WÂłocÂławka. UczĂŞszczaÂł do szkoÂły podstawowej, a nastĂŞpnie do WÂłocÂławskiej SzkoÂły Handlowej. ByÂł uczestnikiem strajku szkolnego 1905 r., w ktĂłrego wyniku wprowadzono do WSH polski jĂŞzyk wykÂładowy. StudiowaÂł we Fryburgu i na Sorbonie. W 1910 r. rozpocz¹³ badania paleontologiczne w Muzeum Historii Naturalnej w ParyÂżu. W 1913 r. obj¹³ posadĂŞ wykÂładowcy w PaĂąstwowej Szkole GĂłrniczej w Oruro (Boliwia), a trzy lata póŸniej zostaÂł dyrektorem tej placĂłwki. RĂłwnoczeÂśnie prowadziÂł badania mineralogiczne i paleontologiczne w Andach boliwijskich. Wynikiem tych badaĂą byÂła rozprawa „Fauna DewoĂąska Boliwii”, na podstawie ktĂłrej uzyskaÂł w 1923 r. na Sorbonie stopieĂą doktora.
W 1923 r. powróci³ do Polski. Rok póŸniej otrzyma³ katedrê w Wolnej Wszechnicy Polskiej, a w 1927 r. katedrê paleontologii Uniwersytetu Warszawskiego. W okresie okupacji Koz³owski pracowa³ w charakterze kustosza w Paùstwowym Instytucie Geologicznym. Po wyzwoleniu Warszawy odbudowa³ zniszczon¹ katedrê. W 1952 r. zorganizowa³ Zak³ad Paleozoologii PAN.
KozÂłowski braÂł takÂże czynny udziaÂł w pracach zwiÂązanych z odbudowÂą i reorganizacjÂą nauki w Polsce. RĂłwnoczeÂśnie prowadziÂł dziaÂłalnoœÌ naukowÂą i dydaktycznÂą. Badania naukowe KozÂłowskiego obejmowaÂły geologiĂŞ, mineralogiĂŞ i paleozoologiĂŞ bezkrĂŞgowcĂłw wraz z metodykÂą badaĂą paleozoologicznych. UlubionÂą dziedzinÂą jego badaĂą byÂła paleozoologia bezkrĂŞgowcĂłw. NajwiĂŞksze sukcesy odniĂłsÂł w badaniach nad graptolitami. ZastosowaÂł nowÂą metodĂŞ : umieÂściÂł je w kwasie fluorowodorowym, ktĂłry rozpuÂściÂł krzemionkĂŞ , nie niszczÂąc chitynowych szkieletĂłw graptolitĂłw. Badania nad graptolitami ukoĂączyÂł w 1938 r., ale wybuch wojny uniemoÂżliwiÂł opublikowanie ich wynikĂłw. Uratowane rĂŞkopisy zostaÂły wydane w 1948 r. Po wojnie KozÂłowski caÂły czas prowadziÂł badania nad wieloma gatunkami bezkrĂŞgowcĂłw na terenie Polski i Mongolii. Wyniki tych badaĂą publikowaÂł na Âłamach zaÂłoÂżonych i redagowanych przez siebie czasopismach : „Paleontologia Polonica” i „Acta Paleontologia Polonica”.
Roman StanisÂław KozÂłowski zmarÂł 2 V 1977 r.
TwórczoœÌ naukowa (46 prac naukowych i 21 popularnonaukowych), dydaktyczna i praca organizacyjna zjedna³y mu uznanie miêdzynarodowej spo³ecznoœci uczonych. Zosta³ uznany za jednego z najwybitniejszych paleozoologów XX wieku. By³ cz³onkiem wielu towarzystw naukowych. Otrzyma³ doktoraty honoris causa Uniwersytetu Jagielloùskiego, Sorbony i Modeny.

Lewandowski Andrzej

Urodzi³ siê 18 stycznia 1937 r. w Zalesiu na Kujawach. Chata rodzinna A. Lewandowskiego, wybudowana w po³owie XIX w., obecnie znajduje siê w Kujawsko-Dobrzyùskim Skansenie w K³óbce.
W latach 1949-1953 by³ uczniem LZK. W 1953 r. rozpocz¹³ studia matematyczne na UMK w Toruniu. W 1958 r. zosta³ zatrudniony jako asystent w Zak³adzie Matematyki tej¿e uczelni. W 1969 r. uzyska³ stopieù naukowy doktora. W 1992 r. ze wzglêdów zdrowotnych zrezygnowa³ z pracy naukowej na UMK.
Andrzej Lewandowski daÂł siĂŞ poznaĂŚ takÂże jako wybitny szachista. W latach 1964-1994 skomponowaÂł okoÂło 75 studiĂłw szachowych. ByÂł zwyciĂŞzcÂą w 11 miĂŞdzynarodowych konkursach kompozycji studiĂłw i zdobywcÂą 35 dalszych nagrĂłd i wyró¿nieĂą, wielokrotnym mistrzem Polski w kompozycji szachowej. W 1993 r. wraz z reprezentacjÂą Polski zdobyÂł trzecie miejsce w Mistrzostwach ÂŚwiata w Kompozycji Szachowej. Za to osiÂągniĂŞcie zostaÂł odznaczony brÂązowym medalem „Za Wybitne OsiÂągniĂŞcia Sportowe”. W tym samym roku MiĂŞdzynarodowa Federacja Szachowa nadaÂła mu tytuÂł Mistrza FIDE kompozycji szachowej. Na emeryturze Andrzej Lewandowski poÂświĂŞciÂł siĂŞ popularyzacji kultury wÂśrĂłd osĂłb niepeÂłnosprawnych oraz tÂłumaczeniom poezji. Jest autorem przekÂładĂłw sonetĂłw Petrarki, poematĂłw Aleksandra Puszkina, twĂłrczoÂści MichaiÂła Lermontowa, Wasyla ÂŻukowskiego, Eugeniusza BoratyĂąskiego, Iwana KozÂłowa, Fiodora Tiutczewa, Aleksieja K. ToÂłstoja, Sergiusza Jesienina i Aleksandra BÂłoka. W 2014 r. zostaÂł odznaczony BrÂązowym Medalem ZasÂłuÂżony Kulturze Gloria Artis.

MaÂłecki Maciej

UrodziÂł siĂŞ 24 lutego 1973 r. w Aleksandrowie Kujawskim. W 1992 r. ukoĂączyÂł Liceum Ziemi Kujawskiej i rozpocz¹³ studia na Wydziale Farmaceutycznym Akademii Medycznej w Bydgoszczy. UkoĂączyÂł trzy kierunki studiĂłw: analitykĂŞ medycznÂą na Wydziale Farmaceutycznym w Bydgoszczy, nastĂŞpnie biologiĂŞ molekularnÂą na Wydziale Biologii i Nauk o Ziemi Uniwersytetu MikoÂłaja w Toruniu i farmacjĂŞ aptecznÂą na Wydziale Farmaceutycznym Akademii Medycznej w Warszawie. W 2001 r. uzyskaÂł tytuÂł doktora nauk medycznych, w 2006 r. tytuÂł doktora habilitowanego nauk medycznych i w 2010 r. tytuÂł profesora nauk farmaceutycznych. W latach 1997-1998 pracowaÂł w Instytucie Biologii DoÂświadczalnej im. Marcelego Nenckiego PAN w Warszawie, w latach 1998-2012 w Instytucie im. Marii Curie-SkÂłodowskiej Centrum Onkologii w Warszawie. W latach 2012-2013 byÂł dyrektorem ds. nauki Instytutu Matki i Dziecka w Warszawie. Od 2004 r. jest wykÂładowcÂą na Wydziale Farmaceutycznym Akademii Medycznej w Warszawie. Sprawuje stanowisko kierownika Katedry Farmacji Stosowanej i BioinÂżynierii. Maciej MaÂłecki odbyÂł wiele zagranicznych staÂży naukowych : Temple University, Philadelphia, Deutsche Krebsforschung Zentrum, Heidelberg, Universitat Autonomia de Barcelona, Evry University/Genethon. OtrzymaÂł wiele stypendiĂłw naukowych, grantĂłw i nagrĂłd. Jest twĂłrcÂą patentĂłw – preparatĂłw genowych stymulujÂących i hamujÂących neowaskularyzacjĂŞ. Jest autorem i wspó³autorem prac naukowych, doniesieĂą zjazdowych, czÂłonkiem Polskiego Towarzystwa Farmaceutycznego, American Society of Gene Therapy, recenzentem MNiSzW projektĂłw grantowych krajowych i miĂŞdzynarodowych.

Matuszkiewicz Irena

UrodziÂła siĂŞ 02 kwietnia 1945 r. w Tarnawatce na LubelszczyÂźnie. W 1948 r. wraz z rodzicami przeniosÂła siĂŞ do WÂłocÂławka. W 1963 r. w Liceum Ziemi Kujawskiej uzyskaÂła maturĂŞ. W 1968 r. ukoĂączyÂła filologiĂŞ polskÂą na UMK w Toruniu. PracĂŞ magisterskÂą „RzeczywistoœÌ w powieÂściach MichaÂła ChoromaĂąskiego” napisaÂła pod kierunkiem prof. Artura Hutnikiewicza. W latach 1978-79 studiowaÂła dziennikarstwo na studiach podyplomowych na UAM w Poznaniu.
Przez wiele lat pracowaÂła w tygodniku regionalnym "Kujawy". W latach dziewiĂŞĂŚdziesiÂątych z powodu choroby zaprzestaÂła pracy w redakcji i poÂświĂŞciÂła siĂŞ pisaniu. Jest autorkÂą 15. powieÂści, m.in. „Agencja zÂłamanych serc”, „Szepty”, „Modliszka”.

Mazierski StanisÂław

UrodziÂł siĂŞ 9.10.1915 r. w Kowalu. UczĂŞszczaÂł do Gimnazjum i Liceum Ziemi Kujawskiej, gdzie w 1935 r. zdaÂł maturĂŞ na wydziale humanistycznym. W 1936 r. wstÂąpiÂł do wÂłocÂławskiego WyÂższego Seminarium Duchownego. Po wybuchu wojny studia kontynuowaÂł w Metropolitarnym Seminarium Duchownym w Warszawie. ÂŚwiĂŞcenia kapÂłaĂąskie przyj¹³ 19.06.1943 r. NastĂŞpnie studiowaÂł w sekcji Filozofii ChrzeÂścijaĂąskiej WydziaÂłu Teologicznego Uniwersytetu Warszawskiego. PracĂŞ magisterskÂą „ Koncepcja metafizyki hipotetycznej u M. Wartenberga” obroniÂł w 1950 r. W 1951 r. uzyskaÂł stopieĂą doktora filozofii na podstawie rozprawy „PojĂŞcie koniecznoÂści w filozofii Âśw. Tomasza z Akwinu”. W 1961 r. habilitowaÂł siĂŞ na Wydziale Filozofii ChrzeÂścijaĂąskiej Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie, w oparciu o pracĂŞ „Determinizm i indeterminizm w aspekcie fizykalnym i filozoficznym”. W latach 1962-1965 przebywaÂł na stypendium naukowym w Louvain. W 1966 r. zostaÂł docentem, w 1971 r. uzyskaÂł tytuÂł profesora nadzwyczajnego, w 1981 r. profesora zwyczajnego.
Od 1952 r. pracownik naukowy Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Jego dorobek naukowy obejmuje prace z zakresu tradycyjnej filozofii przyrody, podejmujÂące konfrontacjĂŞ zasad filozofii tomistycznej z osiÂągniĂŞciami nauk przyrodniczych oraz tzw. filozofiĂŞ nauk przyrodniczych. Do najwaÂżniejszych prac nale¿¹ : „Prolegomena do filozofii przyrody inspiracji arystotelesowsko-tomistycznej” , „Elementy kosmologii filozoficznej i przyrodniczej”, „Prawa przyrody. Studium metodologiczne”, skrypt dla studentĂłw „ Filozofia przyrody”, praca zbiorowa pod jego redakcjÂą „ Zarys filozofii przyrody oÂżywionej”.
Obok osi¹gniêÌ naukowych ks. prof. S. Mazierski by³ g³ównym wspó³twórc¹ sekcji Filozofii Przyrody. Z jego inspiracji utworzono szereg pomocniczych katedr matematyczno-przyrodniczych, laboratoriów chemicznych, fizycznych i biologicznych. Dzia³alnoœÌ naukowo-organizacyjna by³a doceniana przez liczne nagrody i wyró¿nienia uczelniane oraz w³adze diecezjalne. W 1971 r. otrzyma³ godnoœÌ kapelana papieskiego.
Ks. StanisÂław Mazierski zmarÂł 23.06.1993 r. w Lublinie, zostaÂł pochowany na tamtejszym cmentarzu.

MroÂżewski ZdzisÂław

Aktor teatralny i filmowy, reÂżyser, profesor PaĂąstwowej WyÂższej SzkoÂły Teatralnej w Krakowie.
UrodziÂł siĂŞ 21 maja 1909 r. we WÂłocÂławku. UczĂŞszczaÂł do PaĂąstwowego Gimnazjum Ziemi Kujawskiej, gdzie w 1927 r. zdaÂł maturĂŞ. Od dzieciĂąstwa interesowaÂł go teatr.
Swoje zami³owania rozwija³ w GZK pod kierunkiem polonisty Stefana Ko³aczkowskiego. W roku akademickim 1929/1930 zda³ egzamin i zosta³ przyjêty na Oddzia³ Dramatyczny przy Paùstwowym Konserwatorium Muzycznym w Warszawie, przekszta³cony póŸniej w Paùstwow¹ Szko³ê Dramatyczn¹.
Studia ukoĂączyÂł w 1932 r. i w tym samym roku zadebiutowaÂł na scenie teatru w Toruniu oraz w filmie. PracowaÂł w warszawskiej Reducie, w teatrach Wilna i Poznania, w Krakowie w Teatrze im Juliusza SÂłowackiego i Teatrze Starym.
W okresie okupacji pracowaÂł w krakowskim magistracie, uczestniczyÂł w konspiracyjnym Âżyciu teatralnym , pomagaÂł ludziom przeÂśladowanym przez okupanta.
Po wojnie ZdzisÂław MroÂżewski powrĂłciÂł na krakowskie sceny. ZostaÂł teÂż wykÂładowcÂą krakowskiej PaĂąstwowej SzkoÂły Dramatycznej. Od 1958 r. wystĂŞpowaÂł na deskach warszawskich teatrĂłw – Polskiego, Narodowego i Wspó³czesnego. Jego najwaÂżniejsze role dramatyczne to : Nowosilcow w „Dziadach” A. Mickiewicza, Zbigniew w „Mazepie”, Kostryn w „Balladynie” J. SÂłowackiego, Wernyhora w „Weselu”, Stary Aktor w „Wyzwoleniu” S. WyspiaĂąskiego, Karol w „GÂłupim Jakubie” T. Rittnera, Topolski w „LekkomyÂślnej siostrze” W. PerzyĂąskiego. ZagraÂł takÂże w komediach : „Zemsta” (Czesnik), „ÂŚluby panieĂąskie” ( Radost ) oraz „Pan Jowialski” – rola tytuÂłowa oraz we wspó³czesnych dramatach : „ ÂŚmierĂŚ gubernatora” L. Kruczkowskiego ( Gubernator ), „Kontrakt” S. MroÂżka ( Magnus ), a takÂże w „Hamlecie” ( rola Klaudiusza). W Teatrze Telewizji wystĂŞpowaÂł jako Gospodarz w „Weselu” S. WyspiaĂąskiego, PoÂżarski w „ChÂłopcach” S. Grochowiaka, profesor Sonnenbruch w „Niemcach” L. Kruczkowskiego. W filmie zadebiutowaÂł w 1932 r. w obrazie MieczysÂława Krawicza „UÂłani, uÂłani, chÂłopcy malowani”. Po wojnie wystÂąpiÂł w filmach : „Warszawaska premiera” ( hrabia Alfred ), „Niedaleko Warszawy” ( inÂżynier Antoni PrzewÂłocki ), „PoÂżegnania” ( ojciec PawÂła), „Rok pierwszy” ( WoÂłoka ), „RzeczywistoœÌ” ( Wojewoda), „ÂŚwiadectwo urodzenia” ( doktor Orzechowski ), „GÂłos ma prokurator” ( ObroĂąca ), „Westerplatte” ( ppÂłk SobociĂąski ), „Czerwone i zÂłote” ( PoÂżarski ), „BolesÂław ÂŚmiaÂły” ( Kanclerz ), „Dzieje grzechu” ( ojciec Ewy PobratyĂąskiej ), „Noce i dnie „ (Wojnarowski ), „ÂŚmierĂŚ prezydenta” ( prezydent Gabriel Narutowicz). ZagraÂł teÂż w serialach „ Stawka wiĂŞksza niÂż Âżycie”, „Wakacje z duchami”, „Wielka miÂłoœÌ Balzaka”.
ZdzisÂław MroÂżewski zmarÂł w Warszawie 5 lipca 2002 r. Spocz¹³ w rodzinnym grobowcu na wÂłocÂławskim cmentarzu komunalnym. Prezydent WÂłocÂławka napisaÂł w nekrologu : „ Zachowamy po wsze czasy pamiĂŞĂŚ o CzÂłowieku, z ktĂłrego dokonaĂą i stylu Âżycia nasze miasto jest dumne” ZdzisÂław MroÂżewski naleÂżaÂł do ZwiÂązku ArtystĂłw Scen Polskich, Stowarzyszenia Polskich ArtystĂłw Teatru i Filmu.
Za pracĂŞ artystyczna otrzymaÂł wiele wyró¿nieĂą – m.in. NagrodĂŞ PaĂąstwowÂą III i II stopnia, NagrodĂŞ Przewodniczacego Komitetu ds. Radia i Telewizji, NagrodĂŞ Prezydenta Miasta StoÂłecznego Warszawy. ZostaÂł uhonorowany Medalem 10-lecia Polski Ludowej, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, ZÂłotym Wawrzynem GrzymaÂły, odznaczony KrzyÂżem Orderu Odrodzenia Polski : Oficerskim, Komandorskim i „ w uznaniu wybitnych zasÂług dla kultury polskiej” – Komandorskim z GwiazdÂą.

NagĂłrski Jan

W 1914 r. dokonaÂł pierwszych lotĂłw polarnych – zdobyÂł biegun pó³nocny samolotem. Jako pierwszy lotnik wykonaÂł akrobacje powietrzne na wodnopÂłatowcu.
DowĂłdca dywizjonu lotniczego w Finlandii, wykÂładowca na politechnice petersburskiej, autor ksi¹¿ek „Pierwszy nad AfrykÂą” (1958) i „Nad pÂłonÂącym BaÂłtykiem” (1960).

Nejman Andrzej

UrodziÂł siĂŞ 5 listopada 1974 r. we WÂłocÂławku. W latach 1989-1993 uczĂŞszczaÂł do Liceum Ziemi Kujawskiej. W 1997 r. ukoĂączyÂł AkademiĂŞ TeatralnÂą im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie.
Jako dziesiĂŞcioletni chÂłopiec wystÂąpiÂł w filmie „Rozalka Olaboga” w roli Felka Piecucha. DebiutowaÂł w 1996 r. rolÂą Marcina w filmie Roberta GliĂąskiego „Matka Swojej Matki”. Na scenie zadebiutowaÂł w 1997 r. w przedstawieniu "Joko ÂświĂŞtuje rocznicĂŞ" Rolanda Topora w reÂżyserii Piotra CieÂślaka. W 1998 r. zdobyÂł wyró¿nienie na XIX PrzeglÂądzie Piosenki Aktorskiej we WrocÂławiu. Od 1998 r. pracuje w zespole Teatru Kwadrat w Warszawie. W lipcu 2010 r. zostaÂł dyrektorem tego teatru. PopularnoœÌ przyniosÂła mu rola Waldka w serialu telewizyjnym "ZÂłotopolscy". Ma na koncie kilka rĂłl dubbingowych w filmach animowanych i fabularnych. UczestniczyÂł w programie „Taniec z gwiazdami” (2005) i „Jak oni ÂśpiewajÂą?”(2007). Gra w druÂżynie Reprezentacji ArtystĂłw Polskich. 

WystÂąpiÂł m.in. w filmach : „Szamanka”, „Spona”, „Poranek kojota”, „Tajemnica kwiatu paproci”, „1409.Afera na zamku Bartenstein”, „ Od peÂłni do peÂłni”, „7 minut” oraz serialach : „Nowa”, „Naznaczony”, „Tylko miÂłoœÌ”, „SposĂłb na Alcybiadesa”, „Instynkt”, „Ojciec Mateusz”, „ZakrĂŞcone”, „Niania”, „Kasia i Tomek”, „Na dobre i na zÂłe”, „Dom”. Jako aktor teatralny realizowaÂł siĂŞ w spektaklach: „Nie teraz kochanie”, „Szalone noÂżyczki”, „SÂługa DwĂłch PanĂłw”, „MĂłj przyjaciel Harvey”, „Przyjazne dusze” i in.

Nowakowska Dorota

UrodziÂła siĂŞ w 1973 r. we WÂłocÂławku. W 1991 r. ukoĂączyÂła Liceum Ziemi Kujawskiej, a w 1997 roku WydziaÂł Lekarski Akademii Medycznej w ÂŁodzi. W latach 2004-2005 odbyÂła stypendium naukowe Fundacji Fulbrighta w USA na prestiÂżowych uniwersytetach medycznych w Saint Louis i Chicago, w latach1999-2000 i 2009-2010 realizowaÂła stypendia rzÂądu Francji w oÂśrodkach uniwersyteckich w ParyÂżu i Tuluzie oraz wczeÂśniej w roku 2002 r. stypendium rzÂądu Norwegii w Szpitalu Uniwersyteckim w Oslo – stajÂąc siĂŞ uznanym specjalistÂą w zakresie perinatologii, w tym zakaÂżeĂą w ci¹¿y, ultrasonografii oraz terapii pÂłodu z uwzglĂŞdnieniem metod inwazyjnych.
Umiejêtnoœci kliniczne zdoby³a na sta¿ach i szkoleniach w wiod¹cych centrach, m.in. w Institute Puericulture w Pary¿u. W dniu 8 kwietnia 2013 roku otrzymuj¹c z r¹k Prezydenta RP Bronis³awa Komorowskiego tytu³ profesora by³a ju¿ autork¹ ponad 200 oryginalnych prac naukowych, streszczeù, doniesieù i rozdzia³ów ksi¹¿kowych opublikowanych za granic¹ i w kraju, a tak¿e cz³onkiem towarzystw naukowych. Obecnie piastuje stanowisko zastêpcy kierownika Kliniki Medycyny Matczyno-P³odowej i Ginekologii Instytutu Centrum Zdrowia Matki Polki w £odzi oraz jest wyk³adowc¹ na Uniwersytecie Medycznym w £odzi.

Ossowski StanisÂław

Urodzi³ siê 22 maja 1897 r. w Lipnie, w rodzinie inteligenckiej. W 1914 r. ukoùczy³ W³oc³awsk¹ Szko³ê Handlow¹. Studiowa³ na Uniwersytecie Warszawskim, Uniwersytecie Wileùskim i na paryskiej Sorbonie. W 1924 r. przeprowadzi³ przewód doktorski z metodologii nauk, pod kierunkiem Tadeusza Kotarbiùskiego. W 1933 r. uzyska³ tytu³ docenta w zakresie filozofii, a w 1936 r. tak¿e w zakresie socjologii. Po wybuchu II wojny œwiatowej bra³ udzia³ w kampanii wrzeœniowej. Po kapitulacji wyjecha³ do Lwowa, gdzie pracowa³ w Ossolineum. W 1941 r. powróci³ do Warszawy. Wyk³ada³ socjologiê w konspiracyjnym Uniwersytecie Warszawskim. Pracowa³ w tajnym Polskim Instytucie Socjologicznym, tajnym Instytucie Planowania Spo³ecznego. Bra³ udzia³ w organizowaniu pomocy dla ludnoœci ¿ydowskiej.
Po zakoùczeniu wojny powo³any zosta³ do Komisji Organizacyjnej Uniwersytetu £ódzkiego. W 1946 r. zosta³ mianowany profesorem zwyczajnym i jednoczeœnie przeniesiony na stanowisko kierownika Katedry Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego. Po rozwi¹zaniu katedry w 1952 r. pracowa³ w Komitecie Przek³adów Klasyków Filozofii w PWN. Do pracy naukowej powróci³ w 1955 r. Wspó³organizowa³ Sekcjê Socjologii w Polskim Towarzystwie Filozoficznym. W 1956 r. obj¹³ kierownictwo Zak³adu Teorii Kultury i Przemian Spo³ecznych Instytutu Filozofii i Socjologii PAN, nastêpnie katedrê socjologii na Wydziale Filozoficznym UW. W 1957 r. reaktywowa³ Polskie Towarzystwo Socjologiczne, którego urz¹d prezesa sprawowa³ do œmierci. Odbudowa³ Wspó³pracê z Miêdzynarodowym Towarzystwem Socjologicznym. Bra³ udzia³ w zagranicznych konferencjach naukowych. Wyje¿d¿a³ z wyk³adami do uczelni w Wielkiej Brytanii i Stanów Zjednoczonych. Zmar³ 7 listopada 1963 r. Pochowany zosta³ na Cmentarzu Pow¹zkowskim.
NajwaÂżniejsze ksi¹¿ki i artykuÂły : „U podstaw estetyki” (Warszawa 1933), „Rasa czy kultura”, „WiĂŞÂź spoÂłeczna i dziedzictwo krwi”, „Nauka o nauce” (1935), „Prawa „historyczne” w socjologii” (1935), „DziedzicznoœÌ i Âśrodowisko” (1936), „Socjologia sztuki” (1936), „Analiza socjologiczna pojĂŞcia Ojczyzny” (1946), „Struktura klasowa w spoÂłecznej ÂświadomoÂści” (1957), „O osobliwoÂściach nauk spoÂłecznych” (1962), „Z zagadnieĂą psychologii spoÂłecznej” (1966)
StanisÂław Ossowski odznaczony zostaÂł Medalem WolnoÂści i ZwyciĂŞstwa.

Piasecki Zygmunt

Urodzi³ siê 14.12.1892 r. w Szafarni. Uczêszcza³ do W³oc³awskiej Szko³y Handlowej i w tym czasie nale¿a³ do konspiracyjnych kó³ek samokszta³ceniowych. W 1911 r. zda³ maturê na Wydziale Handlowym tej szko³y. Studiowa³ na Politechnice Lwowskiej i Akademii Rolniczej w Dublanach.
Od 1912 r. dziaÂłaÂł w organizacjach niepodlegÂłoÂściowych: ZwiÂązku Walki Czynnej i ZwiÂązku Strzeleckim. W 1914 r. wstÂąpiÂł do LegionĂłw. Ze wzglĂŞdu na odwagĂŞ i zdolnoÂści przywĂłdcze byÂł wysoko oceniany przez przeÂłoÂżonych. W 1923 r. zostaÂł powoÂłany przez MarszaÂłka JĂłzefa PiÂłsudskiego w skÂład KapituÂły Orderu Virtuti Militari. Jako oficer kawalerii Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej trzykrotnie otrzymaÂł KrzyÂż Walecznych.
W 1937 r. otrzyma³ nominacjê na stopieù genera³a brygady. W 1939 r. stan¹³ na czele Krakowskiej Brygady Kawalerii dzia³aj¹cej w sk³adzie Armii Kraków. W kampanii wrzeœniowej jego brygada os³ania³a pó³nocne skrzyd³o frontu œl¹skiego, a nastêpnie pó³nocne skrzyd³o Armii Kraków oraz zabezpiecza³a przeprawê ca³ej armii przez Wis³ê pod Baranowem Sandomierskim. Bra³a te¿ udzia³ w bitwie pod Tomaszowem Lubelskim, pod U³owem, gdzie wszyscy ¿o³nierze wraz z gen. Zygmuntem Piaseckim dostali siê do niewoli. Do koùca wojny Zygmunt Piasecki przebywa³ w Oflagu VII A w Murnau.
Po wyzwoleniu staraÂł siĂŞ o przydziaÂł do 2 Korpusu Polskiego we WÂłoszech. W 1946 r. wyjechaÂł do Francji i osiedliÂł siĂŞ w Nicei. DziaÂłaÂł w ruchu kombatanckim. Swoje wspomnienia opublikowaÂł w artykule „Nieudany patrol” w „Belniaku” ( 1953, nr 3-4). GeneraÂł Zygmunt Piasecki zmarÂł 26.01.1954 r. Pochowany zostaÂł na cmentarzu wojskowym w Nicei.
WaÂżniejsze odznaczenia:
KrzyÂż Srebrny Orderu Virtuti Militari, KrzyÂż ZÂłoty Orderu Virtuti Militari, KrzyÂż Kawalerski Orderu Virtuti Militari, KrzyÂż NiepodlegÂłoÂści, KrzyÂż Walecznych ( trzykrotnie), KrzyÂż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, ZÂłoty KrzyÂż ZasÂługi, Francuska legia Honorowa

PÂłoszay Leon

Urodzi³ siê 24.11.1902 r. we W³oc³awku. Po ukoùczeniu Gimnazjum Ziemi Kujawskiej, w 1923 r. rozpocz¹³ studia artystyczne w Poznaùskiej Szkole Sztuk Zdobniczych. W 1930 r. otrzyma³ absolutorium na Wydziale Grafiki, po czym powróci³ do W³oc³awka, gdzie podj¹³ pracê nauczyciela rysunku w Paùstwowej Szkole Technicznej.
W 1927 r. pierwszy raz zaprezentowaÂł swoje prace graficzne w Salonie Towarzystwa Przyjació³ Sztuk PiĂŞknych w Poznaniu. W tym samym roku zadebiutowaÂł takÂże we WÂłocÂławku. W latach 1929-1930 wykonaÂł cykl linorytĂłw, drzeworytĂłw i litografii do tek : „Motywy zabytkĂłw WÂłocÂławka” i „ Motywy zabytkowe Poznania”. ByÂł jednym z zaÂłoÂżycieli Zrzeszenia Kujawskich ArtystĂłw PlastykĂłw. Leon PÂłoszay projektowaÂł szatĂŞ graficznÂą do czasopisma „ÂŻycie WÂłocÂławka i Okolicy”, scenografiĂŞ do sztuki ZdzisÂława Arentowicza „PÂłowce”, ilustracje do „Przewodnika po WÂłocÂławku”. W 1936 r. wyjechaÂł na studia do Francji. WykonywaÂł tam rysunki i grafiki – widoki ParyÂża i miasteczek francuskich. W 1938 r. nadesÂłaÂł swe prace na wystawĂŞ w Poznaniu pt. „Polska grafika myÂśliwska”.
W 1939 r. powrĂłciÂł do WÂłocÂławka. Po wybuchu wojny zostaÂł aresztowany i osadzony w wiĂŞzieniu, a nastĂŞpnie wysiedlony w okolice MaÂłogoszczy na KielecczyÂźnie. W trakcie tego pobytu powstaÂło wiele szkicĂłw tamtejszego pejzaÂżu.
Po zakoĂączeniu wojny powrĂłciÂł do WÂłocÂławka, gdzie w³¹czyÂł siĂŞ w organizowanie Âśrodowiska plastycznego oraz wystawiaÂł swe prace – cykle poÂświĂŞcone Bydgoszczy, WÂłocÂławkowi, a takÂże widoki Krakowa, Nieszawy, Warszawy. RĂłwnoczeÂśnie pracowaÂł jako nauczyciel rysunku w Liceum ziemi Kujawskiej, Liceum Marii Konopnickiej oraz w SpoÂłecznym Ognisku Kultury Plastycznej. Leon PÂłoszay uprawiaÂł grafikĂŞ warsztatowÂą i uÂżytkowÂą. NajczĂŞÂściej wykonywaÂł drzeworyty i linoryty, rzadziej litografie. ByÂł autorem rysunkĂłw o³ówkiem, obrazĂłw olejnych i pasteli. Tematyka prac obejmowaÂła widoki miast, zabytkowÂą architekturĂŞ, przyrodĂŞ. W projektach dyplomĂłw , obwolut stosowaÂł elementy ludowego zdobnictwa, m. in. motywy haftu kujawskiego. W zakresie grafiki uÂżytkowej byÂł autorem dyplomu dla MarszaÂłka JĂłzefa PiÂłsudskiego, dyplomu dla MarszaÂłka MichaÂła Roli-ÂŻymierskiego z okazji nadania mu tytuÂłu Honorowego Obywatela WÂłocÂławka, KsiĂŞgi PamiÂątkowej I Zjazdu wychowankĂłw GZK. ByÂł autorem malowideÂł na sztandarach szkolnych i koÂścielnych, projektowaÂł tablice pamiÂątkowe.
Leon PÂłoszay za swÂą twĂłrczoœÌ otrzymaÂł nagrodĂŞ miasta Bydgoszczy, nagrodĂŞ miasta WÂłocÂławka, trzy nagrody Ministerstwa Kultury i Sztuki, odznakĂŞ „Za ZasÂługi dla WojewĂłdztwa WÂłocÂławskiego”. ZmarÂł 27.12.1993 r. we WÂłocÂławku. ZostaÂł pochowany na miejscowym cmentarzu.
Prace Leona PÂłoszaja znajdujÂą siĂŞ w Muzeum OkrĂŞgowym w Toruniu, Muzeum OkrĂŞgowym w Bydgoszczy, Muzeum Narodowym w Poznaniu, w Bibliotece Narodowej w Warszawie i zbiorach prywatnych. NajwiĂŞkszy zbiĂłr posiada Muzeum Ziemi Kujawskiej i DobrzyĂąskiej we WÂłocÂławku.

Rodowicz Maryla

Jedna z najwiêkszych gwiazd polskiej piosenki, aktorka. W swoim dorobku ma kilkaset utworów, ponad 20 p³yt polskich (wiele z nich o statusie z³otej i platynowej), a tak¿e p³yty obcojêzyczne. Artystka koncertowa³a na ca³ym œwiecie. Jest laureatk¹ wielu nagród i wyró¿nieù, uczestniczk¹ wielu festiwali. Wielokrotnie zwyciê¿a³a równie¿ w plebiscytach popularnoœci siêgaj¹c po tytu³y "Piosenkarki Roku". Ma troje dzieci: Jana, Katarzynê i Andrzeja.

Maria Antonina Rodowicz urodziÂła siĂŞ 8 grudnia 1945 r. w Zielonej GĂłrze. W 1963 r. ukoĂączyÂła Liceum Ziemi Kujawskiej we WÂłocÂławku, a nastĂŞpnie podjĂŞÂła studia na AWF w Warszawie. W mÂłodoÂści czynnie uprawiaÂła lekkoatletykĂŞ. W 1962 r. zdobyÂła tytuÂł Mistrzyni Polski MÂłodziczek w sztafecie 4x100 m.

W czasach studenckich wystĂŞpowaÂła w zespole „Szejtany”, z ktĂłrym w 1965 r. zdobyÂła 1. miejsce na warszawskim przeglÂądzie zespo³ów big-beatowych. W 1968 r. zadebiutowaÂła na festiwalu w Opolu. W 1970 r. ukazaÂł siĂŞ jej pierwszy album „ÂŻyj mĂłj Âświecie”, ktĂłry zdobyÂł status zÂłotej pÂłyty. W latach 70. artystka wylansowaÂła mnĂłstwo przebojĂłw ("JadÂą wozy kolorowe", "MaÂłgoÂśka", "Sing-Sing", "DamÂą byĂŚ", "DziÂś prawdziwych cyganĂłw juÂż nie ma", "Kolorowe jarmarki", "Do Âłezki Âłezka"). ZdobyÂła w tym okresie kilkadziesiÂąt nagrĂłd w kraju i za granicÂą. W 1979 r. zostaÂła WokalistkÂą Roku. OtrzymaÂła takÂże KrzyÂż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. Lata 80. to ciÂągÂłe pasmo sukcesĂłw. Lata 90. to czas nagrĂłd za caÂłoksztaÂłt pracy artystycznej. W 1992 r. otrzymaÂła nagrodĂŞ Grand Prix za caÂłoksztaÂłt twĂłrczoÂści na festiwalu w Opolu oraz Bursztynowego SÂłowika w Sopocie za twĂłrczoœÌ estradowÂą. W 1995 r. na festiwalu w Sopocie otrzymaÂła NagrodĂŞ SpecjalnÂą Prezesa TVP S.A. za caÂłoksztaÂłt twĂłrczoÂści. W 1997 r. nagrodĂŞ „Mateusz” Programu III Polskiego Radia dla Wybitnej OsobowoÂści Rozrywkowej. OtrzymaÂła teÂż „Super Wiktora” za caÂłoksztaÂłt twĂłrczoÂści telewizyjnej. W 1998 r. w plebiscycie „O!Polskie piosenki” – „MaÂłgoÂśka” zostaÂła przebojem 35-lecia. M. Rodowicz otrzymaÂła takÂże NagrodĂŞ Prezydenta Miasta Sopotu za caÂłoksztaÂłt twĂłrczoÂści, ZÂłoty Mikrofon Polskiego Radia. W 2005 r. uhonorowana zostaÂła ZÂłotym Medalem ZasÂłuÂżony Kulturze Gloria Artis Maryla Rodowicz to takÂże aktorka. ZagraÂła w filmach : „Ballada wagonowa”, „Dzieje Mistrza Twardowskiego", „Pan Kleks w Kosmosie” oraz w serialu „Rodzina zastĂŞpcza". ProwadziÂła telewizyjny program rozrywkowy „Tour de Maryla – Viva Italia!” i „Tour de Maryla – Ole. ByÂła jurorkÂą pierwszej edycji programu „Gwiezdny cyrk”. WystÂąpiÂła goÂścinnie jako juror „Jak oni ÂśpiewajÂą”. Maryla zaÂśpiewaÂła teÂż parokrotnie dla polskich ÂżoÂłnierzy na misjach zagranicznych. W 1974 r. uczestniczyÂła w ceremonii otwarcia Mistrzostw ÂŚwiata w PiÂłce NoÂżnej w Monachium ÂśpiewajÂąc piosenkĂŞ "Futbol, futbol, futbol". ByÂła ambasadorem Euro 2012. UÂświetniÂła uroczystoÂści z okazji wejÂścia Polski do Unii Europejskiej. Regularnie wspiera cele charytatywne, w tym fundacje WOÂŚP, aktorek Ewy BÂłaszczyk oraz Anny Dymnej. WystÂąpiÂła na koncercie plenerowym na rzecz ofiar tsunami. W 1992 r. wydaÂła autobiograficznÂą ksi¹¿kĂŞ „Niech Âżyje bal”.

SkarÂżyĂąski StanisÂław

CzÂłonek Polskiej Organizacji Wojskowej, uczestnik walk w wojnie polsko-bolszewickiej, od 1930 r. pracownik Departamentu Aeronautyki Ministerstwa Spraw Wojskowych, w 1931 wraz z A. Markiewiczem dokonaÂł lotu wokó³ Afryki, w 1933 r. przeleciaÂł nad Oceanem Atlantyckim do Bazylei – ustanowiÂł rekord odlegÂłoÂści lotu w kategorii samolotĂłw sportowych, w okresie II wojny Âświatowej szef Sztabu w DowĂłdztwie Lotnictwa i Obrony Przeciwlotniczej Armii „Pomorze”, zastĂŞpca szefa Sztabu Polskich SiÂł Powietrznych we Francji, komendant DywizjonĂłw Bombowych 300 i 301 w Hamswell.
Autor ksi¹¿ek „ 25770 km ponad AfrykÂą” i „Na RWD-5 przez Atlantyk”.
Odznaczony Srebrnym KrzyÂżem Virtuti Militari.

prof. dr hab. Jacek Staszewski